Το δημιούργημα της ζωής του

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει στον #PsyxiatRo για το έργο ζωής του Δημήτρη Μελισσανίδη, το γήπεδο που θα στεγαστούν τα όνειρα όλων μας και κυρίως των παιδιών μας!

Δεν υφίσταται ομάδα με το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι είναι μεγάλη (όχι ασφαλώς ιδεολογικά, αλλά κατ’ ουσίαν και καθαρά αγωνιστικά μιλώντας) δίχως το δικό της σπίτι, χωρίς να διαθέτει την ιδιόκτητη στέγη της. Αυτός λοιπόν ήταν εξ αρχής ο πρώτος, ξεκάθαρος και απόλυτα ομολογημένος στόχος της νέας τάξης πραγμάτων, όταν δηλαδή το καλοκαίρι του 2013, η ΑΕΚ πέρασε στα χέρια του Δημήτρη Μελισσανίδη.

Σαφώς και η δημιουργία ομάδας ανταγωνιστικής (η οποία άλλωστε με την πάροδο των ετών εξελίχθηκε σε τέτοια, ασχέτως αν υπήρχαν τα πάνω και τα κάτω, τα λάθη και τα σωστά στην πορεία της), αποτελεί μονόδρομο όταν αναφερόμαστε στην ΑΕΚ των μελλοντικά αυξανόμενων εσόδων, της σωστής διαχείρισης και πρωτίστως στην απαλλαγμένη από χρέη εταιρική υπόστασή της. Το γήπεδο όμως ωστόσο αποτελούσε το μόνιμο καημό του «Τίγρη», από τότε που μάλλον δόλια του έφραξαν το δρόμο το μακρινό 2005. Στόχο πρωταρχικός, μεγαλύτερος όλων αλλά μαζί και αδιαπραγμάτευτος!

Επιστέγασμα ονείρων, δημιούργημα προοπτικής, εφαλτήριο εκτόξευσης. Στην πορεία της καλπάζουσας επιστροφής προς την αναζήτηση και διεκδίκηση τίτλων, προέκυψαν πολλοί αδαείς, ημιμαθείς, συμπλεγματικοί, αιώνια ανεπάγγελτοι και κακόβουλοι άνθρωποι για να φράξουν το δρόμο. Εμφανίστηκε ως καβαλάρης της δήθεν ανατρεπτικής και φιλολαϊκής προοπτικής ένας αντιφρονούντας και η παρέα του, όντα ορκισμένα να αποτρέψουν την εκκίνηση του έργου, πατώντας σε οτιδήποτε υπήρχε διαθέσιμο προκειμένου να κρατήσουν την ΑΕΚ μακριά από την “πόλη τους”.

Στο τέλος όλοι αυτοί ηττήθηκαν. Και τους απέμεινε να θυμούνται πάντοτε το δίκαιο θα τη βρει την άκρη, έστω και αργά. Όσο κι αν το ζορίσεις, το πολεμήσεις και με σκόπιμο, υστερόβουλο τρόπο, το καθυστερήσεις. Σήμερα ο Δημήτρης Μελισσανίδης περπατά περήφανα έξω από το υπό κατασκευή παλάτι, κοιτάζει ψηλά και βλέπει αυτό που ουδείς άλλος θα μπορούσε να καταφέρει, απέναντι σε φανερές αλλά και σκοτεινές δυνάμεις που υποκινούσαν πράξεις δόλιες και μοχθηρές. Η «Αγιά Σοφιά» είναι το δικό του θαύμα, η περιουσία της ψυχής του χαρισμένη σε όλους τους ΑΕΚτζήδες της γης.

Ο καιρός κοντοζυγώνει. Η φετινή χρονιά σχεδόν «φαγώθηκε» και η τελευταία, ενδέχεται να περάσει σε διπλανό οικόπεδο, επί της ουσίας στην προσφυγική γειτονιά της ομάδας. Από τη σεζόν 2021-22, η ΑΕΚ θα έχει ξανά το δικό της ποδοσφαιρικό σπίτι, αυτό που δυστυχώς πολλοί δεν θα προλάβουν να ζήσουν από κοντά, λόγω αυτής της αδιανόητης, εμπαθούς και πεισματικής στα όρια της τρέλας πολεμικής των λίγων κόντρα στα όνειρα εκατομμυρίων.

Ωστόσο πλέον το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η Ένωση επιστρέφει στο χώρο που της ανήκε και από τον οποίο ήθελαν να την ξεσπιτώσουν, δίχως αποτέλεσμα, διότι στο τέλος, το δίκαιο επικρατεί. Και μέσω αυτού του στολιδιού, θα συντελεστεί και η εκτόξευση της ΑΕΚ αγωνιστικά και οικονομικά. Το επαναλαμβάνω, αλλά είναι η ουσία: Καμία ομάδα στον κόσμο, κατάφερε να γίνει μεγάλη, δίχως το δικό της γήπεδο και η «Ενωση» το βίωσε σκληρά στο πετσί της τα τελευταία 17 χρόνια, από εκείνη την ημέρα που αποφασίστηκε το γκρέμισμα του «Νίκος Γκούμας».

Θα νιώσει ξανά τη δύναμη της έδρας, θα πετύχει μεγάλες νίκες μέσα σε αυτήν και θα γιγαντωθεί αγωνιστικά, διεκδικώντας πιο δυναμικά τίτλους. Ασφαλώς, ωε μέγεθος θα αλλάξει και οικονομικά καθώς τα ετήσια θα αυξηθούν κατά 8-10 εκατ. ευρώ, κατά παλαιότερη δήλωση του Δημήτρη Μελισσανίδη. Ισως και περισσότερα, καθώς θα παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό, το θέμα της ονοματοδοσίας και σε ποιο ποσό μπορεί να ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο deal.

Αρκετές εταιρείες έχουν εκδηλώσει ήδη προφορικό ενδιαφέρον, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι το γήπεδο θα ολοκληρωθεί δίχως δάνειο, καθώς με τη χρηστή διαχείριση του «Τίγρη», δεν θα υπάρξει το παραμικρό χρέος στην καμπούρα της εταιρείας, όταν η περήφανη «Αγιά Σοφιά» θα έχει πλέον τεθεί σε λειτουργία.