Ματσιούλις: «Η ΑΕΚ είναι ένα θρυλικό κλαμπ, είμαι εκνευρισμένος μου χρωστάνε ακόμα»

Ο πρώην Λιθουανός φόργουορντ και αρχηγός της ΑΕΚ, παραχώρησε συνέντευξη σε ελληνικό μέσο μιλώντας για την παρουσία του, στα κιτρινόμαυρα, χαρακτηρίζοντας την Βασίλισσα θρυλικό κλαμπ, ενώ εξέφρασε και τον εκνευρισμό του για τα χρωστούμενα που έχουν προς το πρόσωπο του.

Ο Γιόνας Ματσιούλις σταμάτησε το μπάσκετ και για πρώτη φορά μιλάει σε ελληνικό Μέσο, για την ολοκλήρωση της καριέρας του, αλλά και για την παρουσία του στην ΑΕΚ.

Ο πρώην αρχηγός της Ένωσης, μεταξύ άλλων χαρακτήρισε την ΑΕΚ, θρυλικό κλαμπ, ενώ δεν κρύφτηκε πίσω απ’ το δάχτυλο του και εξέφρασε τον εκνευρισμό του, για τα λεφτά που του χρωστάει ακόμα η ΚΑΕ, λέγοντας πως αν συνεχίσει ο πρόεδρος της ομάδας να κάνει τα ίδια, δεν ξέρει πόσο μπορεί να τον ανεχτεί η FIBA.

Αναλυτικά όσα είπε για την ΑΕΚ ο Γιόνας Ματσιούλις στο gazzetta.gr:

Πάμε και στην ΑΕΚ, την τελευταία ομάδα της καριέρας σου. Τι αγάπησες και τι όχι;

«Ήταν τρία καλά χρόνια. Είχαμε καλούς παίκτες, βετεράνους, αλλά μην ξεχνάμε ότι κατακτήσαμε το Κύπελλο και το Διηπειρωτικό. Και παίξαμε και έναν τελικό στο BCL.

Όσοι παίκτες ήρθαμε στην ΑΕΚ δεν το κάναμε για τα χρήματα, αλλά για να το διασκεδάσουμε και να παίξουμε μπάσκετ. Αλλά λόγω των χρεών δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποιους παίκτες.

Ήταν καλά χρόνια, και για εμάς και για την ομάδα, με τίτλους. Δεν μπορώ να πω κάτι για το σύλλογο της ΑΕΚ. Αλλά είμαι εκνευρισμένος γιατί η ομάδα μου χρωστάει ακόμα χρήματα. Η ΑΕΚ είναι ένα θρυλικό κλαμπ, δεν αφορά κανένα πρόσωπο και δεν πρέπει να χαθεί.

Αν ο πρόεδρός της συνεχίσει να κάνει τα ίδια, δεν ξέρω πόσο μπορεί να τον ανεχτεί η FIBA. Περιμένω να πληρώσουν το χρέος που έχουν απέναντί μου».

Πότε αποφάσισες ότι ήρθε το τέλος;

«Στο ματς με τον Προμηθέα είχα κατασταλάξει στο 99% ότι θα ήταν το τελευταίο ματς. Μόνο η Ζαλγκίρις θα με ήθελε και αυτή ως 13ο-14- παίκτη. Τσέκαρα τα πάντα. Δεν μπορώ να αρχίσω μία σεζόν χωρίς να έχω στόχους. Είμαι εθισμένος στις νίκες».

Πόσο εύκολο είναι να «σκοτώσεις» τον παίκτη μέσα σου;

«Είναι αδύνατο να το κάνεις. Μπορείς να τον περιορίσεις λίγο, αλλά μόλις βάλεις ξανά τη φανέλα, θέλεις να νικήσεις. Το ίδιο αισθάνθηκα και στο φιλικό για την απόσυρση του Γκουστάβο Αγιόν, πριν από μερικές ημέρες. Γυρίζαμε επί 14 χρόνια, από ομάδα σε ομάδα, από χώρα σε χώρα. Έπρεπε να δω τα “θέλω” της οικογένειάς μου. Να ζήσουμε διαφορετικά.

Η απόφαση ήταν εύκολη, αλλά δεν μπορείς να “σκοτώσεις” τον παίκτη. Ειδικά αν παίζεις σε υψηλό επίπεδο, θέλω να κερδίζω πάντα».

