Η ίδια κακόγουστη λούπα κι ένας κύκλος που έκλεισε οριστικά

Advertisement

Ο σοκαριστικός αποκλεισμός της ΑΕΚ από την άσημη Νόα και το στέρνο αντίο στην Ευρώπη, δείχνουν την κάκιστη αγωνιστική της εικόνα, τις ανούσιες μεταγραφές αλλά και το γεγονός ότι η ομάδα του νταμπλ, έχει μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο.

Πολλοί φίλοι της ΑΕΚ θα ξύπνησαν χθες και λόγω της ημέρας και της μεγάλης θρησκευτικής εορτής της Ορθοδοξίας, θα είπαν σίγουρα «ας βάλει η Παναγία το χέρι της σήμερα».

Όσες ευχές κι αν κάνει κανείς, όσες προσευχές, όσα μέτρα θεμιτά και αθέμιτα αν πάρει, αν η ίδια η ομάδα δεν είναι αυτή που πρέπει να είναι, δεδομένης της αξίας της, τίποτα δεν θα αλλάξει. Βλέποντας μια ομάδα να αγωνίζεται για 90+ λεπτά χωρίς σέντερ φορ, αντιλαμβάνεται κανείς πως το μέλλον της αναμέτρησης μοιάζει δυσοίωνο.

Οι μοναδικές επιλογές των μη καθαρόαιμων επιθετικών, Τσούμπερ και Άμραμπατ, έπειτα από ακόμη μια φορά που ο Γκαρσία βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στην Ένωση τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανε χθες. Ριψοκίνδυνο και τουλάχιστον επιπόλαιο για μια ομάδα να πορεύεται με μόνο έναν επιθετικό, σε μια εποχή που οι απαιτήσεις του ποδοσφαίρου έχουν αλλάξει, μετατρέποντας το σε ασταμάτητο ροντέο επίθεσης.

Μια αχρείαστη νίκη, που δεν πλησίασε ούτε στο ελάχιστο τα δύο τέρματα για την παράταση και που οδήγησε σε έναν αποκλεισμό, φαινομενικά χειρότερο από αυτόν με την Βελέζ. Κι αυτό, γιατί την σεζόν 2021-2022 η Ένωση δεν είχε την δυναμική και τα φόντα που έχει τώρα.

Μια σωρεία από μεσοεπιθετικούς, που πραγματικά ακόμη και ο ίδιος ο Αλμέιδα δεν θα ξέρει ποιον να χρησιμοποιήσει, ένα ανελέητο μπούκωμα ενώ από το κέντρο και πίσω μπάζει από παντού, οδηγούν στο να γίνονται παιχνίδια που δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος.

Κενά στα στόπερ, κενά στα μπακ αλλά και μια διαχείριση που δεν έχει λογική. Ένας προπονητής που έχει στα χέρια του αυτήν την ομάδα δυόμιση ολόκληρα χρόνια, αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το υλικό του, καταχωνιάζει τις διαθέσιμες λύσεις του και κατεβάζει ρολά στις αλλαγές του. Δεν θα ειπωθεί το γνωστό «να φύγει ο Αλμέιδα», γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο εύκολος δρόμος αλλά και ο πιο επίπονος για την οικογένεια της ΑΕΚ, μιας και το κομμάτι των προπονητών, την έχει κάψει.

Το ηγετικό σύνολο του ιστορικού νταμπλ του 2022-2023, πλέον δεν υπάρχει πια. Απτό παράδειγμα πως οι «ήρωες» εκείνης της μαγικής χρονιάς, αχνοφαίνονται από τον ασβέστη και μετά. Μοιάζει πολύ ρομαντικό να τρέφονται ακόμη ελπίδες πως υπάρχει ακόμα το μενταλιτέ εκείνης της εποχής, που μοιάζει αλλοτινό, ο όταν οι ίδιοι παίκτες έχουν σβήσει από δυνάμεις.

Η παγίδα του +1 στα συμβόλαια των όβερ 30, είναι επιπλέον κούραση στα πόδια, ναι μεν ταλαντούχων ποδοσφαιριστών αλλά και αδειασμένους από δυνάμεις ανθρώπους. Μπορεί στο περσινό ιστορικό ματς με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ, ο μέγας πρωταγωνιστής να ήταν ο Βίντα, μπορεί για την σεζόν 2022-2023 MVP να ήταν ο Χατζισαφί, δύο χρόνια αργότερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει.

Ας μείνουν πίσω τα γνωμικά όπως «ο παλιός είναι αλλιώς», γιατί αυτά κολλάνε σ’ όλα τ’ άλλα και όχι στο ποδόσφαιρο του μέλλοντος που θέλει αντοχές και πνευμόνια. Δυο σημαντικές μεταγραφές σε αυτές τις θέσεις, μια ουσιαστική ενίσχυση, που θα ξεκουράσει τα πόδια των παικτών, έπρεπε να είναι από τους πρώτους στόχους της ομάδας. Δεν υπάρχει μέλλον σε κανένα ζωντανό οργανισμό, όπως ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, όταν μένεις κολλημένος στο παρελθόν και στην βολή των περασμένων μεγαλείων.

Φτηνά λάθη, κάκιστη αγωνιστική εικόνα, κόντρα σε ομάδες που παρά τους παλικαρισμούς του τύπου «ήταν καλύτερες από την ΑΕΚ», προπονητικές ενέργειες χωρίς νόημα αλλά κι ένα σύνολο παικτών πέρα για πέρα αταίριαστο και κουρασμένο, οδήγησαν στον πικρό αποκλεισμό από την Νόα. Θα ήταν πολύ ευχάριστο να κλείσει το κείμενο με μια θετική αύρα ή έστω με την προσμονή ενός θαύματος, όμως βλέποντας πλέον την Ευρώπη μόνο από τον καναπέ και με το πρωτάθλημα να είναι προ των πυλών, το μέλλον της Ένωσης, βάσει της ήδη υπάρχουσας εικόνας, διαγράφεται αβέβαιο.