To «πρόεδρε πάρε παίκτες» πέθανε…

Ο #psyxiatRos Γιώργος Μανταίος κάνει ντεμπούτο στο AEK1924.gr

Πρώτα απ΄όλα επιθυμώ να ευχαριστήσω το ΑΕΚ1924.gr για τη φιλοξενία. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω καιρό και νιώθω ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με τους Βαγγέληδες, τον Πάνο, τον Κώστα και τα υπόλοιπα παιδιά. Από εδώ θα τα λέμε με αρθρογραφία συνήθως πιο… συνοπτική από τη σημερινή όπου έπρεπε να δοθεί και το στίγμα του υπογράφοντος (τέλος προλόγου και… πρώτου προσώπου)!

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι ομάδες κτίζονται, δεν αγοράζονται. Στο πέρασμα των δεκαετιών τα club, ελληνιστί οι ΠΑΕ, έχουν εξελιχθεί σε σύγχρονες επιχειρήσεις που λειτουργούν με όρους καπιταλισμού και παγκοσμιοποίησης. Παράλληλα, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν μια ευρεία πελατειακή βάση η οποία απευθύνει συχνά επίκληση στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Εκεί κάπου χάνεται η μπάλα στους συλλόγους που αδυνατούν να εναρμονιστούν με τα παγκόσμια δεδομένα. Ένας από αυτούς είναι και η ΠΑΕ ΑΕΚ η οποία διαθέτει CEO, διαθέτει VP, CFO και τμήμα HR, διαθέτει ό,τι άλλη ξενόφερτη… συντομογραφία υπάρχει ως μία υγιής και σοβαρή επιχείρηση, όταν όμως στη μέση μπαίνει ο συναισθηματικός παράγοντας λειτουργεί σαν νεοσύστατη ΠΑΕ της δεκαετίας του 1980. Σαράντα χρόνια πίσω δηλαδή.

Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν καταλάβει ακόμα στην ΑΕΚ ότι η σταθερότητα είναι το «Α και το Ω» στη δημιουργία μιας ισχυρής ομάδας. Κι αν μέχρι πρόσφατα υπήρχε το επιχείρημα ότι αφορά άλλους ποδοσφαιρικούς πολιτισμούς, ενώ «εδώ είναι Βαλκάνια», θα έπρεπε η περίπτωση του Ολυμπιακού να έχει παραδειγματίσει και τους «κιτρινόμαυρους» και όσους πιστεύουν ότι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, διορθώνονται με τις συνεχείς αλλαγές προπονητή και την κατά συρροή αναθεώρηση της επιχειρησιακής λειτουργίας του συλλόγου.

Ο Μαρινάκης το 2018, έχοντας χάσει πρωτάθλημα και κύπελλο, πήρε τον Πέδρο Μαρτινς. Έναν προπονητή που είχε βγάλει 4η τη Γκιμαράες το 2017, αλλά έφυγε λόγω ανεπιτυχών αποτελεσμάτων τον Φεβρουάριο της επόμενης σεζόν. Από τότε η Γκιμαράες είναι 5η, 7η και 6η σε διαδοχικές χρονιές, που σημαίνει ότι σε αυτό το επίπεδο «έπαιζε» ως μέγεθος και ότι ο Ολυμπιακός δεν πήρε κάποιον θαυματοποιό. Μάλιστα το βιογραφικό του έμοιαζε με του Μιγκέλ Καρντόσο, με μόνη διαφορά ότι ο τελευταίος πρόλαβε να κάνει μέσα σε ένα χρόνο δύο αποτυχημένα περάσματα από Ναντ και Θέλτα Βίγκο το 18-19, τα οποία ο τότε τεχνικός διευθυντής της ΑΕΚ δεν αξιολόγησε σωστά και τον έφερε στα Σπάτα, για να εξελιχθεί σε συνώνυμο της αποτυχίας.

Το διάστημα Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2018 ο Μαρτίνς έχασε από τη Μίλαν, τον ΠΑΟΚ και τον ΟΦΗ, ήλθε ισόπαλος 1-1 με την ΑΕΚ και 0-0 (εντός) με τη Μπέτις, νίκησε με πολύ τύχη τον Απόλλωνα και το Λεβαδειακό 1-0 στο 90΄. Την άνοιξη του 2019 αποκλείστηκε από την Ντιναμό Κιέβου στην Ευρώπη, από τη Λαμία στο κύπελλο και έχασε το πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ. Παρόλα αυτά ο ΟΣΦΠ τον κράτησε, έχτισε μια ομάδα όπως ακριβώς την ήθελε, πήρε «περίπατο» ένα νταμπλ την επόμενη σεζόν και πάει για δεύτερο σερί. Ακριβώς την ίδια σεζόν η ΑΕΚ έδιωχνε νύχτα τον Ουζουνίδη, που είχε οδηγήσει την ομάδα στους ομίλους του Champions League, για να επαναφέρει τον Χιμένεθ τον οποίο είχε απομακρύνει μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 24 χρόνια!

