Bloomberg: «Από Λονδίνο ως Βαρσοβία κι από Παρίσι ως Βερολίνο, η Ευρώπη μετατρέπεται σε μια «ακυβέρνητη ήπειρο»

Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με μια κρίση κυβερνησιμότητας, αναζητώντας την λύση στο πολιτικό αδιέξοδο που ταλανίζει τις ισχυρότερες χώρες της γηραιάς ηπείρου.

Από το Λονδίνο μέχρι τη Βαρσοβία και από το Παρίσι μέχρι το Βερολίνο, η Ευρώπη δείχνει να διολισθαίνει σε μια παρατεταμένη περίοδο «πολιτικής ακυβερνησίας» καθώς οι ηγέτες των μεγαλύτερων χωρών της ηπείρου μοιάζουν όλο και πιο αδύναμοι να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις ή να επιβάλουν πολιτικές, παγιδευμένοι σε μια δίνη οικονομικών περιορισμών, πολιτικής πόλωσης και κοινωνικής δυσαρέσκειας, σύμφωνα με μια ανάλυση του πρακτορείου Bloomberg.

Το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο, ούτε αφορά μόνο τους δύο πρωταγωνιστές των ημερών, τον Βρετανό πρωθυπουργό Κιρ Στάρμερ που υποδέχεται τον Ντόναλντ Τραμπ εν μέσω νέων πολιτικών αδιεξόδων και τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν που έχει ταυτιστεί πλέον με την αναζήτηση πρωθυπουργών και αποτελεσματικών κυβερνητικών σχημάτων. Από τη Χάγη μέχρι τη Μαδρίτη και από τις Βρυξέλλες μέχρι τη Βαρσοβία, κοινός παρονομαστής είναι η αδυναμία άσκησης σταθερής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης για πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Τα περισσότερα κράτη-μέλη της ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα συνδυασμό παραγόντων που τροφοδοτούν τη στασιμότητα με προϋπολογισμούς υπό πίεση λόγω γηράσκοντος πληθυσμού και περιορισμένης ανάπτυξης, κατακερματισμένα κοινοβούλια, αναζωπύρωση ακραίων πολιτικών δυνάμεων και κοινωνικά ξεσπάσματα.

Στη Γαλλία, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις συνδικάτων απειλούν να παραλύσουν τη χώρα με αφορμή τις περικοπές δαπανών, ενώ ο Μακρόν βλέπει την προεδρία του να αποδυναμώνεται συνεχώς. Ο διορισμός πέμπτου πρωθυπουργού μέσα σε δύο χρόνια δείχνει την αδυναμία σταθερής διακυβέρνησης, την ώρα που η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν προετοιμάζεται να εκμεταλλευτεί την πολιτική κρίση και να διεκδικήσει την εξουσία στις επόμενες εκλογές.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Στάρμερ ξεκίνησε με μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά η λάθος στρατηγική στον προϋπολογισμό, οι αναταράξεις στις αγορές και οι παραιτήσεις στενών του συνεργατών έφεραν το Εργατικό Κόμμα σε εσωτερική κρίση. Παράλληλα, η άνοδος του λαϊκιστή Νάιτζελ Φάρατζ και του κόμματος Reform, σε συνδυασμό με πρωτοφανείς διαδηλώσεις της άκρας δεξιάς στο Λονδίνο, δείχνουν πως το πολιτικό κέντρο χάνει έδαφος με ανησυχητικό ρυθμό.

Στη Γερμανία, ο καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα εύθραυστο κυβερνητικό σχήμα, με το ακροδεξιό AfD να αποτελεί πλέον την κύρια δύναμη της αντιπολίτευσης. Το SPD στηρίζει με δυσκολία την κυβέρνηση συνασπισμού, ενώ το CDU μοιάζει να αποδυναμώνεται δημοσκοπικά.

Στην Ισπανία, ο Πέδρο Σάντσεθ διατηρείται στην εξουσία μόνο χάρη στη συμφωνία του με τους Καταλανούς αυτονομιστές, μια επιλογή που πυροδοτεί αντιδράσεις. Στην Πορτογαλία, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε ισάριθμα χρόνια επιβεβαιώνουν την αστάθεια, ενώ στο Βέλγιο χρειάστηκαν μήνες για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η εικόνα δεν είναι καλύτερη στην Πολωνία, όπου ο Ντόναλντ Τουσκ βλέπει την ατζέντα του να μπλοκάρεται από έναν εθνικιστή πρόεδρο με δικαίωμα βέτο, ούτε στη Ρουμανία, η οποία μόλις βγήκε από τη χειρότερη πολιτική κρίση των τελευταίων δεκαετιών με τη σκιά ρωσικής επιρροής να βαραίνει.

Η Ιταλία φαίνεται πιο σταθερή με την Τζόρτζια Μελόνι καθώς γίνεται η μαρκοβιότερη πρωθυπουργός της χώρας από την εποχή Μπερλουσκόνι, Αλλά οι δεσμεύσεις λόγω του υψηλού χρέους και δύο εξίσου ισχυρά κοινοβουλευτικά σώματα, κρατούν τα χέρια της δεμένα, τονίζει το Bloomberg.

Συνέπειες, κίνδυνοι και μια ευκαιρία

Η κρίση κυβερνησιμότητας δεν έχει μόνο πολιτικές συνέπειες. Οι αγορές ήδη στέλνουν προειδοποιητικά σήματα με τις οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων σε Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο αυξάνονται, δείχνοντας ότι οι επενδυτές χάνουν την εμπιστοσύνη τους. Ο κίνδυνος είναι πως η πολιτική αδυναμία θα μετατραπεί σε οικονομική κρίση, οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο αβεβαιότητας.

Παράλληλα, μια Ευρώπη αποδυναμωμένη πολιτικά καθίσταται ευάλωτη στις εξωτερικές πιέσεις επισημαίνεται. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δοκιμάζει τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ με επιθέσεις μη επανδρωμένων σε Πολωνία και Ρουμανία. Η Κίνα επιδιώκει να διασπάσει την ευρωπαϊκή συνοχή μέσα από διμερείς συμφωνίες, όπως με την Ισπανία ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Ντόναλντ Τραμπ μόνο ως στρατηγικό εταίρο δεν αντιμετωπίζουν την Ευρώπη.

Όπως υπογραμμίζει το Bloοmberg, θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχουν δείξει ότι μπορούν να προσφέρουν σταθερότητα σε περιόδους κρίσης. Όμως η ίδια η ΕΕ πάσχει από αργούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και συχνά γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος για εθνικά προβλήματα, τροφοδοτώντας τον ευρωσκεπτικισμό.

Ως μια ευκαιρία για ουσιαστικό κυβερνητικό έργο, το διεθνές ΜΜΕ, καταλήγοντας τονίζει ότι οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν περισσότερο από ένα χρόνο μπροστά τους μέχρι τις γενικές εκλογές, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία μπορεί να έχουν περιθώριο ακόμα και μέχρι το 2029, αν οι κυβερνήσεις τους αντέξουν. Αλλά οι ηγέτες τους μοιάζουν όλο και περισσότερο με «συνταγματικούς ηγεμόνες, που προεδρεύουν σε τελετές αλλά στερούνται της ικανότητας να κυβερνούν», επισημαίνεται χαρακτηριστικά.

Πηγή: iefimerida.gr