Η ΑΕΚ εμφανίστηκε «λίγη» αγωνιστικά και επικοινωνιακά

Καταστράφηκε ό,τι έχτιζε η ΑΕΚ πριν τις αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό για να είναι έτοιμη για την κατά μέτωπο κόντρα, με φόντο τους δύο τίτλους, με την αντίδραση – αγωνιστικά και επικοινωνιακά – που προσπαθεί να βγάλει, να μην καλύπτει τον κόσμο και την ανάγκη κατάκτησης τίτλων.

«Έχτισε» ένα σερί νικών και μία αυτοπεποίθηση που καταστράφηκαν σε ένα 90λεπτο. Καταστράφηκαν χρονικά σε σημείο κομβικό και με τρόπο δύσκολα αναστρέψιμο.

Πριν τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, όλα έμοιαζαν ιδανικά για να έρθει σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τον έτερο φετινό διεκδικητή των εγχώριων τίτλων. Όμως, μάταια.

Αγωνιστικά η ΑΕΚ φάνηκε λίγη για να αντέξει τον τρόπο παιχνιδιού του αντιπάλου και επικοινωνιακά δείχνει να το χάνει, στην προσπάθεια να συσπειρώσει τον κόσμο στην «μάχη» που (πράγματι) δεν έχει τελειώσει.

Μοιάζει απίθανο, όμως η ΑΕΚ ακόμα μπορεί να κοιτάζει τον τίτλο. Τουλάχιστον μαθηματικά είναι μέσα στο κόλπο και κοιτάζοντας την σεζόν του double, αντιλαμβάνεται κανείς πως πάλι έδειχνε δύσκολο το εγχείρημα, όμως στο τέλος επετεύχθη.

Δεν μπορώ να διανοηθώ την Ένωση να πετά λευκή πετσέτα, ειδικά με τον Ηλιόπουλο και τον Αλμέιδα να πρωτοστατούν της προσπάθειας. Το «μάχη μέχρι τέλους» που ανέφερε χθες στην Τύπου ο Αργεντίνος τεχνικός, θα το κάνει πράξη η ΑΕΚ. Όμως χρειάζεται καθαρό μυαλό, αγωνιστικά και μη.

Ο ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ… ΚΡΥΦΤΕΙ

Πολλά τα αρνητικά σχόλια και η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Μάριου Ηλιόπουλου, μετά τα δύο (πολύ) αρνητικά αποτελέσματα με τον Ολυμπιακό.

Δεν ξέρω εάν είναι άδικο ή δίκαιο, όμως παρατηρώ πως έχει σηκώσει όλο το «ανάθεμα» της κριτικής. Στίγμα αντίδρασης δεν έχουμε αντιληφθεί. Επικοινωνιακά τουλάχιστον, όντας άριστος χρήστης της ελληνικής.

Ένα – αχρείαστο κατά την προσωπική μου άποψη – βίντεο στα μάτριξ της «OPAP Arena» δεν μπορεί να σηκώσει το «βάρος». Ο κόσμος χρειάζεται προσωπικότητες και ο Μάριος Ηλιόπουλος έχει δείξει πως δηλώνει πάντα και παντού «παρών».

Αυτό περίμενε και τώρα ο κόσμος της ΑΕΚ. Να δώσει το στίγμα του κι ας μην ήταν αυτό που θα περίμενε. Το γνωρίζει (ίσως) και ο ίδιος, μαζί με το επιτελείο του. Όμως, την δεδομένη στιγμή δείχνει αποτραβηγμένος από τα φώτα και τις κάμερες, κάνοντας είτε προεργασία της επόμενης ημέρας είτε μερικά βήματα πίσω για να αντιληφθεί το «τίς πταίει».

Η ΑΕΚ και δη ο κόσμος της, έχει ανάγκη την παρουσία του και της σιγουριάς που (μας) έχει συνηθίσει να εμπνέει σε κάθε του λόγο και παρουσία. Το εάν θα είναι πιστός και τα λόγια γίνουν πράξεις, θα το δείξει η Ιστορία. Όμως ασχέτως τελικής ετυμηγορίας, οφείλει να είναι η ασπίδα της ΑΕΚ.

Επικοινωνιακά η ομάδα χωλαίνει τις τελευταίες -μαύρες- ημέρες, με τα αρνητικά έως ντροπιαστικά αποτελέσματα να μεγεθύνονται εν απουσία της «ασπίδας».

«ΧΑΘΗΚΕ» Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΕΚ

Άπτομαι του αγωνιστικού, εν αφορμή της άχαρης παρουσίας του Φραντζί Πιερό σε ένα τακτικό πλάνο που τον χρησιμοποιεί ως… πάτημα για το επιθετικό transition και όχι ως striker, αυτό δηλαδή για το οποίο φημίζεται.

Η ΑΕΚ «έχασε» την επιθετική της αρετή που καμάρωνε και την παραγωγικότητά της σε ευκαιρίες για γκολ. Από στατιστικής έως οπτικής άποψης, το παιχνίδι της έχασε σε τελικές και φάσεις, παίρνοντας μία μορφή… φαφλατίασης.

Λείπει από το σύνολο ένας επιθετικός στα «θέλω» του Ματίας, όπως λείπει και η απαραίτητη για τίτλους ποιότητα στην άμυνα. Δεν είναι εύκολο το έργο του Αλμέιδα από την ημέρα που το ρόστερ (ορθώς) αποστραγγίστηκε, όμως φανέρωσε τα κακώς κείμενα του σχεδιασμού του.

Κακώς κείμενα που εύκολα γίνονται αντιληπτά ρίχνοντας μια ματιά στην θέση του φορ. Δεν πουλάς τον Λιβάι με τέτοια πρόταση; Τον πουλάς. Δεν λες «ναι» στα εκατομμύρια για τον Πόνσε; Λες. Δεν φέρνεις όμως τον Πιερό, ειδικά όταν γνωρίζεις πως δεν ταιριάζει γάντι στο ποδόσφαιρο που παίζει ο Αλμέιδα και σίγουρα όχι για βασικός.

Δεν είναι ώρα για δαχτυλοδεικτούμενες αναλύσεις και κριτικές, την ώρα που ο προπονητής σου λέει «μάχη μέχρι τέλους» και ελπίδες – ακόμα και λιγοστές – υπάρχουν. Όμως μία πρώτη ανάγνωση φτάνει ξανά στο συμπέρασμα πως η ΑΕΚ «χτυπήθηκε» από δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, αγωνιστικά και διοικητικά που η διαφορετικότητά τους φαίνεται έντονα τώρα.

Από την μία ο κόσμος που θέλει έναν άνθρωπο «ασπίδα» στα δύσκολα και από την άλλη η άνεση κινήσεων που έδωσε ο Ηλιόπουλος στην ΑΕΚ. Από την μία ένα ρόστερ τίγκα επιλογές και από την άλλη τα 2-3 κενά που «ξεγύμνωσαν» το πλάνο του προπονητή.

Λίγη η ΑΕΚ στις δύο πρώτες αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό, κάτι που δεν μπορεί να δεχθεί ο κόσμος της και πρέπει όσοι πρωτοστατούν, να διασφαλίσουν την δημιουργία ενός αξιοπρεπούς φινάλε, μίας κακής σεζόν.

Διότι, ακόμα και με το Πρωτάθλημα στα χέρια της ΑΕΚ, οι «μαύρες» κηλίδες του αποκλεισμού – σοκ από τη Νόα και το Conference League και το ντροπιαστικό 6-0 του Φαλήρου, δεν ξεπλένονται εύκολα, πρακτικά και ηθικά.