Ματίας Αλμέιδα: Δοκάρι και άουτ, ΑΠΑΞΙΩΣΗ – Δοκάρι και μέσα, ΑΠΟΘΕΩΣΗ!

Με χαμόγελο και ένα «αχ» το «αντίο» στον Πελάδο, για όλα όσα μας (κακο)έμαθε και όλα όσα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά εάν σε συγκεκριμένες στιγμές, η ΑΕΚ έπαιρνε αυτό που άξιζε. Η εποχή της προσωπολατρίας έχει «τελειώσει», ενώ η επόμενη ημέρα στην Ένωση «τρέχει».

Η σχέση του Ματίας Αλμέιδα με την ΑΕ θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ισχυρή από εκείνη που τελικά διαμορφώθηκε στο «αντίο» του Αργεντινού τεχνικού.

Δεν είπε ψέματα ο Πελάδο, όταν σε μία συνέντευξη τύπου ανέφερε πως: «εγώ μπορεί να φύγω, αλλά το όνομά μου θα αναγράφεται με χρυσά γράμματα στο Μουσείο της ΑΕΚ».

Δεν πέτυχε και λίγο στην ολιγόχρονη – βάσει συμφωνίας – παρουσίας του στον κιτρινόμαυρο πάγκο, αλλά δεδομένα θα μπορούσε να έχει αποχωρήσει με μεγαλύτερο παλμαρέ και διαπιστευτήρια.

Υπήρξε «γυμνός» απέναντι στα συναισθήματά του, καθώς όλα ανεξαιρέτως τα ζούσε στο έπακρο. Ειλικρινής και υπέρμαχος του «εμείς» με μπροστάρη τον ίδιο, καθώς και την δουλειά που είχε να επιδείξει από την ημέρα που παρουσιάστηκε στον πάγκο της ΑΕΚ.

Δεν είναι λίγο να «κυνηγάς» το Πρωτάθλημα 3 σεζόν διαδοχικά, την ώρα που ανατρέχοντας πίσω, σπανίως βρίσκεις σεζόν όπου η ΑΕΚ ήταν στο… κόλπο μέχρι τέλους. Λίγα είναι τα τρόπαια και τα παράσημα, βάσει των όσων θα μπορούσε να είχε πετύχει και αυτό δεν είναι υπερβολή αλλά μία κυνική αλήθεια.

Η σχέση του με την ΑΕΚ, το αποτύπωμά του στην Ιστορία της, κινήθηκε μεταξύ του «δοκάρι και άουτ, άχρηστος – δοκάρι και μέσα, θεός». Εάν δεν έμπαινε το γκολ του Ρέαμπτσουκ, εάν είχε μπει το γκολ του Ανσαριφάρντ, και άλλα πολλά. Μία σειρά «𝝚𝝖𝝢» που εφόσον είχαν διαφορετική κατάληξη, από εκείνη που τελικά είχαν, η Ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Χειρότερη ή καλύτερη.

Στο φινάλε όμως, με τον τρόπο που γράφτηκε και για τους λόγους που γράφτηκε, το «αντίο» στον Ματίας Αλμέιδα είναι πικρό. Φεύγει ένας ξένος που έγινε δικός μας. Φεύγει ένας προπονητής που αγνοούσε την ΑΕΚ, μέχρι να μπει το… κιτρινόμαυρο μικρόβιο. Αισθάνθηκε την ΑΕΚ, τον οργανισμό και τον κόσμο της, όσο λίγοι στην μακροχρόνια Ιστορία της.

Μόνο χαμόγελο και ένα μεγάλο «αχ» για όλες εκείνες τις ποδοσφαιρικές στιγμές που η τύχη, η στιγμή, το μομέντουμ, όπως θέλετε πείτε το, γύρισε την πλάτη στην ΑΕΚ και η Ιστορία γράφθηκε εις βάρος της, δίχως να παίρνει αυτό που -ποδοσφαιρικά- άξιζε να πάρει.

Η επόμενη μέρα στην Ένωση «τρέχει» και η εποχή της προσωπολατρίας έχει «τελειώσει». ΑΕΚ είμαστε, όχι Αλμέιδα. Ο Πελάδο -πράγματι- θα μείνει ανεξίτηλος, όμως ο κύκλος του είχε εμφανώς ολοκληρωθεί.