Τα… παθήματα δεν έγιναν μαθήματα

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Είμαι από αυτούς που υποστήριξα από την αρχή πως η φετινή ΑΕΚ δεν είναι όλη… επαγγελματίες που τα βάζουν με… ντιλιβεράδες και μεροκαματιάρηδες, παρά μόνο το 1/3 σχεδόν του ρόστερ (12 τον αριθμό) έχουν επαγγελματική σχέση με το ποδόσφαιρο. Οι υπόλοιποι θέλουν να γίνουν και δουλεύουν για να γίνουν επαγγελματίες, το αν το πετύχουν ή όχι στο χέρι τους είναι.

Πάμε λοιπόν παρακάτω, μετά και το πρώτο ματς με τις δοκιμές, βγήκαν πάρα πολλοί (συνάδελφοι, οπαδοί) που άρχισαν να μιλάνε για ντροπή, για αίσχος, για βασανισμό στις κερκίδες, για ανύπαρκτους για για για, όταν πριν λίγο καιρό και στις πρώτες γκέλες της χρονιάς μιλούσαν για ένα ρόστερ επαγγελματιών που απαγορεύεται να… κερδίζει κάτω από 3-0.

Εγώ προσωπικά, αρνούμαι να μπω σε αυτό το τρυπάκι, αρνούμαι να διαγράψω όλους όσους είναι στο ρόστερ και να φωνάξω “να περάσουν οι επόμενοι“, γιατί πολύ απλά έχω εμπιστοσύνη σε αυτούς που έχουν τις τύχες του ποδοσφαιρικού τμήματος και πιστεύω ότι ακόμα και από αυτούς τους “ανύπαρκτους” κάτι βλέπει ο Δέλλας, κάτι βλέπει ο Λύμπε, κάτι βλέπει ο Ντούσαν. Κάποιος μπορεί να βγει, όχι όλοι ή να το θέσω πιο σωστά για να συμφωνήσετε, κάποιος αξίζει να δουλευτεί και μια δεύτερη χρονιά.

Γιατί να είναι τόσο κακό; Γιατί πρέπει να γράφουμε και να φωνάζουμε “δεν κάνουν για την ΑΕΚ“. Κάτσε ρε μάστορα, δοκιμές είπαμε να κάνουμε, να τους τεστάρουμε, να πάρουν ματς. Ενδεχομένως να πρέπει δύο – τρεις να τους κρατήσουμε, να τους δώσουμε δανεικούς του χρόνου. Γιατί να μηδενίζουμε έτσι τους παίκτες και τα νέα παιδιά; Λες και είπαμε ότι από αυτούς που θα παίξουν στα τελευταία ματς θα είναι οι βασικοί του χρόνου. Πλάκα κάνουμε; Δηλαδή μετά πως περιμένουμε να “βγάλουμε παίκτες από τα σπλάχνα” που τόσο πολύ διατυμπανίζεται, όταν ο εκάστοτε προπονητής θα ξέρει ότι μόλις μπει ο μικρός θα τον φάνε.

Sorry, αλλά εδώ διαφωνώ κάθετα και αρνούμαι να καταδικάσω σε… διωγμό όλο το ρόστερ πλην των 10 λύσεων που έχουν ξεχωρίσει. Είδαν πολλά τα μάτια μου και άκουσαν πολλά, έζησα αρκετά και ως δημοσιογράφος και ως φίλαθλος και πλέον δεν την ξαναπατάω. Τα παραδείγματα που υπάρχουν στην ΑΕΚ και τα έχει… πληρώσει γιατί ο κόσμος βιάστηκε να κρίνει και βασικά πρώτα η απαξίωση ξεκινάει από τον ανυπόμονο κόσμο και μετά φτάνει στα δημοσιογραφικά στέκια. Αλλά είτε έτσι, είτε αλλιώς, αυτό είναι χοντρή μ@λ@κία.

Διότι για να σου βγει ένας παίκτης μπορεί να χρειαστεί και δύο χρόνια δουλειάς. Και να τον δεις την μια να σου εκτελεί πέναλτι και να χάνεις τίτλο, όπως έγινε με τον Βασίλη Τσιάρτα αλλά στην συνέχεια έγινε “El Mago” και παραμιλούσε η Φιλαδέλφεια και η Σεβίλλη.

