Κάρλος Γκαμάρα, ο σερίφης (vid)!

Το μικρό του όνομα ήταν κάτι… παραπάνω από ένα συνηθισμένο στην Λατινική Αμερική, την εποχή που γεννήθηκε. Ο “γείτονας” του από την Βενεζουέλα, φόβος και τρόμος, υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος, ως τρομοκράτης από τις μυστικές υπηρεσίες πολλών κρατών, έγινες θρύλος μέχρι να συλληφθεί. Ο ίδιος, θρύλος των γηπέδων, προκαλούσε τον ίδιο φόβο και τρόμο στους αντίπαλους επιθετικούς, που έμπαιναν στην περιοχή (αν και Λατινοαμερικάνος, παραδόξως, πάντα καθαρά). Ο Κάρλος ήρθε στην ΑΕΚ το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου του 2001 σαν “Τσακάλι”, και στον έναν χρόνο που έμεινε στην χώρα μας, τέτοιος αποδείχθηκε.

Γεννημένος μέσα Φλεβάρη του 1971, σε ένα χωριό στα προάστια της πρωτεύουσας, Ασουνσιόν, ο Παραγουανός έκανε τα τσιμέντα του Ελ Βενιζέλος να αναστενάζουν από τους Ενωσίτες που συγκεντρώθηκαν, για να τον υποδεχθούν αφήνοντας προσωρινά στην άκρη….τα μπάνια του λαού. Και όχι άδικα…
Φτιάχνοντας “όνομα”…

Ο “Σερίφης” έκανε τα πρώτα του βήματα στις ακαδημίες της Σέρο Πορτένιο, της κορυφαίας ομάδας της πατρίδας του. Με ανάστημα 1,85 το σουλούπι του έφερνε σε αμυντικό. Ένα αμυντικό, όμως όχι παραδοσιακό. Ο Γκαμάρα ήταν καλός στο ψηλό παιχνίδι, αλλά καλύτερος με την μπάλα στο χορτάρι. Καθαρός, με γρήγορη αντίληψη, ο συνεσταλμένος Κάρλος, κέντρισε το ενδιαφέρον των ανθρώπων της Ιντεπεντιέντε και η μεταγραφή του στην γειτονική Αργεντινή ήταν θέμα χρόνου. Η παραμονή του στο προάστιο του Μπουένος Άιρες θα είναι βραχύβια, μόλις ένα χρόνο. Σίγουρα όχι, όπως την φανταζόταν. Η επιστροφή στην πατρίδα και την Σέρο επιβεβλημένη για δυο χρόνια την περίοδο 1994-1996. Το επίπεδο τους πρωταθλήματος χαμηλό, οι μισθοί πενιχροί, με τον Γκαμάρα να ξέρει ότι η λέξη καριέρα βρισκόταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και ο δρόμος για να το πετύχει αυτό ήταν ένας: τα πρωταθλήματα της Αργεντινής ή της Βραζιλίας. Τότε φτάνει η πρόταση από την Ιντερνασιονάλ. Η διαμονή του στο Πόρτο Αλέγκρε θα κρατήσει ενάμιση μόλις χρόνο, μέχρι τον Ιούνιο του 1997, αλλά αυτό είναι αρκετό. Στυλοβάτης στο κέντρο της άμυνας, μετατρέπεται σε ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας και συγκεντρώνει πάνω τα πρώτα, δειλά, ευρωπαϊκά βλέμματα.

Το όνειρο που γίνεται… εφιάλτης

Εν τω μεταξύ, η Εθνική ομάδα της όποιας ηγείται, είναι ήδη με το ένα πόδι στα τελικά του Μουντιάλ που διεξάγονται στην Γαλλία. Αλλά ο Γκαμάρα δεν περιμένει τον Ιούλη του 98′ για να έρθει στην Γηραιά Ήπειρο. Παίρνει το ρίσκο και αποδέχεται την πρόταση της Μπενφίκα, κάνοντας το μεγάλο βήμα. Ο Γκρέιαμ Σούνες το χρίζει αμέσως βασικό (21 συμ/1 γκολ) , αλλά ο Άγγλος φεύγει μεσούσης της χρονιάς. Το ίδιο και ο Παραγουανός.

Η επιλογή του δεν μοιάζει να δικαιώνεται και ο “Σερίφης” ψάχνει ομάδα για να παίζει, προκειμένου να μην χάσει το τρένο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Επιστροφή στο Μπρασιλειράο, αυτή την φορά για λογαριασμό της Κορίνθιανς. Σε μια ομάδα με πολλά ταλέντα (Κρις, Σιλβίνιο, Εντού) δεν δυσκολεύεται να βρει χώρο. Ο σύλλογος πάει τρένο αλλά ο Κάρλος κάνει ένα μικρό διάλειμμα, ευχάριστο και αναγκαίο όπως αποδεικνύεται…

