«Σε όλο τον κόσμο μιλάγανε για την Ελληνική ομάδα και το ηχηρό μήνυμα ειρήνης που έστειλε»

Αναλυτικά όσα είπε ο Νίκος Κατσαρός στον ΣΠΟΡ FM 94,6:

«Ο Μελισσανίδης μου είχε πει για το ταξίδι. Το ήθελε πολύ. Εγώ του απαντούσα ‘τι είναι αυτά που λες πρόεδρε; Στο Βελιγράδι μπάλα; Δεν είναι δυνατόν να γίνει. Δεν υπάρχει τρόπος να φτάσεις, δεν υπάρχει αεροδρόμιο’! Εκείνος μου έλεγε ‘κάνε τα έγγραφα και θα τα βρούμε τα άλλα’. Του έλεγα ‘θα δεχθούν οι παίκτες να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι;’ Όποιος θέλει, μου απαντούσε! Ο Μελισσανίδης δεν χαμπάριαζε τίποτα. Όταν του είπα πως αυτό που λες δεν γίνεται, διαπίστωσα πως είναι άνθρωπος που στο τέλος θα κάνει ό,τι βάλει στόχο! 

Τελικά έφτιαξα τα έγγραφα και η απάντηση ήρθε αμέσως από την Πρεσβεία. Ήταν ιδιαίτετρα θερμοί μαζί μας, έκαναν λόγο για συγκινητική πρωτοβουλία και όλα αυτά. Μας είχαν πει πως επικροτούμε αυτές τις κινήσεις και πως θα μας περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. 

Ίσως μόνο ένας παίκτης να μην είχε έρθει κι αυτό επειδή η γυναίκα του ήταν έγγυος. Γενικά υπήρξε ανταπόκριση από όλους τους παίκτες. Προσγειωθήκαμε στην Βουδαπέστη, καθώς δεν γινόταν να πάμε απευθείας στο Βελιγράδι. Μπήκαμε στα πούλμαν και προχωρήσαμε οδικώς. Ένα πούλμαν με την ομάδα, ένα με τους δημοσιογράφους κι ένα με τους οπαδούς. 

Στα σύνορα της Σερβίας η ζωή μας έγινε δύσκολη. Υπήρξαν διάφορα προσχήματα για να μας πείσουν να γυρίσουμε πίσω. Επίτηδες μας τρενάρανε, αλλά τελικά μας άφησαν και περάσαμε. Τρία πούλμαν προχωρούσαν μέσα στο μεσημέρι σε έναν κάμπο, χωρίς να κυκλοφορεί τίποτε άλλο τριγύρω… 

Το παιχνίδι σαν παιχνίδι ελάχιστα το θυμάμαι, η ατμόσφαιρα ήταν το θέμα. Όλοι στις εξέδρες κρατούσαν χαρτόνια με έναν στόχο σα να λένε εδώ είμαστε ρίξτε μας! Δεν θυμάμαι καν το ματς σαν παιχνίδι. 

Το βράδυ όταν έπρεπε να φύγουμε και είχε νυχτώσει, μαζευτήκαμε στο πούλμαν και περιμέναμε. Υπήρχε μια δεξίωση μέσα για τους επίσημους και περιμέναμε. Ο Μπλαχίν (τότε προπονητής της ΑΕΚ) μουρμούριζε. Γιατί αργούμε, τι κάνουμε, και τέτοια. Με τα πολλά, γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα και σιγά-σιγά όλα τα Μέσα ανά τον κόσμο άρχισαν να μιλάνε για αυτή την μοναδική χειρονομία μίας ελληνικής ομάδας να ταξιδέψει στο εμπόλεμο Βελιγράδι και να στείλει ηχηρό μήνυμα ειρήνης».

Αναλυτικά οι δηλώσεις του Παύλου Τσίμα:

«Ήταν ένα τρομερό ταξίδι, συγκινητικό. Ήμασταν όλοι εξαιρετικά φορτισμένοι, ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή. Το MEGA είχε αποφασίσει να το μεταδώσει live, είχε έρθει αν θυμάμαι ο Νικος ο Κατσαρός να κάνει την μετάδοση και στείλανε και εμένα από κοντά, που μόλις είχα γυρίσει από το Βελιγράδι. Θυμάμαι στις 24 Μαρτίου είχαν αρχίσει οι βομβαρδισμοί. Την άλλη ημέρα ακριβώς πήρα το αεροπλάνο και πήγα στη Βουδαπέστη και από εκεί πήρα ένα ταξί, το μοιράστηκα με άλλους τρεις Σέρβους που είχαν αφήσει την οικογένειά τους λόγω του πολέμου και πήγαμε στο Βελιγράδι. Δεν επιτρεπόταν εκείνο το διάστημα πτήσεις πάνω από την Γιουγκοσλαβία, είχαν κλείσει όλα τα αεροδρόμια. 