Πώς είναι η ζωή χωρίς το μπάσκετ;

«Είμαι περισσότερο μπαμπάς. Είμαι εκεί για τις δραστηριότητες της οικογένειάς μου, βάζω τα παιδιά για ύπνο περισσότερες φορές, τα παίρνω ή τα πηγαίνω στο σχολείο. Αυτό μπορούσα να το κάνω και στην Αθήνα. Ήταν τέτοιο το πρόγραμμα των προπονήσεων που μου το επέτρεπε. Αλλά όταν έπαιζα μπορεί να ήμουν στο σπίτι για δύο εβδομάδες και μετά να έλειπα για τρεις, λόγω των απανωτών ταξιδιών. Λατρεύω που περνάω χρόνο με την οικογένειά μου.

Θα συνέχιζα για έναν ακόμα χρόνο, ίσως στην ΑΕΚ. Αν ήθελαν να με κρατήσουν. Η οικογένειά μου όμως ήθελε να γυρίσουμε. Η κόρη μου πήγε στην 6η τάξη και είναι σε μία κρίσιμη καμπή, όπου αν αργήσει να πάει σε λιθουανικό σχολείο θα είναι δύσκολη η προσαρμογή της αργοτερα

Είπαμε να γυρίσουμε. Ήθελα να παίξω ακόμη ένα χρόνο, αλλά δεν υπήρχαν καλές προσφορές. Δεν το κάνω για τα λεφτά, αλλά για τις επαγγελματικές συνθήκες. Λίγες ομάδες μπορούν να μου προσφέρουν αυτό που θέλω. Στη Ρίτας δεν ήθελα να πάω και δεν είχα και προσφορά.

Δεν θα μπορούσα να είμαι με την οικογένειά μου. Είπα ότι δεν αξίζει.

Παράλληλα, μία ομάδα θα με ήθελε να είμαι ο ηγέτης της, να σκοράρω. Και η πίεση θα πέσει όλη πάνω μου. Προτίμησα να μείνω στο σπίτι μου. Τότε αποφάσισα να πάω στις εκλογές της ομοσπονδίας, με τον Άρβιντας Σαμπόνις, αλλά τελικά δεν εκλέχθηκε.

Προτίμησα να γίνω μέλος της Νεβέζις. Με τον προπονητή της, τoν Γκεντιμίνας Πετράουσκας γνωρίζομαι από τότε που ήμουν επτά ετών. Με κάλεσε σε μία προπόνηση, να μοιράζω τις γνώσεις μου. Και μου άρεσε να έχω αυτό το ρόλο. Ήταν καλή η μετάβαση. Τελικά έμεινα ως sports director. Μαζί φτιάξαμε την ομάδα, ένα νεανικό σύνολο, με νέες και φρέσκιες ιδέες. Μου αρέσει αυτός ο ρόλος».

Λίγο προτού αποσυρθείς «έχασες» τον μπαμπά σου. Τώρα που έχεις σταματήσει και θα είχες χρόνο μαζί του, σου λείπει περισσότερο;

«Ήταν εντελώς απρόσμενο. Ήταν υγιής. Ήταν η ημέρα της Ανεξαρτησίας της Λιθουανίας, έκανε κάποιες δουλειές και “έφυγε” ξαφνικά. Αυτός ήταν ο λόγος που έπαιξα μπάσκετ. Ερχόταν σε πολλά ματς, ήταν στη ζωή μου. Μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για το μπάσκετ. Ήταν σκληρό. Μιλούσαμε για τον καιρό που θα σταματήσω το μπάσκετ από το 2020 και τι θα κάνουμε.

Όταν ξεκίνησε η σεζόν με την καραντίνα του κορονοϊού, δεν πίστευα ότι θα έφευγα από τη Λιθουανία, αλλά τελικά ξεκίνησε η σεζόν με την ΑΕΚ και το Final 8 του BCL στην Αθήνα.

Τα παιχνίδια συνεχίστηκαν και εγώ έμεινα στην Αθήνα. Θέλαμε να περάσουμε χρόνο μαζί, αλλά αυτή είναι η ζωή. Πέρσι χάσαμε και τον πεθερό μου. Ήταν ένα διπλό χτύπημα, “έφυγε” άλλος ένας άνθρωπος μικρός σε ηλικία. Ήταν ένα σοκ για όλους μας. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να κοιμηθούν για ένα μήνα. Ένα από τα κίνητρα για να φτάσω στην απόφαση της απόσυρσης ήταν και αυτό. Επτά γυναίκες στηρίζονται σε εμένα. Με χρειάζονται. Και εγώ είμαι εδώ για να βοηθήσω.

Ο μπαμπάς μου είχε αναλάβει τόσα πολλά, μας έδινε τόσο μεγάλη βοήθεια και τώρα καλύπτω εγώ το κενό. Προτιμώ να λένε ότι θα έπρεπε να συνεχίσω να παίζω, παρά ότι θα έπρεπε να είχα σταματήσει από χρόνια».