Η ώρα της δικαίωσης

Στο Μουντιάλ της Γαλλίας οι “Αλμπιρόχας” εντυπωσιάζουν. Ο Γκαμάρα περισσότερο. Η εθνική ομάδα δέχεται μόνο ένα γκολ στην φάση των ομίλων (στην νίκη με 3-1 επί της Νιγηρίας) και οι επιθετικοί του τουρνουά βλέπουν με τα κιάλια τον τερματοφύλακα Τσιλαβερτ. Στην φάση των 16 η μετέπειτα κάτοχος διοργανώτρια χώρα θα χρειαστεί την παράταση για να κάμψει την αντίσταση της παρέας του Κάρλος. Το γκολ του Λοράν Μπλαν δεν είναι ικανό να ανακόψει την είσοδο του πρώην Κιτρινόμαυρου στην κορυφαία ενδεκάδα της διοργάνωσης. Βλέπει το όνομα τους να φιγουράρει στις αποκαλύψεις του τουρνουά και την υπομονή του να δικαιώνεται.Ο Παραγουανός κεντρικός αμυντικός επιστρέφει σαν “ήρωας” στην πόλη του Σάο Πάολο, και βοηθάει τα μέγιστα ώστε ο Κορίνθιανς να ανέβει στα ψηλότερο σκαλί του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ήταν ο πρώτος τίτλος του. Έστω και αν δικαιούται και κάτι από τον τίτλο και της επόμενης σεζόν. Και αυτό γιατί έφυγε στα μισά… Υπήρχε λόγος…σοβαρός.

Η δεύτερη απόπειρα

Ο αριθμός που τον καλούσε ήταν ξανά από την Ιβηρική αλλά αυτή την φορά από την Μαδρίτη. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι, τον θέλει σαν τρελός και ο Χεσούς Χίλ, τον φέρνει “συστημένο” στο Βιθέντε Καλντερόν. Σε μια “παράξενη” σεζόν για την Ατλέτικο, όπως ήταν αυτή (99-00) δεν έφταναν, ούτε οι 40 συμμετοχές του Κάρλος (με ένα γκολ) ούτε τα 33 γκολ του επιθετικού Χασελμπάινκ για να αποφευχθεί ο υποβιβασμός. Ακόμη και όταν απολύθηκε ο Ιταλός προπονητής, ο νέος, ο Ράντομιρ Άντιτς δεν διανοήθηκε να βγάλει από τους βασικούς τον Γκαμάρα.

Δεν θέλει να ακούει για Σεγούντα Ντιβιζίον, εξαντλεί μάταια τις πιθανότητες να μείνει στην Ευρώπη και τελικά βρίσκει καταφύγιο ξανά στην Βραζιλία. Η μία από τις δύο μεγάλες ομάδες του Ρίο ντε Ζανέιρο “παλεύει” με την ιστορία της. Η Φλαμένγκο παραπαίει και ο “Σερίφης” προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αυτό ήξερε να κάνει πάντα, εξάλλου. Θα το πετύχει ακόμη μια φορά, και θα συνεχίσει με την ομάδα και την επόμενη σεζόν.

Ο Κιτρινόμαυρος Σερίφης…

Ή την μισή… τουλάχιστον. Την ίδια εποχή στην Ελλάδα, αφού θα περάσει (;) τις μπόρες με Σκλαβενίτη κλπ η ΑΕΚ καταλήγει στα χέρια του Μάκη Ψωμιάδη που υπόσχεται ότι θα την φέρει στην “Γη της Επαγγελίας”. Ο νέος πρόεδρος, φέρνει τον Φερνάντο Σάντος στην Ελλάδα και στην Ένωση ακολουθεί μεταγραφικός οργασμός. Κάθε μέρα ακούγονται και διαφορετικά ονόματα ,με το αφεντικό στα διοικητικά να διακηρύττει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ότι το πορτοφόλι του αντέχει τα πάντα. Ο Πορτογάλος τεχνικός δεν παρασύρεται όμως, και δεν του ζητάει παίκτη- βιτρίνα. Ο Σάντος ξέρει τον Γκαμάρα από την Πορτογαλία και επιμένει σε αυτό το όνομα. Οι διαπραγματεύσεις εξελίσσονται σε θρίλερ. Το τέλος, αίσιο. Ο Παραγουανός πείθεται τελικά να πάρει για τρίτη φορά το αεροπλάνο με προορισμό την Ευρώπη. Δεν περιμένει όμως αυτό που θα ζήσει στην Αθήνα. Οι Ενωσίτες του επιφυλάσσουν θριαμβευτική υποδοχή και ο Παραγουανός τα…χάνει. Οι οπαδοί, τον κάνουν βασιλιά, αλλά εκείνος δεν θέλει στέμματα. Βασιλιά (της άμυνας) τον κάνει και ο Φερνάντο Σάντος και αυτή την διάκριση την αποδέχεται. Ο Δικέφαλος βρίσκει μετά από χρόνια, κεντρικό αμυντικό με όλη την σημασία της λέξεως. Ο χαρακτήρας του κερδίζει άπαντες στα αποδυτήρια του “Νίκος Γκούμας”.