Θυμάμαι στο ταξί ήμουν με τρεις Σέρβους ανήσυχους και συγκινημένους. Όλοι φεύγανε από την χώρα, ενώ εμείς πηγαίναμε. Από πάνω βλέπαμε τα αεροπλάνα να πετάνε και ακούγαμε τους κρότους από τις βόμβες που έπεφταν. Κοιμηθήκαμε το βράδυ στη Βουδαπέστη και την άλλη ημέρα πήγαμε στο Βελιγράδι. Ο κόσμος που ήξερε ότι θα πάει η ΑΕΚ εκεί, είχε βγει στους δρόμους με σημαίες. Ήταν 15 ημέρες μετά την έναρξη των βομβαρδισμών, δεν είχαμε καμία εγγύηση ότι εκεί που θα πάμε ότι δεν θα πέσει μια βόμβα. Ωστόσο, δεν φοβόμασταν. Συμμετείχαμε σε κάτι που είχε ιστορική σημασία, οι άνθρωποι που μας υποδέχθηκαν ήξεραν ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Ήμασταν τρία πούλμαν. Ήταν ένα η ομάδα με τη διοίκηση, ένα οι φίλαθλοι και ένα των δημοσιογράφων. Εγώ ήμουν με τους φιλάθλους, δεν θυμάμαι γιατί, και ήταν η στιγμή στη ζωή μου που ήρθα πιο κοντά με τους ΑΕΚτσήδες», είπε αρχικά. 

Για ήταν τόσο σημαντική η κίνηση της ΑΕΚ να πάει να παίξει στο Βελιγράδι: «Ήταν το 1999. Υπάρχει απόλυτο εμπάργκο, η Σερβία ήταν αποκλεισμένη από τα πάντα. Επιπλέον, υπήρχε το ΝΑΤΟ να βομβαρδίζει συνεχώς. Η Σερβία προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, υπήρχε μεγάλη πείνα, εισαγωγές-εξαγωγές δεν γίνονταν. Ένας λαός ολόκληρος είχε αποκλειστεί από τον κόσμο, συν ότι τους βομβάρδιζαν συνεχώς. Ήταν ένα τρομερό δράμα, δεν ξέρω αν ένας 20αρης μπορεί να αντιληφθεί ότι 200 χιλιόμετρα από την χώρα σου γίνεται πόλεμος και πεθαίνει κόσμος. 

Η ΑΕΚ κινδύνευε να τιμωρηθεί από τους διεθνείς οργανισμούς γιατί πήγαινε σε μια χώρα που γινόταν πόλεμος, η FIFA είχε αποκλείσει την Σερβία από τα πάντα. Η κίνηση της ΑΕΚ ήταν γενναία, μάγκικη. Πήγαμε να συμπαρασταθούμε στους ανθρώπους μέσα από το ποδόσφαιρο. Φανταστείτε ότι ήταν γήπεδο στη μέση μιας πόλης που βομβαρδίζεται και γέμισε με πολίτες. Είδαν μια ελληνική ομάδα που ήρθε να παίξει ποδόσφαιρο. Ήταν μια κίνηση για να σταματήσει ο πόλεμος. Η κίνηση της ΑΕΚ ήταν σπουδαία. Οι νεότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν τι είναι πόλεμος και πόσο κοντά ήταν σε εμάς. Υπήρχαν δυνάμεις του ΝΑΤΟ που στάθμευαν στη Θεσσαλονίκη και μετά έμπαιναν στα Σκόπια. Θυμάμαι και ότι η διαδρομή όταν φεύγαμε ήταν επικίνδυνη. Επιπλέον, τρία πούλμαν κομβόι θα μπορούσε να είναι στρατιωτικός στόχος. 

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά σε αυτό το παιχνίδι που έκαναν μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα. Είχα ρωτήσει τον κύριο Νίκο τον Κατσαρό αν μου επιτρέπει να κάνω για ένα μικρό διάστημα και με είχε αφήσει. Ωστόσο, κατάλαβα ότι είναι πολύ δύσκολο».