Τζέραρντ: “Δεν άρεσα ως άτομο στον Ράφα Μπενίτεθ”

Ο Ράφα Μπενίτεθ έζησε μεγάλες στιγμές στη Λίβερπουλ στα έξι χρόνια που βρέθηκε στο τιμόνι της (2004-2010) με αποκορύφωμα την κατάκτηση του τροπαίου του Champions League το 2005 και τη συμμετοχή στον μεγάλο τελικό δύο χρόνια αργότερα, όμως το εντυπωσιακό στην περίπτωση του Ισπανού είναι πως όλο αυτό το διάστημα δεν κατάφερε να βρει το… κουμπί του Στίβεν Τζέραρντ.

Αυτό υποστηρίζει ο πρώην αρχηγός της Λίβερπουλ μέσω της αυτοβιογραφίας του με τίτλο “Steven Gerrard, My Story”, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύει και σήμερα η “Daily Mail”, με το ιστορικό Νο 8 των “κόκκινων” να παραδέχεται πως είναι ο μοναδικός από τους τεχνικούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί στον οποίο δεν θα τηλεφωνούσε ποτέ.

“Δεν νομίζω ότι ο Ράφα Μπενίτεθ με συμπαθούσε ως άτομο. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, όμως αυτό μου έβγαζε. Πιθανότατα να ξεκίνησαν ολα πριν καν μου μιλήσει, όταν συνάντησε τη μητέρα μου.

Ο Ράφα προσελήφθη ως τεχνικός της Λίβερπουλ τον Ιούνιο του 2004 και εγώ συμμετείχα εκείνο το καλοκαίρι στα τελικά του Euro με την εθνική Αγγλίας. Αν και είχε αντικατασταθεί από τον Ράφα, ο Ζεράρ Ουγιέ εξακολουθούσε να αγαπάει τη Λίβερπουλ και παρέμεινε πολύ κοντά μου.

Εκείνος και η μητέρα μου πέταξαν στην Πορτογαλία για να με δουν να παίζω με την Αγγλία κόντρα στην Κροατία, και τότε “τράκαραν” πάνω στον Ράφα. Ο Ζεράρ σύστησε στον Ράφα τη μητέρα μου. Ο Ράφα της έσφιξε το χέρι, τη χαιρέτησε και αμέσως τη ρώτησε: “Αγαπάει ο Στίβεν τα χρήματα;”.

Πέρα από τους κλασικούς χαιρετιμούς του στιλ “Γεια” και “Χάρηκα που σας γνώρισα”, αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που είπε ο Ράφα στη μητέρα μου. Και εγώ σκέφτηκα “Τι είδους ερώτηση είναι αυτή;”, αναφέρει χαρακτηριστικά για τον Μπενίτεθ ο Τζέραρντ, και συνεχίζει:

“Μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο και να μιλήσω σε όλους τους πρώην προπονητές μου στη Λίβερπουλ. Εκτός από τον Ράφα. Είναι κρίμα επειδή πιθανότατα μοιραστήκαμε τη μεγαλύτερη βραδιά στις καριέρες -τη νίκη στον τελικό του Champions League στην Κωνσταντινούπολη- και όμως δεν υπάρχει δεσμός μεταξύ μας.

Είχα την πεποίθηση πως ευνοούσε όσους μιλούσαν Ισπανικά. Ήταν μεγάλος φαν των παικτών από τη Λατινική Αμερική, κάτι που είναι νορμάλ: δεν προκαλούσε προβλήματα στη σχέση μας.

Στις συνεντεύξεις Τύπου μπορεί να προσφωνούσε άλλους παίκτες με το μικρό τους όνομα αλλά εγώ ήμουν πάντα ο “Τζέραρντ”. Το ίδιο συνέβαινε και στα αποδυτήρια. Διάβαζε την ενδεκάδα και χρησιμοποιούσε “προσωνύμια”. Αλλά για μένα υπήρχε μόνο το “Τζέραρντ”.

Δεν θα γινόμουν καλύτερος παίκτης αν ξαφνικά άρχιζε να με λέει “Στίβι”. Ήθελα απλά να κερδίσω το επόμενο παιχνίδι και ήξερα ότι ο Ράφα μπορούσε, συνήθως, να μας οδηγήσει σε μία ακόμα νίκη.

Από άποψη τακτικής ήταν ο καλύτερος προπονητής με τον οποίο είχα συνεργαστεί στη Λίβερπουλ και στην εθνική Αγγλίας και έτσι δεν με ένοιαζε πώς με φώναζε. Εάν ήταν να πέσει ο ένας πάνω στον άλλο αύριο δεν είναι ότι θα υπάρχει κάποια δυσφορία, ίσως όμως να έρθει η στιγμή που θα έχουμε μία πιο βαθιά και φιλική κουβέντα και να μιλήσουμε για ό,τι βιώσαμε στη Λίβερπουλ.

