Η ΑΕΚ αμφισβητείται συθέμελα – Κάποιος πρέπει να δείξει τον δρόμο

Η ΑΕΚ κοιτάζεται στον καθρέπτη και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της. Ο μέσος φίλαθλος ψάχνει από κάπου να «πιαστεί» και δεν βρίσκει τίποτα ασφαλές στον ορίζοντα. Η μετάβαση στη νέα εποχή χρειάζεται άνθρωπο που θα συσπείρωση και τώρα δεν υπάρχει.

Όλα αυτά για το ποδοσφαιρικό κομμάτι της ΑΕΚ, διότι κοιτάζοντας πέρα από το – πάντοτε πιο φανταχτερό – κόσμο της ΠΑΕ ΑΕΚ, επιτυχίες ήρθαν, έρχονται και φέρνουν την ανάσα που χρειάζεται.

Όμως εκεί που κόσμος στήριξε τις (βασικές) ελπίδες του για κάτι… μαγικό, πιστεύοντας σε πρόσωπα άγνωστα μέχρι τότε, ρίχνοντας τον εγωισμό του μετά από κάθε «σφαλιάρα» για να στηρίξει, δίνοντας σερί νέες ευκαιρίες, αισθάνεται προδομένος.

Προδομένος όχι από την ΑΕΚ, από αυτούς που ανέλαβαν να διεκπαιρεώσουν αυτά που οι ίδιοι φούσκωναν μετά από κάθε νέα τους δημόσια τοποθέτηση. Όσα φανταζόταν ο μέσος ΑΕΚτζής, δεν τα είδε ποτέ να συμβαίνουν, με την ΑΕΚ να κάνει διαρκώς περικοπές στόχων και να οδηγείται σε μία συθέμελη αμφισβήτηση.

Η ΑΕΚ κοιτάζεται στον καθρέπτη και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της και αυτό διότι δεν υπάρχει σφυγμός. Το deal με τον Κυριακόπουλο (Διαβάστε ΕΔΩ) δείχνει κάτι, όμως δεν είναι η βάση που χρειάζεται για να επέλθει η νηνεμία για να «χτιστεί» κάτι από την αρχή. Διότι προς τα εκεί οδεύει η ΑΕΚ, στο «πάμε όλα από την αρχή».

Δεν βλέπω να συνεχίζει ο Ματίας Αλμέιδα στον πάγκο της ΑΕΚ.

Η ιστορία θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα για το double του 2023 αλλά και με το μελανό σημείο πως αποτέλεσε μέρος του προβλήματος. Μεγάλη ή μικρή ευθύνη, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ούτε από τον Πελάδο ο κόσμος της ΑΕΚ κατάφερε να δει αυτό που και ο ίδιος «φούσκωσε» με την παρουσία του στην άκρη του πάγκου, από την πρώτη σεζόν.

Δεν είναι εύκολο να είσαι προπονητής στην ΑΕΚ και ο Ματίας με το double, το ποδόσφαιρο εκείνης της σεζόν, ανέβασε κατακόρυφα τον πήχη για τον ίδιο. Η πορεία της ΑΕΚ στην μετά του double εποχή, ήταν διαρκώς υπό την σύγκριση (άνιση ίσως) με εκείνη του 2022-23.

Συνοδεύτηκε από σκληρές αποτυχίες, αλλά και στιγμές που και πάλι έκαναν τον ΑΕΚτζή να ελπίζει, διότι μέσω του Ματίας πίστεψε ξανά. Μετά τον Δέλλα, μετά τον Μανόλο, ο Αλμέιδα συσπείρωσε ξανά τον κόσμο στη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ. Όμως απογοητεύτηκε, ξανά.

Οι πιθανότητες να συνεχίσει είναι πιο λίγες από ποτέ. Δεν θα απέκλεια μια ανατροπή δεδομένων, όμως η σχέση έχει οδηγηθεί σε ένα σημείο που δύσκολα αντιμετωπίζεται ως μία αξιόπιστη επιλογή για τη νέα σεζόν. Ίσως να το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος πλέον.

Το φρένο δεν έχει μπει στην κατηφόρα που βρίσκεται η ΑΕΚ.

Δεν βγήκε εκείνος ο ένας που θα «ταράξει» τα νερά, θα βάλει την ΑΕΚ σε ηλεκτροσόκ και θα διαφυλάξει το γόητρο της ομάδας. Είτε μετά τον αποκλεισμό από τη Νόα, είτε μετά το 6-0, είτε μετά από κάθε «σφαλιάρα».

Χτυπήθηκε το γόητρό της και όσο περνούσε η σεζόν, γινόταν σκληρότερο. Ναι, μεταβατική, προσαρμοστική, όπως θέλετε πείτε την, την περίοδο που η ΑΕΚ πέρασε από τον Μελισσανίδη στον Ηλιόπουλο. Αλλά κανείς δεν έπρεπε να αφήσει την ομάδα να φτάσει σε αυτό το φινάλε σεζόν, έπρεπε να μπει ένα φρένο, ακόμα και από τον πιο ποδοσφαιρικά αδαή.

Πώς θα έμπαινε αυτό το «φρένο» ας αναλογιστεί ο καθένας τί συνέβη, πότε συνέβη και γιατί συνέβη. Μέσα από τις απαντήσεις, θα βρεθούν τουλάχιστον 3 σταθμοί της σεζόν που ολοκληρώνεται, στους οποίους η ΑΕΚ μπορούσε να πει «ΤΕΛΟΣ». Κι αν όχι στον πρώτο σταθμό, στον δεύτερο. Κι αν όχι στον δεύτερο, στον τρίτο. Μετά τον τρίτο, «κάηκες».

Όχι εσύ, οι ευκαιρίες που είχε η ΑΕΚ να το δει… αλλιώς, να αναθεωρήσει τον δρόμο που είχε χαράξει (αγωνιστικά και μη) ώστε να αποφύγει αυτό που φαινόταν να έρχεται, μετά από κάθε σταθμό.

Οι βάσεις πρέπει να τεθούν υπό το φάσμα ενός προσώπου που θα ενώσει. Τώρα ΔΕΝ υπάρχει τέτοιο στην ΑΕΚ, απουσιάζει. Η μετάβαση στη νέα εποχή δεν έχει ολοκληρωθεί. Σε δύο εβδομάδες ξεκινά η νέα αρχή.