Ο Φούλης της καρδιάς μας

Τα μαλλιά του δεν έχουν αρχίσει ακόμα να γκριζάρουν (όπως επί παραδείγματι των συνομηλίκων του Δέλλα και Λυμπερόπουλου), οι δυνάμεις του δεν τον προδίδουν και η ανταπόκρισή του στις υψηλές απαιτήσεις των δύσκολων (ως και εξαντλητικών) προπονήσεων της Σούπερ Λίγκας για έναν βετεράνο του είδους ήταν και φέτος θαυμαστή. Είναι αλήθεια ο Νίκος Γεωργέας τόσο κοντά στο να κλείσει τα 37 χρόνια του (γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1976); Δεν θα το πίστευα αν δεν τον ήξερα!

Ο Φούλης φαίνεται ότι διανύει τη δεύτερη νιότη του. Όσο θυμάμαι ότι τον Δεκέμβριο του 2010 όταν τον είχαμε σχεδόν ξεχάσει (αν όχι ξεγράψει κάποιοι από εμάς μετά τις νέες ατυχίες του με τραυματισμούς) και αναλογίζομαι την προσπάθειά του να επιστρέψει δυνατός και να πείσει τον Χιμένεθ ότι δεν μπορούσε να κάνει χωρίς εκείνον, διαπιστώνω και το μεγαλείο της ποδοσφαιρικής ψυχής του. Μακάρι να μην έχει άλλες αναποδιές διότι όπως λέει και ο ίδιος με το πάντοτε ξεχωριστό χιούμορ του «ε, ακόμα ούτε 37 δεν είμαι και με περιμένει και η Μπαρτσελόνα. Πρέπει να ψηθώ στην ΑΕΚ 2-3 χρόνια ακόμα και μετά βλέπουμε».

Ο αγαπημένος των ΑΕΚτζήδων καλαματιανός δεξιός μπακ, ο άνθρωπος-σύνθημα στην κερκίδα των οργανωμένων ζητεί να έχει μόνο την υγειά του καθώς στα πρώτα 11 χρόνια παρουσίας του με τη φανέλα της Ένωσης (πριν συντελεστεί το έγκλημα διοίκησης Μαύρου να τον στείλει στη Βέροια) έχει υποστεί κάθε πιθανό και απίθανο τραυματισμό! Ως και τη ζωή του κινδύνευσε να χάσει παλαιότερα, σε αγώνα με τον Ιωνικό όταν ο Μιχαϊλίδης δεν υπολόγισε σωστά και τον χτύπησε άθελά του με το γόνατο στο νεφρό.

«Είμαι από σίδερο εγώ, δεν καταλαβαίνω» μου είχε πει γελώντας στην τελευταία μεγάλη συνέντευξή του (είχε δημοσιευτεί στο Βήμα της Κυριακής) και παράλληλα μου έδειχνε τα σημάδια πάνω στο κορμί του, για πάντα χαραγμένα εκεί να του θυμίζουν τις τόσες και τόσες χειρουργικές επεμβάσεις που έχει υποστεί παίζοντας και μοχθώντας για την ΑΕΚ. Δίχως ποτέ να του να φοβηθεί  ή να σκεφτεί για το αν πρέπει να βάλει τα πόδια του στη φωτιά για εκείνη! Αυτό ήταν πάντα αδιαπραγμάτευτο…

Ο Γεωργέας αγωνίζεται με τη φανέλα της ΑΕΚ και γεμίζει η καρδιά του. Και πέρα από το αδιαμφισβήτητο πλέον γεγονός ότι τη θέση του δεξιού μπακ τη γνωρίζει καλά και μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς, είναι το πάθος και η προσήλωσή του δύο βασικά στοιχεία για την διαχρονική παραμονή το στην κιτρινόμαυρη ενδεκάδα.

Αυτή ήταν και μοίρα του: σχεδόν πάντοτε ξεκινούσε τις προετοιμασίες ως λύση εναλλακτική και τελείωνε τις σεζόν ως βασικός και αναντικατάστατος.

«Όποιον κι αν μου φέρεται, στο τέλος θα παίζω πάντα εγώ» ήταν το μόνιμο μότο του. «Ο Νίκος είναι βιονικός και δεν λυγίζει με τίποτα. Άλλος με τόσους τραυματισμούς αν δεν τα είχε παρατήσει, τότε σίγουρα θα είχε φθίνουσα πορεία. Αυτός κάθε χρόνο και κάτι μαθαίνει.  Αποτελεί παράδειγμα για όλους μας και αγαπά την ΑΕΚ παθολογικά. Πρέπει να κλείσει την καριέρα του, όταν το κρίνει αυτός φορώντας την κιτρινόμαυρη και μόνο αυτή» μου είχε κάποτε ο Νίκος Κωστένογλου.

Την περίοδο 2010-11 πέτυχε τα πρώτα του γκολ από τότε που αφίχθη στην ΑΕΚ! Από τις περιπτώσεις δηλαδή που ισχύει το… «όσο μεγαλώνω μαθαίνω και κάτι καινούργιο» αν αναλογιστεί κανείς ότι ο αμυντικός από την Καλαμάτα πρωτοφόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα (παρά μερικές ημέρες) δέκα χρόνια νωρίτερα, συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 2001!

Κι επειδή οι συμπτώσεις, είτε δεν θα χαρακτηρίζουν ποτέ τη ζωή ενός ανθρώπου, είτε θα παρουσιάζονται όλες μαζί, το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι ο Γεωργέας είχε πετύχει εκείνα τα δύο γκολ προερχόμενος από σημαντική αποχή λόγω τραυματισμού!

Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσα να γράψω για τον Γεωργέα… Προτίμησα κάποια πιο πρόσφατα περιστατικά, τα πιο φρέσκα, πράγματα που έζησα από κοντά σε περιόδους που είχα την τύχη να συνομιλώ με σημαίνοντας συμπαίκτες του αλλά πρωτίστως να γνωρίσω τον ίδιο. Ένας καταπληκτικός και ταπεινός άνθρωπος, ένα παλικάρι πάντα χαμογελαστό και γενναίο. Δεν χρειάζεται να είσαι ο κορυφαίος στον κόσμο για να λατρεύεσαι. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου, να δίνεσαι, να προσφέρεις και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Αυτά έκανε ο Φούλης, γι αυτά τον αγαπήσαμε και αγαπάμε!