Η σχέση μας ήταν απόλυτα επαγγελματική και η ψυχρότητά του με οδήγησε να γίνω καλύτερος παίκτης. Είχα την πείνα για να αποσπάσω ένα κοπλιμέντο από αυτόν αλλά και την πείνα να του δείξω πως με χρειαζόταν πραγματικά ως παίκτη.

Ήμασταν σαν την φωτιά και τον πάγο. Το πάθος ξεχείλιζε μέσα μου ενώ ο Ράφα ήταν ένας στοχαστής με στρατηγική… Οι προπονητές με τους οποίους έχω συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια ήταν διαφορετικές προσωπικότητες, με το ξεχωριστό τους στιλ πάνω στη δουλειά.

Σε καθάρα ανθρώπινο επίπεδο προτιμώ έναν προπονητή όπως ο Ζεράρ Ουγιέ ή ο Μπρένταν Ρότζερς, όμως σε ποδοσφαιρικούς όρους δεν με πειράζει να δουλέψω με έναν πιο ψυχρό άνδρα. Μία μη συναισθηματική και απόμακρη σχέση με προπονητές όπως ο Ράφα Μπενίτεθ και ο Φάμπιο Καπέλο μπορούν μερικές φορές να φέρουν περισσότερη επιτυχία.

Δεν θα ήταν το στιλ μου εάν είναι να γίνω προπονητής. Θα προσπαθούσα να πάρω την καλύτερη πλευρά του Ράφα όσον αφορά στις τακτικές και να τη συνδυάσω με τις ικανότητες του Μπρένταν ως άνθρωπος-προπονητής”.

“Ιδανικός για τη Λίβερπουλ ο Μουρίνιο”

Ο Στίβεν Τζέραρντ αναφέρθηκε εκτεταμένα στην αυτοβιογραφία του και για τον Ζοζέ Μουρίνιο, λέγοντας ανοιχτά πως θεωρεί τον “special one” ως την ιδανική λύση για να αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία της Λίβερπουλ.

“Οι οπαδοί της Τσέλσι δεν είναι οι άνθρωποί μου. Όλοι το αντιληφθήκαμε αυτό μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Ανήκω στη Λίβερπουλ. Ο Ζοζέ Μουρίνιο κατανόησε τους λόγους μου αλλά κάθε φορά που ερχόταν για μένα ήταν πολύ πειστικός.

Μου άρεσε ο τρόπος που μου μίλησε και μπορούσα να δω πώς οι περισσότεροι παίκτες του ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για αυτόν. Τον θυμάμαι να κατακτά το Champions League με την Ίντερ και την απελπισία των παικτών του όταν έφυγε. Μπορούσες να το δεις στα πρόσωπά τους. Καταλάβαινα πώς αισθάνονταν επειδή είχαν μοιραστεί μία μεγάλη στιγμή στην καριέρα τους.

Δεν το είχα ποτέ αυτό με τον Ράφα Μπενίτεθ, το είχα με τον Ζοζέ Μουρίνιο. Ήταν προφανές πως, από άποψη τακτικής, μπορούσε να στήσει την ομάδα του για να κερδίσει οποιοδήποτε ματς. Μπορούσε να χαλάσει το παιχνίδι των αντιπάλων, μπορούσε να παλέψει, μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επειδή ήταν γεννημένος νικητής.

Όμως, περισσότερο από αυτό, δημιούργησε έναν ξεχωριστό δεσμό με όποια ομάδα και αν δούλεψε. Το καταλάβαινες από τον τρόπο που μιλούσαν οι παίκτες για αυτόν και από τον τρόπο που δούλευαν για αυτόν. Για μένα η ιδανική περίπτωση για τη Λίβερπουλ θα ήταν να την αναλάμβανε ο Μουρίνιο.

Το όνομά του ακούστηκε πολλές φορές για τη Λίβερπουλ αλλά δεν προχώρησε ποτέ το θέμα. Ξέρω ότι είμαι προκατειλημμένος αλλά νομίζω πως θα ήταν ένα τέλειο ζευγάρι. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ θα τον αγαπούσαν και αυτός θα ήξερε ακριβώς πώς να μετέτρεπε αυτή την αγάπη σε λατρεία. Πάντα μου έλεγε για το βαθύ σεβασμό του προς τους οπαδούς.

Ο Ζοζέ θα είχε τεράστια επιτυχία στη Λίβερπουλ. Εάν ήταν προπονητής της εθνικής Αγγλίας το 2004 και το 2006 είμαι πεπεισμένος πως θα είχε φτάσει τουλάχιστον σε έναν μεγάλο τελικό. Το ίδιο πιστεύω ότι θα μπορούσε να κάνει η Αγγλία και με τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο της.

Το μοναδικό πρόβλημα όμως με τον Ράφα είναι πως δεν θα απολάμβαναν πολλοί παίκτες να παίζουν για αυτόν σε ένα μεγάλο τουρνουά, θα υπήρχαν πιέσεις και εντάσεις. Για αυτό ξεχωρίζει και ο Ζοζέ και εύχομαι η Αγγλία να τον είχε στον πάγκο την εποχή που ήμουν μέλος της ομάδας”.

Πηγή:sport24.gr