Αρα το υπ΄αριθμόν ένα στοιχείο της σταθερότητας είναι ο προπονητής. Μαζί του και ο καθ’ύλην αρμόδιος για τις μεταγραφές, ο τεχνικός διευθυντής που η ΑΕΚ έχει επίσης αλλάξει καμιά δεκαριά τα τελευταία χρόνια. Πώς να φτιάξεις ομάδα έτσι;

Πάμε τώρα στους ποδοσφαιριστές που «δεν μπορεί» να πάρει ο Μελισσανίδης, επειδή είναι «σφιχτός» οικονομικά…

Ο Ολυμπιακός ρίσκαρε και απέκτησε τον Σεμέδο από τα αζήτητα, όχι λόγω αξίας αλλά λόγω προσωπικών του προβλημάτων. Πήρε τον Μπα, τον Καμαρά και τον Σισέ από τη Β΄ γαλλίας (Αζαξιό), τον Ελ Αραμπί 32 ετών από το πρωτάθλημα Κατάρ όπου είχε βάλει 26 γκολ. Και τι μ αυτό; Την ίδια χρονιά είχε βάλει 39 με την Αλ Σαντ ο νεότερός του, Αλγερινός Μπαγκντάντ Μπουνετζά. Τον έχετε ακουστά; Ούτε κι αυτός εμάς! Ο Χασάν πήγε Πειραιά ως παίκτης που «είχε» το γκολ, αλλά με τις μικρομεσαίες ομάδες της Πορτογαλίας (Ρίο Άβε, Μπράγκα). Το βιογραφικό του θύμιζε Έλντερ Μπαρμπόσα, με τη διαφορά ότι ο νυν παίκτης του Παναιτωλικού, πριν έρθει στην ΑΕΚ της Β΄ εθνικής (2014) είχε περάσει και από την Πριμέρα Ντιβιζιόν (Αλμερία), κάτι που δεν είχε κάνει ο Χασάν.

Ποιος από τους παραπάνω παίκτες θα είχε προκαλέσει «ντελίριο» ενθουσιασμού; Με ποιον θα αποδεικνυόταν ότι «επιτέλους κάνουμε σωστές μεταγραφές»; Πότε ο Μελισσανίδης θα ήταν ο πρόεδρος που «σπρώχνει χρήμα» και φέρνει παικταράδες; Προσέξτε! Μιλάμε για τη στιγμή της άφιξης, τη στιγμή της ανακοίνωσης, όχι αφού τον δούμε και αφού κρίνουμε με βάση τα αποτελέσματα. Στο παρελθόν ποιος ΑΕΚτζής ενθουσιάστηκε με την απόκτηση του Χριστοδουλόπουλου, του Κονέ, του  Βράνιες, του Τσιντώτα και του Μπάρκα; Ποιος θεωρούσε ότι η ομάδα είναι πλήρης με τον Λαμπρόπουλο στα στόπερ; Ποιος πανηγύρισε όταν ενισχύθηκε τον Ιανουάριο του 2018 με τον Μασούντ και τον Χουλτ; Αυτοί όμως πήραν το πρωτάθλημα και η συνύπαρξή τους μνημονεύεται σήμερα ως απόδειξη «ορθής λειτουργίας» της ΠΑΕ. Θα πει κανείς «μα τότε έφερες και Λιβάγια, Αραχούχο». Εντάξει και τις επόμενες χρονιές η ΑΕΚ απέκτησε Πόνσε και Ολιβέιρα (και ξανά Αραούχο!). Είναι χειρότεροι οι μεν από τους δε; Όχι βέβαια. Απλώς «έδεσαν» καλύτερα ως μέλη μιας ομάδας που ήταν οικογένεια.

Για να καταλήγουμε σιγά σιγά σε ένα συμπέρασμα. Γιατί η ΑΕΚ δεν βρίσκει παίκτες αντίστοιχους με αυτούς του Ολυμπιακού; Δεν έχει τα χρήματα για να πάρει ποδοσφαιριστές από την Αζαξιό; Δεν μπορεί να καλύψει οικονομικά κάποιον σαν τον Σεμέδο, όταν ήλθε στην Ελλάδα; Αδυνατεί να καλύψει το κασέ του Ελ Αραμπί; Όχι βέβαια. Οι λόγοι είναι άλλοι…

Αφενός η ΑΕΚ δεν διαθέτει τις ανάλογες προσβάσεις στην πιάτσα των μάνατζερ ώστε να είναι η πρώτη στην οποία θα προταθεί ένας Καμαρά ή ένας Χασάν, αφετέρου δεν έχει σταθερό προπονητικό πλάνο με αποτέλεσμα ακόμα κι αν αποκτήσει έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή, αυτός κινδυνεύει να βυθιστεί στη γενική μετριότητα και να καεί από τις συνεχείς αλλαγές στο τεχνικό επιτελείο.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, δεν χρειάζεται να πάρει ξανά δέκα ποδοσφαιριστές σε ένα ρόστερ που ήδη ήταν «πηγμένο» από τον Σεπτέμβριο του 2020. Χρειάζεται –επιτέλους!- να μείνει πιστή σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Το προσπάθησε με τον Ουζουνίδη, το παράτησε. Επέλεξε τον Καρντόσο, αποδείχθηκε… ανέκδοτο. Το πάλεψε με τον Ίβιτς, ξαναγύρισε στο παρελθόν. Ας αφήσει τουλάχιστον τον Χιμένεθ να χτίσει μία ομάδα η οποία θα φτάσει ξανά στην κορυφή.

Προετοιμαστείτε, όμως, γιατί ο δρόμος προς τη δόξα θα περάσει ξανά μέσα από μία αποτυχία.