Ξεχνάτε τον “Βάλε ένα γκολ και ας πεθάνω”, Παντελή Καπετάνο που έφυγε κακήν κακός από την ΑΕΚ ως κριάρι, ταγάρι, παλτό και τελικά οι “μυρωδιάδες” της Ρουμανίας του δώσανε ψωμάκι. Από το 2008 σε συνολικά 5 χρόνια στις δύο κορυφαίες ομάδες της Ρουμανίας Στεάουα και Κλουζ σε Τσάμπιονς λιγκ και συνολικά 118 συμμετοχές με 45 γκολ. Και φυσικά συνέχισε στην Ρουμανία. 

Να πάμε λίγο πιο πίσω; Τον Γκόραν Ποπόφ τον θυμάστε; Αυτός που… τρέχει χωρίς λόγο; Από το 2008 στην Ολλανδία και την Χέρενφειν και στη συνέχεια στην Ντιναμό Κιέβου, φτάνοντας μέχρι Premier League. Να μιλήσω για τον”Βαγγελάκη έχεις στην άμυνα μωρέ” Μόρα, που μια χαρά τον δέχτηκε η Ιταλική σχολή ποδοσφαίρου που φημίζεται αν μη τι άλλο για τους αμυντικούς. Και τώρα βέβαια συζητιέται ο Βαγγέλης (κόπηκε το -άκης) σαν εξαιρετική λύση.

Να θυμηθούμε τον “Πέρπα” Περπαρίμ Χετεμάι, που στην ΑΕΚ “καλό παικτάκι αλλά δεν” και πλέον είναι από το 2010 στην Ιταλία, πέρασε από Μπρέσια και είναι στην Κιέβο με 34 συμμετοχές στην Εθνική Φιλανδίας. Και φυσικά να κλείσω με ακόμα μια περίπτωση, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης, με τον παίκτη που “κρατάει την μπάλα και δεν ξέρει τι να την κάνει”, αυτόν που “βασανίζει τα ματάκια μας”, έλα μωρέ τον “για αυτόν τσακωθήκαμε με τον Ολυμπιακό;”, α μπράβο, ναι αυτόν τον Παναγιώτη Κονέ που, αφού τον διώξαμε και χεστήκαμε και πήγε στον Ηρακλή, από το 2010 και αυτός στα ιταλικά γήπεδα βρήκε φωλίτσα ναι και φυσικά για να τον πάρει τώρα από την Μπολόνια σίγουρα θα θέλεις το μπάτζετ της Β’ Εθνικής. Βλέπετε, έγινε και διεθνής…

Πραγματικά βλέπω αυτές τις περιπτώσεις και θυμάμαι και ακόμα περισσότερες και γελάω με την κριτική που κάνουν στα νέα παιδιά της ΑΕΚ. Τίποτα δεν μάθαμε, γιατί πολύ απλά θέλουμε ο χ,ψ Γροντής, Αργυρίου, Ράμα, Πεταυράκης, Θαναηλάκης και δεν ξέρω ‘γω ποιος άλλος, να μπούνε τσο πρώτο ματς και να ασχοληθεί μαζί τους η Marca και η Bild για να πούμε και εμείς, “καλοί είναι μωρέ, ας τους κρατήσουμε να δούμε αν βγουν στο μέλλον”. Ε μα τότε αδερφέ μου δεν θα προλάβεις ούτε να τον τυλίξεις και με τους νόμους πλέον, άντε να πάρεις και κάνα παξιμάδι.

ΥΓ: Για την κιτρινόμαυρη γειτονιά των Αγγέλων έφυγε η κα Βασιλική. Είχα την τιμή να την γνωρίσω, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Πραγματικά η αγάπη αυτής της γυναίκας για την ΑΕΚ, σε έκανε να νιώθεις ενοχές για τα δικά σου συναισθήματα. Ήταν πραγματικά ένας ακόμα άνθρωπος, του οποίου η ύπαρξη ενίσχυε ακόμα περισσότερο το πιστεύω των ΑΕΚτζήδων “Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ”. Ας είναι ελαφρύ το χώμα. Καλό ταξίδι, να μας προσέχετε από εκεί ψηλά…

ΥΓ1: Πολλά μπράβο στην ΑΕΚ για την κίνηση που κάνει για την κα Βασιλική. Κάποιοι έβαλαν τα χέρια τους πάνω από αυτή την ομάδα, για να την τιμήσουν και να την προστατέψουν. Πλέον, που η ΑΕΚ πάτησε ξανά στα πόδια της, πρέπει να βάλει τα δικά της χέρια πάνω από αυτούς τους ανθρώπους. Μπράβο και πάλι