Ατματσίδης: Η ΑΕΚ κοιτάει μπροστά (vid)

Αναλυτικά όσα δήλωσε στο contra.gr

«1992. Ο Στέλιος Σεραφείδης με είχε παρακολουθήσει σε μερικά ματς. Το τελευταίο ήταν μέσα στη Νίκη Βόλου. Νικήσαμε με 1-2. Κάναμε τρομερό ματς. Συγχρόνως ερχόταν και με παρακολουθούσε ο Ολυμπιακός. Είχα κάνει την καλύτερή μου χρονιά. 1991-92. Πολύ καλή ομάδα είχαμε τότε. Είχαμε τον Νινιάδη και τον Νταμπίζα. Εκείνη τη χρονιά μόνο εγώ είχα φύγει από τους Πόντιους Βέροιας. Τα υπόλοιπα παιδιά φύγανε αργότερα

Η ΑΕΚ της εποχής ήταν πολύ ισχυρή. Επί Μπάγεβιτς-Μελισσανίδη. Ενώ είχα και άλλες προτάσεις επέλεξα αυτή. Το πρώτο μου επίσημο ματς ήταν το Σούπερ Καπ με τον Ολυμπιακό στην Καλογρέζα. Χάσαμε με 3-1. Είχα κάνει αρκετά καλά παιχνίδια στα καλοκαιρινά φιλικά εκείνης της περιόδου. Συγκεκριμένα μου έχει μείνει εκείνο με τη Σέφιλντ Γουένστεϊ, που είχε και έναν πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή τότε, τον Γουόντλ. Άγγλος. Παικτάρα. Το θυμάμαι μέχρι σήμερα. Είμαστε και δίπλα, εδώ στη Φιλαδέλφεια και τώρα που το συζητάμε το… θυμάμαι πιο έντονα. Παρά το γεγονός ότι είχαμε κερδίσει με 4-0 ο κόσμος φώναζε το όνομα του τερματοφύλακα: Το δικό μου!

Είχα 1,5 μήνα στην ΑΕΚ και ολόκληρο το γήπεδο με αποθέωνε. Απίστευτο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Βέβαια ήταν και άλλες στιγμές. Καλές και κακές. Άπειρες… Δεν είναι εύκολο να τις ξεχωρίσεις. Τόσα χρόνια… Αν έπρεπε να το κάνω όμως στην καλύτερη θα έβαζα το Κύπελλο που πήραμε το ’97 με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη. Χτύπησα το τελευταίο πέναλτι. Ωραία μέρα, μεγάλη βραδιά. Οι χειρότερες είναι δύο.

Πρώτα το περίφημο «πέστε κάτω» στο ματς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 2001, όταν οι συμπαίκτες μου έπεφταν κάτω σαν κοτόπουλα. Μετά ο αποκλεισμός από το Τσάμπιονς Λιγκ τον Αύγουστο του ’99. Με τη σουηδική ΑΪΚ Στοκχόλμης. Αποκλειστήκαμε αν και ήμασταν καλύτεροι.

Πλέον η ομάδα αλλάζει τη φιλοσοφία της. Στην ουσία τη φέρνει κοντά την παλιά της λογική.

Χτίζει έναν ελληνικό κορμό. Παίρνει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, χτίζει πάνω τους και όταν επιλέξει να πάρει κάποιους ξένους να ενισχυθεί, θα πάρει κάποιους από αυτούς που της λείπουν. Αλλά το σημαντικό είναι ότι ο κορμός πρέπει να είναι αυτός που ήταν και στα δυνατά μας χρόνια: Ελληνικός. Τα τελευταία χρόνια είχε χαθεί η μπάλα. Πλέον όμως καλύτερα είναι να κοιτάξουμε μπροστά. Η ΑΕΚ κοιτάει μπροστά όχι πίσω. Έχει πλέον τον Μελισσανίδη και τον Μπάγεβιτς. Γνωρίζουν από ποδόσφαιρο. Το σημαντικότερο. Γνωρίζουν ποιο είναι το μέγεθος της ΑΕΚ και ετοιμάζουν την ομάδα πάνω σε αυτό.

Η κίνησή μου στον αγώνα του Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα την περίοδο 1996-97, μετά το πέναλτι του Καραπιάλη όταν αποβλήθηκα και έτρεξα στην εξέδρα για να πετάξω τη φανέλα στους οπαδούς μας δεν ήταν… ποντιακό ταμπεραμέντο. Ήταν της στιγμής. Κανένας δεν τη θέλει την αδικία. Νομίζω πως οποιοσδήποτε ήταν στη θέση μου θα μπορούσε να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο. Ίσως και με χειρότερο. Δεν μπορείς να τη δεχτείς την αδικία. Και εμείς εκείνα τα χρόνια τη ζήσαμε έντονα στο πετσί μας. Δυστυχώς. Λογικό δεν είναι; Αυτό με ενοχλούσε τόσα χρόνια στην ΑΕΚ. Πέραν της εποχής Μελισσανίδη-Καρρά, δεν είχαμε ποτέ έναν πρόεδρο-ιδιοκτήτη. Είχαμε διαχειριστές. Αλλιώς λειτουργεί ο ιδιοκτήτης, αλλιώς ο διαχειριστής.

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έκανα κάτι που ίσως να έπρεπε να μετανιώσω. Σταμάτησα από την Εθνική μετά από εκείνον τον αγώνα με τον Ολυμπιακό του Μπιγκόν στην Φιλαδέλφεια. Με τον Δημητρόπουλο διαιτητή. Και τώρα όμως, άμα γινόταν, νομίζω ότι θα έκανα το ίδιο πράγμα. Δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έχω κάνει. Ακόμα και τώρα με τον ίδιο τρόπο θα συμπεριφερόμουν».