Όταν ο «σταρ» είναι ο πρόεδρος, δεδομένη η αποτυχία

O #psyxiatRos Γιώργος Μανταίος στέκεται στα κακώς κείμενα της ΑΕΚ στον Βόλο καθώς και στην κριτική που ναι μεν γίνεται και είναι αυξημένη, αλλά από το όλο φάσμα της, λείπει ένα όνομα…

Τι ώρα τελείωσε ο προημιτελικός του Βόλου; Στις 8 το βράδυ; Ε, από τις 8:05 είχαν ήδη δημοσιευτεί οι πρώτες δριμύτατες κριτικές για τις επιλογές του Μανόλο Χιμένεθ. Ακατανόητες είναι η αλήθεια (οι επιλογές, όχι οι κριτικές), αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Έχουν περάσει πάνω από 12 ώρες και σε όλο το φάσμα της κριτικής (εξαιρούνται τα post στα social media) ένα όνομα λάμπει διά της απουσίας του: Δημήτρης Μελισσανίδης! Α, λείπει και κάτι άλλο από πολλούς συναδέλφους που αρθρογραφούν για την ΑΕΚ: η αυτοκριτική.

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Προσωπικά πριν από ένα μήνα ξεκαθάρισα το εξής μέσω του AEK1924: «Η ΑΕΚ χρειάζεται –επιτέλους!- να μείνει πιστή σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Το προσπάθησε με τον Ουζουνίδη, το παράτησε. Επέλεξε τον Καρντόσο, αποδείχθηκε… ανέκδοτο. Το πάλεψε με τον Ίβιτς, ξαναγύρισε στο παρελθόν. Ας αφήσει τουλάχιστον τον Χιμένεθ να χτίσει μία ομάδα η οποία θα φτάσει ξανά στην κορυφή. Προετοιμαστείτε, όμως, γιατί ο δρόμος προς τη δόξα θα περάσει ξανά μέσα από μία αποτυχία». Σε αυτό επιμένω, παρότι γνωρίζω ότι ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να χωνέψουν την αποτυχία. Δυστυχώς διακρίνω ότι πολλοί ανακαλύπτουν ότι η λύση στα προβλήματα είναι η απομάκρυνση του Χιμένεθ. Το θέμα όμως, όπως έχουμε πει πολλές φορές στο παρελθόν, είναι όλα αυτά να τίθενται επί τάπητος εκ των προτέρων. Άπαντες γνωρίζαμε ποιος είναι ο Μανόλο, αλλά αυτή ήταν η επιθυμία του «μεγάλου». Διαφωνούσε, όμως είχε δεσμευτεί ότι θα τον στηρίξει, ο τότε τεχνικός διευθυντής, Ίλια Ίβιτς.

Ας περάσουμε λοιπόν στον κατ΄εξοχήν υπαίτιο της τωρινής κατάστασης.

