Ο Κατσουράνης μιλά για το «θαύμα» του 2004

Αναλυτικά όσα είπε στο sport24.gr:

– «Στον τελικό ξέραμε ότι δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα, αλλά είχαμε και άγχος, το θέλαμε πολύ. Οι Πορτογάλοι είχαν μεγαλύτερο βάρος, αλλά πλέον μας ήξεραν καλά. Ηταν καλύτεροι οι Πορτογάλοι στα πρώτα 15 λεπτά, μετά ισορροπήσαμε, τους «βρήκαμε» μέσα στο γήπεδο. Αφού έπαιζαν με έναν επιθετικό, έπρεπε να προσέχουμε περισσότερο τα άκρα, με τον Φίγκο και τον Ρονάλντο. Το πήγαμε σε αργό τέμπο μετά το 15’, είχαμε υπομονή και επιμονή πολλή».

– «Η προετοιμασία μας δεν ήταν διαφορετική συγκριτικά με το πρώτο ματς εναντίον των Πορτογάλων ή με τα επόμενα παιχνίδια. Το περιμέναμε ότι οι Πορτογάλοι θα έπαιζαν με έναν επιθετικό και αυτό μας βόλευε».

– «Στο δεύτερο ημίχρονο πετύχαμε γρήγορα το γκολ, μετά έπρεπε να διαχειριστούμε το ματς. Θυμάμαι ότι μας πίεσαν μετά την είσοδο του Ρουί Κόστα. Γιατί ήταν πιο «δεκάρι» από τον Ντέκο, είχε προσωπικότητα, φαντασία, πήγαινε πολύ περισσότερο στην τελική προσπάθεια, είχε την ικανότητα να παίξει κάθετα, να δημιουργήσει αριθμητικό πλεονέκτημα, τα είχε όλα. Πιεστήκαμε, αλλά δεν ένιωσα ότι κινδυνεύαμε. Η φάση του Φίγκο στο τέλος ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία τους».

– «Το πλάνο μας βασιζόταν στην αμυντική λειτουργία, ήμασταν σε κάθε ματς πάρα πολύ μελετημένοι στους ρόλους μας. Στα μαν του μαν, στις καλύψεις από τους μέσους, στους χώρους που καλύπτει και κινείται ο καθένας… Ναι, στον τελικό δημιουργήσαμε τις λιγότερες φάσεις. Μας έλειπε όμως και ο Καραγκούνης. Δεν ξέρω σε τίνος τη θέση θα έπαιζε αν δεν ήταν τιμωρημένος, αλλά θα έπαιζε. Ηταν μεγάλη απώλεια, με τον «Κάρα» θα είχαμε δημιουργήσει περισσότερες φάσεις σίγουρα. ΜVP του τελικού; Δεν ξέρω ειλικρινά. Ολη η ομάδα».

– «Καλύτερο παιχνίδι μας με τη Γαλλία. Τρομερό ματς, εναντίον παικταράδων. Χειρότερο, ναι, με τη Ρωσία. Την υπέρβαση, όμως, να ξέρεις, την κάναμε με τη Ρωσία! Εκεί που είχαμε το άγχος και το 0-2. Τύχη, ναι, είχαμε. Σε όλο το τουρνουά. Όμως δεν ήταν το σημαντικότερο στοιχείο της επιτυχίας. Με τη Ρωσία για παράδειγμα, ήμασταν τυχεροί μετά το 0-2, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ήμασταν πολύ καλύτεροι, μπορούσαμε και να νικήσουμε».

– «Δεν υπήρχαν τότε κινητά τηλέφωνα με ίντερνετ, ήμασταν στον κόσμο μας. Μιλούσαμε στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, συζητούσαμε με τους συγγενείς και τους φίλους μας στην Ελλάδα, αλλά νιώθαμε πολύ μακριά. Καμία σχέση με το τώρα».

– «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία μας μετά τη λήξη του αγώνα με τη Ρωσία! Ηταν περίεργο το ματς και δεν ξέραμε αν είχαμε προκριθεί, περιμέναμε το αποτέλεσμα στο Πορτογαλία – Ισπανία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο σφύριγμα στον τελικό. Και όσα ζήσαμε μόλις φτάσαμε στην Ελλάδα ειδικά τον κόσμο στο Στάδιο! Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στην Ελλάδα».

– «Είχε παίκτες με ικανότητες και με προσωπικότητα εκείνη η ομάδα και αυτό συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια. Είχε δύναμη, είχε χημεία. Είχε χαρακτήρα. Η ΕΠΟ δεν έμπλεκε με τα αγωνιστικά. Προσπαθούσε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε εκτός γηπέδου».

– «Υπερήφανος νιώθω όχι μόνο για το 2004, αλλά και για όλη την πορεία της εθνικής μέχρι και το Μουντιάλ. Αλλαξαν παίκτες και προπονητές, αλλά η εθνική κράτησε αυτά που γεννήθηκαν το 2004. Ένα ματς να μπορούσαμε να ξαναπαίξουμε ο Κάρα και εγώ, ένα ματς! Αυτό με την Κόστα Ρίκα. Ένα ματς!»

–  «Αν ήταν τόσο μεγάλη ή μεγαλύτερη επιτυχία από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, δεν μπορώ να το πω. Νομίζω ήταν το ίδιο μεγάλη έκπληξη. Όμως το μπάσκετ στη χώρα μας έχει άλλες βάσεις. Ακόμη και τότε, είχαμε μια ομάδα, τον Αρη, μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης. Στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχε αυτό. Εκείνη η εθνική ομάδα του μπάσκετ είχε ορισμένους από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη. Εμείς όχι. Και φυσικά δεν είχαμε Γκάλη!».

– «Το μπάσκετ όμως το πέτυχε ξανά. Πήραν πάλι το Ευρωπαϊκό τα παιδιά. Και να ξέρεις, θα το ξαναπάρει! Στο ποδόσφαιρο δεν ξέρω, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μπορούν τα παιδιά να είναι παρόντες σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, το πιστεύω αυτό».

– «Ο γιος μου, όχι δεν τον έχει δει ακόμη τον τελικό. Θα βαριέται να τον δει ολόκληρο! Μερικές φορές βαριέται και στο γήπεδο ολόκληρο το 90λεπτο. Θα έρθει η ώρα, είναι μικρός ακόμη».