Ζιάγκος διότι ΑΕΚ σημαίνει δίκαιο!

Θα ξεκινήσω επί προσωπικού… Είχα την τύχη να ζήσω ως ρεπόρτερ της μπασκετικής ΑΕΚ τα χρόνια της μεγάλης ακμής της και να αποφύγω μάλιστα την ψυχοφθόρα επιστροφή της στην παρακμή έχοντας αλλάξει κατεύθυνση μέσα από την ποδοσφαιρική Ένωση. Αλησμόνητα ταξίδια σε όλη την Ευρώπη και φοβερές εκτός έδρας αποστολές με προπονητές ΤΟΤΕΜ για το μπάσκετ, όπως ο Ιωαννίδης, ο Ιβκοβιτς ακόμα και ο αδικημένος κατ’ εμέ Σάκοτα που την κατέστησε πρωταθλήτρια ξανά. Κι όμως, για κανέναν τους δεν ένιωσα τέτοια συμπάθεια όσο για έναν προπονητή με τον οποίο έχω πει δυο κουβέντες στο πόδι. Βαγγέλη Ζιάγκο τον λένε…

Είμαστε (σχεδόν) συνομήλικοι, περνούν και τα χρόνια, δύσκολα θυμάμαι τις ικανότητες του όταν εκείνος ως γκαρντ αγωνιζόταν στον Άτταλο Νέας Φιλαδέλφειας κι εγώ την… ταλαιπωρούσα ως «δυαοτριάρι» («Ελ» το λέγαμε τα χρόνια εκείνα) με τη φανέλα του Ιωνικού Ν.Φ. και της Λεοντείου. Σημασία έχει ότι (όπως τουλάχιστον η εξέλιξή της ιστορίας του προδίδει) το μπάσκετ το διδάσκει και το μεταδίδει καλύτερα από ότι το έπαιζε, άρα ορθώς ασχολήθηκε. Και ακόμα πιο τυχερή θα πρέπει να αισθάνεται η ΑΕΚ που μέσα στην κατρακύλα της είπε να ρίξει μια ζαριά στο πρόσωπό του. Τι είχε να χάσει;

Ο Ζιάγκος μεγάλωσε μαζί της στα δύσκολα και σήμερα, απόλυτα δικαιωματικά, την καθοδηγεί εκεί που ουδείς (ούτε ο ίδιος φαντάζομαι, εκτός κι αν η πίστη στις δυνατότητές του τον ταξίδευε μέχρι εδώ) πίστευε ότι θα είναι μαζί μετά από δύο χρόνια: Στην κορυφαία ελληνική κατηγορία!

Θα είχε συντελεστεί μία από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία της μπασκετικής Ένωσης αν εν τέλει είχε επιλεγεί άλλος προπονητής από εκείνον που την έφτασε (δύσκολα ή εύκολα, λίγη σημασία έχει, η επίτευξη του στόχου είναι αυτή που μετράει) στην επιστροφή. Κανένας Γιαννάκης, Ίβκοβιτς ή Ομπράντοβιτς δεν θα αποτελούσε ικανό λόγο για μία τέτοια αλλαγή. Εκτός αν ως ΑΕΚτζήδες, έχουμε πάψει να ευαγγελιζόμαστε ότι η διαφορά έγκειται στην απονομή δικαίου.

Μου είπαν για εκείνον ότι κατά τις ημέρες (έστω αυτές τις λίγες) που ζούσε μακριά από την ΑΕΚ, προσπαθούσε να μην σκέφτεται ώστε να ηρεμήσει και να βγάλει την καθημερινότητά του από τη στεναχώρια. Ο κουφός άκουσε ότι ο μουγκός είπε ότι ο τυφλός είδε τον κουτσό να τρέχει γρήγορα… Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πεπρωμένο σου όταν αυτό δεν έχει πεισθεί ότι ολοκλήρωσες την αποστολή για την οποία σε επέλεξε. Ο Ζιάγκος δεν το περίμενε, αλλά μέσα του θα το ζητούσε. Και τελικά αυτό που έπρεπε να γίνει, όντως συνέβη!

Δεν αποκαθίστανται όλες οι αδικίες στη ζωή, άλλωστε καθημερινά διαπιστώνουμε τόσες και τόσες γύρω μας, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις οικογένειές μας. Κάθε φορά όμως που μία από αυτές διορθώνεται, γεννιέται και ένας λόγος για να πιστεύεις ότι αξίζει να συνεχίζεις την προσπάθεια. Το αν ο Ζιάγκος μπορεί να εξελιχθεί στον επόμενο σπουδαίο έλληνα προπονητή ουδείς μπορεί να το προβλέψει. Καμαρώνω όμως για την ΑΕΚ που τον κράτησε κοντά της και ελπίζω να μεγαλουργήσει μαζί της.