Η ΑΕΚ αποτελεί εδώ και χρόνια οργανισμό όπου κυριαρχεί η ενός ανδρός αρχή. Ο διοικητικός ηγέτης θέλει να περνούν όλα από το χέρι του. Θέλει να γνωρίζει ακόμα και το λόγο για τον οποίο άργησε η καθαρίστρια το πρωί στα Σπάτα (δεν είναι μεταφορικό το παράδειγμα, είναι γεγονός!). Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ υπήρχε επί τρεις διαφορετικές ημέρες η «είδηση» ότι «Ο Τίγρης επισκέφτηκε την Αγιά Σοφιά για να διαπιστώσει την πορεία των έργων», λες και αν δεν πήγαινε, θα σταματούσαν τα έργα. Ή λες κι έχει διδακτορικό από κάποια μεγάλη αρχιτεκτονική σχολή και ενδεχομένως επιθυμούσε να κάνει κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με την κατασκευή! Όμως η είδηση-φαινόμενο που διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή σε όλες τις σχολές δημοσιογραφίες του πλανήτη ήταν μία πιο πρόσφατη: «Στα γραφεία ο Μελισσανίδης, εντατικές επαφές». Τι λέτε ρε παιδιά; Πήγε στα γραφεία ο Μελισσανίδης; Δηλαδή την τεράστια αίθουσα στον 4^ο όροφο δεν την έφτιαξε για να πηγαίνει; Η ταμπέλα «Γραφείο Πρόεδρου» για τον Ασλανίδη είναι; Μιλάμε για «ειδήσεις» που κάποιος διοχετεύει μέσα από την ΠΑΕ. Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος που τηλεφωνεί στον δημοσιογράφο και του λέει «Γεια σου Μπάμπη, πήρα να σου πω ότι σήμερα ο πρόεδρος πήγε να δει την Αγιά Σοφιά». Κι ο «Μπάμπης» θεωρεί ότι αυτή η πληροφορία, που έχει γραφτεί αυτούσια τουλάχιστον άλλες 50 φορές τα τελευταία τρία χρόνια, παρουσιάζει ενδιαφέρον για το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Που θέλω να καταλήξω; Όταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, ο «σταρ» ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου είναι ο πρόεδρος, ο σύλλογος νομοτελειακά αποτυγχάνει. Πρόεδροι με ισχυρή παρουσία στα media υπήρξαν αρκετοί, ακόμα και στην Ευρώπη. Ο Αμπράμοβιτς συγκέντρωνε συχνά τα φώτα της δημοσιότητας, όμως ο απόλυτος σταρ της Τσέλσι του 2005 ήταν ο Μουρίνιο και τον ακολουθούσαν οι Λάμπαρντ, Τέρι, Ντρογκμπά. Ο Μπερλουσκόνι έγινε μέχρι και πρωθυπουργός μέσω της Μίλαν, όμως ποτέ δεν του αφιέρωσε η Gazzetta dello Sport περισσότερο χώρο, απ΄όσο στον Καπέλο, τον Φαν Μπάστεν, τον Γκούλιτ, τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι. Στην ΑΕΚ ποιος μπορεί να ξεπεράσει σε επικοινωνιακό «όγκο» τον Μελισσανίδη; Ο Μάνταλος; Ο Σβάρνας; Ο Λιβάι και ο Καρίμ; Ο Καρέρα, ο Μοράις ή ο Χιμένεθ;

Εδώ έχουμε το μυστήριο φαινόμενο τα ΜΜΕ να ασχολούνται (πολύ) περισσότερο με τον πρόεδρο και (πολύ) λιγότερο με το πρωτογενές ρεπορτάζ, όπως για παράδειγμα τι στην ευχή κάνει ο Μανόλο στις προπονήσεις και πέφτουν κάτω οι παίκτες σα ζαλισμένα κοτόπουλα! Πώς το αιτιολογεί αυτό ο Μπασκόν; Ποιος επέλεξε τον Νταντσένκο; Γιατί δεν έγιναν άλλες μεταγραφές; Γιατί το 20ήμερο στο οποίο θα υπέγραφε (ή όχι) ο Ολιβέιρα έγινε… 70ήμερο χωρίς καμία ενημέρωση; Γιατί ήρθε ο μάνατζερ του Λιβάγια στην Αθήνα, αφού δεν υπήρχε βελτιωμένη πρόταση από την ΠΑΕ; Για ποιον λόγο αρχικά περιθωριοποιήθηκε και τώρα επανενεργοποιήθηκε ο Βασιλαντωνόπουλος;

Μέσα σε αυτό το αχανές τοπίο, τα αρνητικά αποτελέσματα μοιάζουν πλέον φυσιολογικό επακόλουθο. Αποτελέσματα για τα οποία ο Χιμένεθ φέρει μόνο ένα μικρό μέρος της ευθύνης, όπως όλοι οι προπονητές παγκοσμίως που καλούνται σε περιστάσεις έκτακτης ανάγκης, να διαχειριστούν παίκτες τους οποίους δεν επέλεξαν και ομάδα που δομήθηκε με βάση τη φιλοσοφία κάποιου άλλου. Να φύγει (και) τώρα; Ας φύγει λοιπόν. Και ο προπονητής-μετεμψύχωση του Έρνστ Χάπελ να αναλάβει, δεν πρόκειται να αλλάξει το παραμικρό εάν η ΑΕΚ δεν επιλέξει ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο να υπηρετήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, ανεξαρτήτως κόστους. Στο πλάνο αυτό ο ρόλος του προέδρου αρχίζει και τελειώνει μέσα στο γραφείο. Οι παρεμβάσεις του έξω από αυτό είναι τόσο σπάνιες που και είναι πιο αποτελεσματικές και  αποτελούν (κανονική) είδηση.