Έχοντας ως παρτενέρ κυρίως τον Βραζιλιάνο, Ροντρίγκο Φερούζεμ (πιο σπάνια τον Νίκο Κωστένογλου ή Μιχάλη Καψή) παίζει για δυο άτομα, και οδηγεί με ασφάλεια την ΑΕΚ στην καλύτερη πορεία της τα τελευταία χρόνια. Το αμιγώς “ελληνικό” ρόστερ της Ένωσης μιλάει για ένα ξένο που θα αφήσει εποχή…Θα πάρει τον δεύτερο τίτλο του. Τον πρώτο της ομάδας μετά από χρόνια ξηρασίας. Το Κύπελλο, κάνοντας ένα εκπληκτικό παιχνίδι θα δώσει το έναυσμα να ξυπνήσει όλη η ομάδα μετά το γκολ του Ζιοβάνι και φτάσει στην κατάκτηση.

Στην σκάλα του Μιλάνου!

Η Ένωση είχε παίξει με την Ιντερ εκείνη την περίοδο στα πλαίσια του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και αποκλείστηκε. Το νούμερο 4 γυάλιζε στον πρόεδρο, των Μιλανέζων, Μάσιμο Μοράτι. Και δεν θα μπορούσε να δυσκολευτεί ιδιαίτερα να τον κάνει “νερατζούρι”. Ο Εκτορ Ραούλ Κούπερ έχει ένα πολύ μεγάλο ρόστερ να διαχειριστεί. Έχοντας ως βασικό αμυντικό δίδυμο τον Καναβάρο και τον Κόρδοβα, δίνει αρκετές ευκαιρίες στον Γκαμάρα με τον Ματεράτσι. Η ομάδα του Μιλάνου κατακτά την δεύτερη θέση στο Καμπιονάτο και φτάνει μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ όπου αποκλείεται από την Μίλαν. Ο Σάντος είναι τώρα στην Σπόρτινγκ Λισαβώνας και τον θέλει, αλλά ο Μοράτι βάζει απαγορευτικό. Η σεζόν 2003-2004 θα είναι η καλύτερη του στην Ιταλία. 30 συμμετοχές και 3 γκολ κάνουν τους δύσπιστους φιλάθλους που γεμίζουν το “Τζουζέπε Μεάτσα” να αναγνωρίσουν την αξία του. Ωστόσο ο Μοράτι αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα και φτιάχνει ρόστερ υπερβολικά μεγάλο στερώντας από την ομάδα του την σταθερότητα. Απόρροια όλων αυτών η τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα και οι προημιτελικοί στο ΟΥΕΦΑ. Η επόμενη περίοδος είναι και η τελευταία του Κάρλος στην Ευρώπη. Στην εποχή Μαντσίνι, ο Παραγουανός στόπερ θα βρει μόνο 12 φορές τον δρόμο προς την ενδεκάδα με αξιόλογα όμως ποσοστά λόγω θέσης, δηλ 2 γκολ. Παρόλα αυτά θα κρεμάσει το μετάλλιο του Κυπελλούχου Ιταλίας.

Η ώρα του γυρισμού

Η επιστροφή του στα πάτρια εδάφη θα αργήσει ενάμιση χρόνο, καθώς η συνήθεια που λέγεται Βραζιλία είχε γίνει πλέον λατρεία. Τον Ιούλιο του 2005 επιστρέφει στο Σάο Πάολο αυτή την φορά ντυμένος στα “πράσινα” της Παλμέιρας, Σε καλή φυσική κατάσταση, και έχοντας πολλές παραστάσεις θα αποδειχθεί καταλυτικός παράγοντας στην πορεία για την τέταρτη θέση. Μεσολαβεί η τελευταία του παρουσία σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης (ήταν παρών και στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής το 2002- αποκλείστηκε πάλι στους 16 από την μετέπειτα φιναλίστ Γερμανία) με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Στα τελικά του Μουντιάλ του 2006, στην Γερμανία, η Εθνική ομάδα της χώρας του θα απογοητεύσει, και ο ίδιος θα αποσυρθεί “δίνοντας χώρο στις νέες γενιές”.

Παρά το γεγονός ότι θα πειστεί τελικά να μείνει ακόμη ένα χρόνο στην βραζιλιάνικη μητρόπολη το μυαλό του ήταν ήδη στην χώρα από την οποία έλειπε ς 10 ολόκληρα χρόνια. Είχε αποφασίσει πριν πατήσει το πόδι στην Ασουνσιόν ότιστο τέλος της χρονιάς θα κρεμάσει τα παπούτσια του. Ο ρόλος του στην Ολίμπια περισσότερο συμβουλευτικός, παρά ενεργός. Το πλήρωμα του χρόνου είχε πλησιάσει…

Στο ποδόσφαιρο δεν μετράνε πάντα τα γκολ. Αυτό δεν ήταν σίγουρα το δυνατό σημείο του Γκαμάρα. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ένας ποδοσφαιριστής καταφέρνει να γίνει σύμβολο μιας ολόκληρης ομάδας σε 1 μόλις χρόνο. Ο Κάρλος το πέτυχε. Οι Ενωσίτες του αναγνώρισαν το πάθος και τον επαγγελματισμό του…