Ο Τιμούρ Κετσπάγια όπως τον έζησαν τρεις πρωην ρεπόρτερ της ΑΕΚ

Οι Γιώργος Αγγέλου, Γιώργος Γαλάτσης και Γιώργος Κουτσογιαννέλης, τρεις δημοσιογράφοι που… πρόλαβαν ως ρεπόρτερ την προηγούμενη θητεία του Γεωργιανού στην ΑΕΚ, αυτήν με το σορτσάκι και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, θυμούνται τον άνθρωπο Τιμούρ του τότε και τον ρόλο που μπορεί να παίξει η ποδοσφαιρική καριέρα του στο σήμερα και το αύριο της Ένωσης, με τον ίδιο στο τιμόνι της.

Ένας άνθρωπος που ζει για το ποδόσφαιρο…

Του Γιώργου Αγγέλου

Όταν ήρθε στην ΑΕΚ, ο Τιμούρ Κετσπάγια ήταν ένα ντροπαλό παιδί, πολύ χαμηλών τόνων, που φαινόταν ότι προτιμά να κρατά πράγματα για τον εαυτό του. Κλειστός ως άνθρωπος, όμως όταν περιστοιχίζεται από φίλους μεταμορφώνεται, γίνεται χαλαρός, άνετος. Αυτό θα είναι και το «κλειδί» για τους ποδοσφαιριστές του: να καταφέρουν να τον «ανοίξουν», να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του.

Παρότι έχει περάσει την μεγαλύτερη καριέρα του ως ποδοσφαιριστής και προπονητής στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι ένας άνθρωπος της αγγλικής σχολής. Έχει τα χαρακτηριστικά των Άγγλων, την ποδοσφαιρική νοοτροπία. Επιδιώκει να μιλά στους παίκτες του, να έρχεται κοντά τους και αν διαπιστώσει ότι είναι «καθαροί» μαζί του, τον κερδίζουν, θα το εκτιμήσει. Δεν ανέχεται τους παίκτες που προσπαθούν να κοροϊδέψουν, να γλιτώσουν μια άσκηση, να «κλέψουν» στην προπόνηση.

Μέσα στο γήπεδο είναι αυθόρμητος και παθιάζεται σε σημείο… παρεξηγήσεως. Ζει για το ποδόσφαιρο και ασχολείται όλη μέρα με το ποδόσφαιρο. Το έκανε και ως ποδοσφαιριστής. Όταν ήταν σπίτι του έβλεπε πάντα μπάλα και ήταν από τότε πολύ καλός στο να διαβάζει τα παιχνίδια και στην ανάλυση της τακτικής. Ισχύει και στην προπονητική του καριέρα, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τα δυνατά του και σίγουρα θα δουλέψει πολύ με τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ σε αυτόν τον τομέα.

Η καριέρα του στην ΑΕΚ ως ποδοσφαιριστής ξεκίνησε με μια μεγάλη ατυχία, τον τραυματισμό του στο χέρι, στα πρώτα λεπτά του αγώνα με τη Ρέιντζερς. Του στοίχισε πολύ και πέρασε δύσκολα τόσο εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο, όσο και το επόμενο διάστημα. Το καθοριστικό σημείο για εκείνον ήταν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, τον Νοέμβριο, το οποίο κρίθηκε από το δικό του γκολ (1-0). Εκείνο το βράδυ, στο οποίο βγήκε και το… γνωστό σύνθημα, τρώγοντας αργότερα στο Χαλάνδρι με φίλους, είχε πει ότι θα ήταν η… αρχή του στην ΑΕΚ. Και πράγματι από εκείνο το σημείο και έπειτα ήταν ο παίκτης που λάτρεψε ο κόσμος.

Στα αποδυτήρια ήταν αγαπητός και είχε πολύ καλές σχέσεις με αρκετούς συμπαίκτες του. Είναι σημαντικό που θα έχει μέσα στην ομάδα ανθρώπους όπως ο Μπάγεβιτς, ο Δημητριάδης, ο Μανωλάς, ο Ατματσίδης, ο Κασάπης, που θα τον κάνουν από την πρώτη στιγμή να νιώσει άνετα και θα τον βοηθήσουν να μη χρειαστεί καθόλου χρόνο προσαρμογής.

Βγήκε απ’ τη σκιά, μπήκε στις καρδιές του κόσμου

Του Γιώργου Γαλάτση

Ο Τιμούρ Κετσπάγια ήταν ένας από τους λόγους που ξημερωνόμασταν στα γραφεία των εφημερίδων μας εκείνο το καλοκαίρι του ’94, από τα ωραιότερα (και πιο κουραστικά) που πέρασα στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ.

Μέχρι να “πατήσει” το πόδι του στην Αθήνα είχαμε μετρήσει αρκετά ξενύχτια “πάνω από τηλέφωνο” αντλώντας, κυρίως, πληροφορίες από τον μάνατζερ του. Αξιόπιστη πηγή ο Πάμπος Κωνσταντινίδης (αν θυμάμαι καλά το όνομα του) κι ας “έσκασε” έναν μήνα αργότερα στο αεροδρόμιο, δίπλα στον Τιμούρ, με την σακακιά κι από μέσα τη φανέλα της εθνικής Γερμανίας. Δεν θα τα χαλάσουμε τώρα με τις στιλιστικές προτιμήσεις του ανθρώπου, αλλά πανάθεμα τον, αυτή η εικόνα έμελλε να επισκιάσει στο μυαλό μου ακόμη και την άφιξη του Γεωργιανού, εκείνο το απόγευμα…

Μπορείς να πεις ότι ο Κετσπάγια “είχε την ατυχία” να έρθει στην ΑΕΚ σ’ ένα καλοκαίρι που συνέβησαν πράματα και θάματα. Γιατί έφθασε “στη σκιά” της μεταγραφής του Κωστή και του Δημήτρη Σαραβάκου. Σύντομα όμως κατάφερε με την μεγάλη του ποιότητα να πάρει μια θέση στις καρδιές των ΑΕΚτζήδων. Συνδύαζε την ταχύτητα με την τεχνική, είχε κοφτή ντρίπλα και ήταν “μπουκαδόρος”(που λέει και ο “Αλε”).

