«Η ΑΕΚ δεν με άφηνε να πω συγγνώμη»

– Πως περνάς στη Θεσσαλονίκη;
«Είναι τελείως διαφορετικά απ’ό,τι είχα συνηθίσει. Στον Εσπερο Πατρών μπορεί να έκανα τρεις ώρες προπόνηση και νόμιζα ότι είχα σκιστεί, ότι είχα πεθάνει από την κούραση. Τώρα κάνω 7 ώρες προπόνηση την ημέρα και πλέον καταλαβαίνω τι σημαίνει προπόνηση. Τόσα χρόνια νόμιζα ότι έκανα δουλειά, αλλά δεν έκανα απολύτως τίποτα τελικά. Κι αυτό με έχει προβληματίσει. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν έκανα τίποτα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Στον Αρη, στην Α1, είναι όλα διαφορετικά. Αλλα τα σώματα, άλλα τα μεγέθη, άλλες οι απαιτήσεις, ειδικά φέτος, που ο Αρης έχει μπει σε μία σειρά. Ετσι κι εμείς οι παίκτες έχουμε πολύ υψηλές υποχρεώσεις. Δεν είχα συνηθίσει να κάνω πολλά πράγματα. Πολλές φορές φεύγει το μυαλό μου, δεν συγκεντρώνομαι. Πολλές φορές το χάνω, διότι δεν είχα συνηθίσει να έχω απόλυτη συγκέντρωση. Σε αυτό το επίπεδο δεν επιτρέπεται να τη χάνεις ούτε για μία στιγμή. Αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι και με έχει προβληματίσει. Πρέπει να αλλάξω σελίδα και να ξεφύγει το μυαλό μου. Για να πάω καλά…»

– Θα τα καταφέρεις;
«Εννοείται! Ναι!»

– Γιατί;

«Πως να στο πω; Δεν έχω άλλη επιλογή. Είμαι αναγκασμένος να πετύχω. Πρέπει να ζήσω. Δεν έχω κάτι άλλο. Δεν ξέρω κάτι άλλο να κάνω. Πρέπει να ζήσω εγώ, να βοηθήσω και την οικογένειά μου. Καλώς ή κακώς, όλα αυτά με κάνουν να πεισμώνω και να έχω την επιτυχία ως μοναδική επιλογή».

– Ξέρεις πόσα ταλέντα σαν κι εσένα έχουν χαθεί στην πορεία;

«Αμέτρητα. Είναι πάρα πολλά».

– Όταν τόσα πολλά παιδιά δεν τα έχουν καταφέρει λοιπόν, όταν οι 9 στους 10 που ξεκινούν να παίζουν μπάσκετ, πολύ σύντομα παίρνουν άλλους δρόμους, εσύ γιατί πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις;

«Ισως αυτοί δεν τον πίστευαν. Ίσως δε δούλευαν. Παίζουν πολλά πράγματα ρόλο. Αν έχω την υγειά μου, τότε πιστεύω ότι θα τα καταφέρω…»

– Το μυαλό σου πόσο πηγμένο είναι;

«Δεν είναι πηγμένο. Δεν είναι όσο θα έπρεπε. Ακόμα πετάω στα ουράνια. Όπως σου είπα, ήμουν σε μία πόλη, στην Πάτρα κι έπαιζα σε μία ομάδα όπου είχα τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, ήμουν αυτός που έκανε τα περισσότερα πράγματα στο γήπεδο και στην επαρχία όταν ξεχωρίζεις λίγος, σε βλέπουν διαφορετικά. Ασχολούνται μαζί σου με ιδιαίτερο τρόπο. Πέφτουν όλοι με τα μούτρα πάνω σου. Αυτό αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς, ξεφεύγεις. Δεν μπορούσα να μην ακούω. Δεν «ψήλωσα» ποτέ, αλλά τώρα αρχίζω σιγά σιγά και στρώνω».

– Τουλάχιστον σε έβλεπαν διαφορετικά και οι γκόμενες…

«Βρε ποιες γκόμενες; Όλος ο κόσμος. Αλλά ξέρεις κάτι; Υπάρχει κάτι που σε συγκρατεί εν μέρει, διότι πάντα έχεις στο μυαλό σου ότι δεν ξέρεις αν αυτός που σε προσεγγίζει και πέφτει από πάνω σου θέλει το καλό, ή το κακό σου. Ευτυχώς έχω πατέρα που είναι στο χώρο, είναι προπονητής και πάντα μου έλεγε αυτά που έπρεπε να ακούσω. Ο,τι κι αν μου έλεγε ο καθένας, όσα κομπλιμέντα κι αν άκουγα, στο μυαλό θα είχα πάντα τις κουβέντες του πατέρα μου. Που μου έλεγε ότι ακόμα, σε αυτή την ηλικία, είμαι ένα τίποτα. Δεν έχω πετύχει το παραμικρό».

– Είχες «ψηλώσει»;

«Οχι! Καθόλου! Σου είπα, ο πατέρας μου ήταν συνεχώς δίπλα και με προσγείωνε».

– Μεγάλωσες σε μία οικογένεια που έχει καμάρι τα 7 παιδιά της… Πως είναι να ζεις σε ένα τόσο …πολυπληθές περιβάλλον, μέσα στα τετραγωνικά ενός σπιτιού;

«Μαθαίνεις να ζεις με λίγα»

– Με λίγα χρήματα; Με λίγες ανέσεις;

«Ακου… Εγώ τώρα ζω μόνος μου. Μπορώ να πάρω σε λογικό πλαίσιο, ό,τι θέλω. Οταν όμως, ζούσα στην Πάτρα, μαζί με τα αδέλφια μου, δεν θα μπορούσα να ζητήσω από τον πατέρα μου να μου αγοράσει κάτι γελοίο… Τα βγάζαμε πέρα οικονομικά διότι ο πατέρας μου, εκτός από εκπαιδευτικός, δούλευε και στην οικοδομή».

