Μπέκαμ: “Συγχωρέθηκα με το γκολ εναντίον της Ελλάδας”

Νέο βιβλίο εκδίδει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, με τις “Times” να δίνουν στο φως της δημοσιότητας ένα απόσπασμα από αυτό στο οποίο αναφέρεται και στο περίφημο γκολ που πέτυχε εναντίον της Ελλάδας το 2001. Ο Βρετανός άσος χαρακτήρισε “γκολ της εξιλέωσης” το εν λόγω τέρμα, το οποίο όχι μόνο έστειλε την εθνική Αγγλίας στα τελικά του Μουντιάλ του 2002 αλλά έδωσε τέλος σε μια μακρά περίοδο αμφισβήτησης του ίδιου του ποδοσφαιριστή.

Το απόσπασμα που παραθέτουν οι “Times” αναφέρεται αποκλειστικά σχεδόν στο γκολ αυτό καθώς και στον τρόπο που εκτελούσε τα φάουλ από την παιδική ηλικία του.

Διαβάστε αναλυτικά το απόσπασμα που δημοσίευσαν οι “Times”:

“Άκουγα το χτύπο από ένα τύμπανο. Σαν να ήταν ο μοναδικός ήχος στον κόσμο. Μόνο ένα τύμπανο, έβγαζε έναν ήχο, που ερχόταν κατευθείαν στον αγωνιστικό χώρο.

Το υπόλοιπο γήπεδο έμοιαζε εντελώς ήσυχο, σαν να ήξεραν όλοι οι φίλαθλοι πως το επόμενο σουτ θα καθόριζε τον αγώνα.

Μπαμ, μπαμ. Μπαμ, μπαμ. Μπαμ, μπαμ.

Ο Τέντι Σέριγχαμ, συμπαίκτης μου στην Αγγλία, πήγε να σηκώσει την μπάλα και να την τοποθετήσει στο σημείο όπου ο Εμίλ Χέσκι είχε δεχθεί φάουλ από έναν Έλληνα αμυντικό λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα. Η αδρεναλίνη μου εκτινάχθηκε. Το παιχνίδι βρισκόταν στο 93ο λεπτό και η Αγγλία έχανε με 1-2. Αν δεν σκοράραμε εκείνη τη στιγμή, δεν θα προκρινόμασταν στο παγκόσμιο κύπελλο του 2002.

Δεν μπορούσα ούτε να το σκέφτομαι.

Άρπαξα την μπάλα από τον Τέντι και την επανατοποθέτησα. Δεν του άρεσε πολύ η παρενόχλησή μου. Με έσπρωξε ελαφρώς με τον ώμο. “Το έχω, Ντέιβιντ”, είπε. “Ξέρω πως μπορώ να το βάλω”.

Αλλά τίποτα δεν θα με σταματούσε από το να εκτελέσω εκείνο το φάουλ. Ένιωθα αυτοπεποίθηση, ηρεμία, βεβαιότητα. Ήξερα πως μπορούσα να το βάλω. Είχα ήδη χάσει κάποια μέσα στον αγώνα, αλλά η αυτοπεποίθησή μου ήταν ακόμα στα ουράνια.

Μου είχαν απομείνει τόνοι ενέργειας, παρά το γεγονός ότι βρισκόμασταν στις καθυστερήσεις. “Είναι πολύ μακριά για σένα, Τέντι”, είπα. “Εμπιστεύσου με. Το έχω”.

Είχα κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα σαν έφηβος. Δίναμε έναν αγώνα με τη Β’ ομάδα σε μία από τις πρώτες μου σεζόν στη Γιουνάιτεντ. Ο Μπράιαν Ρόμπσον, αρχηγός της Γιουνάιτεντ, έκανε προπονήσεις μαζί μας διότι είχε μόλις επιστρέψει από έναν τραυματισμό. Κερδίσαμε ένα φάουλ λίγο έξω από την περιοχή και ο Ρόμπσον πήρε την μπάλα για να το εκτελέσει.

Ήταν επίσης ο αρχηγός της εθνικής Αγγλίας κι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, αλλά του άρπαξα την μπάλα. “Συγγνώμη, αλλά συνήθως εγώ τα εκτελώ αυτά”, είπα. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει το θράσος μου. Ο Ρόμπσον με κατέκρινε γι’ αυτό για πολλά χρόνια. Αλλά νομίζω ότι έδειξα την αυτοπεποίθησή μου ακόμα κι ως νεαρός. Εμπιστευόμουν την ικανότητά μου στις εκτελέσεις.

Ο Τέντι έβλεπε πως δεν θα έκανα πίσω και, παρά το γεγονός πως ήταν μεγαλύτερος και σοφότερος από μένα, απομακρύνθηκε. Ήμουν μόνο εγώ, η μπάλα, και οι 25 γυάρδες που με χώριζαν από την πάνω αριστερή γωνία του τέρματος.

Αλλά αυτή η εκτέλεση δεν ήταν μόνο για την Αγγλία. Ήταν και για μένα. Ήταν για να τραβήξω μια γραμμή στα τέσσερα χρόνια των ύβρεων. Τέσσερα χρόνια πικρίας.

Τέσσερα χρόνια που οι Άγγλοι οπαδοί -όχι όλοι τους, αλλά αρκετοί για να προκαλέσουν πόνο- φώναζαν εις βάρος μου τα χειρότερα όταν αγωνιζόμουν για τη χώρα μου.

Τέσσερα χρόνια πόνου.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο contra.gr και δείτε βίντεο