Αν οι Παναθηναϊκοί έχουν να θυμούνται “την κούρσα του Δώνη” στο Άμστερνταμ, οι ΑΕΚτζήδες δεν θα ξεχάσουν ποτέ την “κούρσα του Τιμούρ” στο “Γ.Καραϊσκάκης”, σε εκείνον τον επαναληπτικό ημιτελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Με την ΑΕΚ κλεισμένη στην περιοχή της στο β΄ ημίχρονο, ο Τιμούρ πήρε τη μπάλα κάτω από το κέντρο κι αφού άδειασε τον Καραταϊδη, έβγαλε στον Ντέμη την πάσα-μισό γκολ για το “χρυσό” 0-1. Επίσης ο Γεωργιανός είχε και… την τρέλα του.

Για να καταλάβεις μέχρι που έφθανε αυτή, σ ένα ματς, μέσα στο “Νίκος Γκούμας”, ένας ΑΕΚτζής άρχισε να τον “στολίζει” από τα “μάρμαρα” της “18” επειδή έκανε το ένα λάθος, μετά το άλλο. Κάποια στιγμή, όμως, ο Τιμούρ σεληνιάστηκε και πέτυχε ένα γκολ ποίημα. Ε, αντί να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του, έτρεξε κοντά στον ΑΕΚτζή και τον άρχισε… στα γαλλικά για να πάρει το αίμα του πίσω. Εγώ στο μισό μέτρο είχα πέσει κάτω από τα γέλια!

Γενικά ο ΑΕΚτζής δεν θα πλήξει με τον Τιμούρ. Να ναι σίγουρος ότι θα ζήσει έναν ξεχωριστό ποδοσφαιρικό χειμώνα…

Τότε που στα πόδια, δεν έμπαινε ξυράφι…

Του Γιώργου Κουτσογιαννέλη

Δεν είναι εντυπωσιακό πόσο περίεργος μας φαίνεται σήμερα ο Τιμούρ, κοιτώντας βιντεάκια και φωτογραφίες του στη μεγάλη ΑΕΚ; Στα όρια του καρτούν. Αντε να βρεις σήμερα καράφλα ποδοσφαιριστή. Ποδοσφαιριστή με τρίχες στα πόδια και στο στήθος. Η δικαιολογία, σύμφωνα με την οποία, οι μασέρ δεν μπορούν να πασαλείψουν καλά τα πόδια, όταν αυτά έχουν τρίχα-κάγκελο, υπήρξε τελικά πολύ βολική για πολλούς…

Κι αφού ξεπεράσεις την αντιπαράθεση του τότε με το σήμερα σε θέματα τρίχας, σε πιάνει μελαγχολία, διαπιστώνοντας πόσα λάθη έχουν γίνει στην ΑΕΚ. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την ΑΕΚάρα του Τιμούρ και των άλλων παικταράδων, ακόμα να δούμε κάτι που να την πλησιάζει. Υποτίθεται ότι το άθλημα προοδεύει, ότι οι ποδοσφαιριστές μετατρέπονται σε μηχανές, ότι δεν αφήνεται τίποτα στην τύχη. Κι όμως, αποδεικνύεται πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ομάδα στο ποδόσφαιρο.

Ο Τιμούρ ήταν μέλος ενός γκρουπ αντρών και νικητών. Παικτών με αξία και “καρύδια”, όχι celebrities της πλάκας. Ηταν ένας μέσος-δυναμίτης με σουτ που σκοτώνει ελέφαντα. Και όταν ο Τιμούρ σούταρε, σούταρε για να τινάξει τα δίχτυα, όχι για να… δοκιμάσει το πόδι του ή να βγάλει την υποχρέωση. Ενας ιδιαιτέρως αθλητικός παίκτης για την εποχή, δυνατός, νευρώδης. Δούλευε πολύ και μίλαγε λίγο. Οσο και να στύβω το μυαλό μου, δεν θυμάμαι οι ρεπόρτερ ΑΕΚ της εποχής να ακούγαμε τη φωνή του, ούτε σε καθιερωμένες δηλώσεις. Αν κάποιος από εμάς έκανε “πηγή” του τον Τιμούρ, θα πρέπει να το πει (το αδίκημα παραγράφεται) για να πάρει βραβείο.

Από τότε, βέβαια, πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Τιμούρ έγινε προπονητής και ευτύχησε να δηλώνει 1 εκατομμύριο το χρόνο ως αποδοχές. Για τη δουλειά που ανέλαβε στην ΑΕΚ, έχω καλό προαίσθημα. Ηταν περίεργο που προέκυψε Κετσπάγια, όταν υποψήφιοι για την Ενωση ήταν ένας Αγγλος, ένας Γάλλος και ένας Πορτογάλος, αλλά δεν φταίει ο Τιμούρ για τη “θολούρα”. Είναι ένας καταρτισμένος τεχνικός, γεμάτος εμπειρίες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, με ξεκάθαρη φιλοσοφία, λάτρης της πειθαρχίας και πολύ, μα πολύ μεγάλο κίνητρο. Θα σκυλιάσει για να πετύχει κι αν στηριχτεί σε όλους τους τομείς, νομίζω ότι θα τα καταφέρει.

Πηγή: sdna.gr