– Γιατί θέλησαν οι γονείς σου να κάνουν 7 παιδιά; Τους ρώτησες ποτέ;

«Οχι! Ξέρω ότι ήθελαν να κάνουν πέντε. Είχα ρωτήσει μία μέρα τον πατέρα μου, πόσα παιδιά ήθελε να κάνει. Και μου απάντησε: Πέντε… Το έκτο προέκυψε. Και το έβδομο, μου είπε ο πατέρας μου, το έφεραν για να έχει παρέα το έκτο παιδί. Η αδελφή μου είναι 20 και ο τελευταίος 4.5 ετών. Έτσι λοιπόν, συνήθισα. Και μου άρεσε. Δεν φαντάζεσαι πόσο μου άρεσε. Σε άλλους μπορεί να ακούγεται κουραστικό και ανυπόφορο. Εμένα, τώρα που ζω μόνος μου στη Θεσσαλονίκη, μου λείπει πολύ. Εστω κι αν πάντα έλεγα μέσα μου ότι θέλω να μείνω μόνος μου γιατί δε αντέχω άλλο».

– Σε μία οικογένεια τόσο δεμένη, τόσο αγαπημένη, ήσουν αυτός που ξεχώρισε… Ήρθε κάποια στιγμή ένα από τα αδέλφια σου, να σου ψιθυρίσει στο αυτί στο δωμάτιο: «Νίκο, παίξε και για εμάς. Κάνε μας υπερήφανους;».

«Μου το έχει η πει η αδελφή μου. Στο Βόλο. Είχαμε φτάσει στους «8» ως ομάδα και τότε είχα αρχίσει να έχω πιο ενεργό ρόλο στην ομάδα. Η συγκίνησή της ήταν πολύ μεγάλη όπως καταλαβαίνεις και μία μέρα μου είπε: «Κάνε μας περήφανους».

– Κι εσύ τι έκανες;

«Τους κατέστρεψα. Για ένα διάστημα τους κατέστρεψα. Ο πατέρας μου πέρασε το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής του».

– Γιατί πιστεύεις ότι δεν είχε ενεργό ρόλο στην Εθνική ομάδα στα πρώτα ματς;

«Φταίω καθαρά εγώ. Δεν είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή μου. Αυτό έφταιγε»…

– Αυτή η τρέλα που κουβαλάς στο παιχνίδι σου, το ένστικτο, η ενθουσιασμός, πως θα παντρευτεί με τη συγκέντρωση την εγκεφαλικότητα, τη σοβαρότητα που απαιτεί η Α1;

«Μα αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να φτιάξω. Αυτό προσπαθώ, θέλω κι εύχομαι να αλλάξω. Είμαι μονόπλευρος. Είμαι μόνο για το πάνω κάτω. Πρέπει να μάθω να παίζω καλύτερα στο set παιχνίδι. Και να διαβάζω πολύ καλύτερα τις φάσεις. Ακόμα κι αν δω κάποια κατάσταση, θα το σκεφτώ πολύ, θα διστάσω. Πρέπει να είμαι απολύτως σίγουρος. Κι αυτό πρέπει να γίνει αυτοματοποιημένα».

– Έχει αλλάξει καθόλου η ζωή σου;

«Εχει αλλάξει εντελώς. Δεν κάνω τίποτα άλλο από το μπάσκετ πια. Παλιά είχα σχολεία, μαθήματα, φροντιστήρια. Πλέον το μπάσκετ είναι ο μοναδικός στόχος μου, είναι η δουλειά μου, είναι η ζωή μου».

– Αν αύριο ο Πρίφτης βάλει μία προαιρετική προπόνηση, κι εγώ περάσω από το Αλεξάνδρειο, θα σε δω μέσα στο γήπεδο;

«Εννοείται. Εννοείται θα με δεις».

– Στο ρεπό;

«Εννοείται ότι θα με δεις και στο ρεπό».

– Και τι κάνεις… Άντε, πηγαίνεις προπόνηση. Πως δουλεύεις;

«Τα πάντα… Ο,τι περάσει από το μυαλό μου. Σουτ, ντρίμπλες, σουτ μετά από ντρίμπλα, τρεξίματα, διάφορα. Τα πάντα».

– Σε ποιον θες να μοιάσεις;

«Στο Σλούκα!»

– Γιατί στον Σλούκα;

«Γιατί νομίζω ότι το στυλ μου μπορεί να προσεγγίσει σε αυτό του Σλούκα… Το στυλ του Διαμαντίδη δεν μπορώ να το φτάσω. Δεν μπορώ να γίνω τεράστιος. Ο Σπανούλης θα μπορούσε να είναι πρότυπο, όπως και είναι βέβαια, αλλά ο Σλούκας έχει περισσότερη τρέλα μέσα του. Εχει το στυλ του «μπαίνω μέσα και τα κάνω ροντέο». Κάτι που μου αρέσει».

– Αυτή η τρέλα που κουβαλάς, από που προκύπτει; Έχεις κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή σου;

«Οχι, δε θα το έλεγα. Δεν έχω κάνει πολλές».

– Κάτσε… Πιο μικρός ήσουν καλόπαιδο, ή κωλόπαιδο;

«Κωλόπαιδο ήμουν. Αλλά πρόσεξε. Εξω από το γήπεδο είμαι το καλύτερο παιδί. Μέσα στο γήπεδο είμαι κωλόπαιδο».

Πηγή: sdna.gr