Η υπερβολική αγάπη «σκοτώνει»

Η διαχείριση της ΑΕΚ στην περίπτωση του Μάνταλου έχει καταφέρει να «σκοτώσει» τον ίδιο τον παίκτη, την ομάδα που μαθαίνει να ζει με «αγαπημένα παιδιά» και τον κόσμο που διχάζεται διαρκώς για τον αρχηγό της ομάδας του. Όλα αυτά σε μια χρονιά που άπαντες περίμεναν εδώ και μια 20ετία. 

Την επομένη του ΑΕΚ – Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, γράφτηκε σχετικό κείμενο για τη διαχείριση της ίδιας της ομάδας στην περίπτωση του Πέτρου Μάνταλου, που τον έχει μετατρέψει σε «βαρίδι» και αντικείμενο διχασμού για τον κιτρινόμαυρο λαό.

Οι δηλώσεις του περί ανάληψης ευθυνών εμπράκτως έδειξαν πως δεν έχει άλλα ψυχικά αποθέματα για να συνεχίσει να φοράει τα «κιτρινόμαυρα». Τα θετικά συναισθήματα στέρεψαν, ειδικότερα μετά και τα όσα άκουσε στο Ολυμπιακό στάδιο από τους οπαδούς της Ένωσης και όλα τα δεδομένα έδειχναν «διαζύγιο».

Ένας ποδοσφαιριστής που δείχνει «εγκλωβισμένος» στα δεσμά της ΑΕΚ, που εκφράζει δημόσια ότι δεν θέλει να συνεχίσει στον σύλλογο, τον οποίο όμως μερικές μέρες μετά, η ίδια η ομάδα τον παρουσιάζει ως τον αρχηγό της «Αγιά Σοφιάς». Πράγματα που ξεπερνάνε τα όρια της λογικής.

Δεν είναι κρυφό άλλωστε ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει μια έξτρα συμπάθεια στον Μάνταλο. Δεν το έκρυψε ποτέ. Ο ίδιος ήθελε να τον δει «ηγέτη» του κλαμπ και αρχηγό του, μεταφέροντας ένα μεγάλο φορτίο στις πλάτες του Θρακιώτη μέσου. Ο ίδιος ουδέποτε δεν το αποδέχθηκε, αλλά ουδέποτε δεν το αρνήθηκε κιόλας, δείγμα του χαρακτήρα του.

Η ιστορία έχει δείξει ότι και ο ίδιος ο αρχηγός της Ένωσης δεν πίεσε ποτέ για να διώξει αυτή την πίεση από πάνω του. Δεν πίεσε για να φύγει για τα Εμιράτα όταν ήρθε η ώρα, άργησε να πιέσει για την αποχώρηση του, μετά τον αποκλεισμό από την Βελέζ και τώρα δεν κατάφερε να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε, στη συνάντηση του με τον διοικητικό ηγέτη της ΑΕΚ. Με λίγα λόγια, έχει αιτηθεί να αποχωρήσει -τουλάχιστον- τρεις φορές και το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζει σταθερά να αποτελεί το κέντρο του κόσμου της ομάδας.

Η χρονιά προσμονής γίνεται αντικείμενο διχασμού

Αυτή η υπερβολική αγάπη «σκοτώνει». Το πρόβλημα είναι ότι δεν «σκοτώνει» μόνο τον παίκτη, αλλά και την ομάδα που μαθαίνει να ζει με «αγαπημένα παιδιά», όπως και τον κόσμο που διχάζεται διαρκώς για τον αρχηγό του ίδιου του συλλόγου. Πράγματα που σε μια κανονική ομάδα δεν θα έπρεπε καν να συζητιούνται, πόσο μάλλον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που κρατάει εδώ και αρκετά χρόνια.

Η είδηση της παραμονής του Μάνταλου στα αποδυτήρια της ΑΕΚ, ως ο αρχηγός της, δεν προκάλεσε τεράστια έκπληξη, κάθε άλλο. Στο τέλος της ημέρας όμως αυτό είναι που θα πρέπει να προβληματίζει. Ότι ένας οργανισμός του επιπέδου της Ένωσης δεν αλλάζει καταστάσεις, όταν αυτές αλλοιώνονται στον χρόνο, αλλά επιμένει να τις στηρίζει και να προσπαθεί να τις ξανακάνει χρήσιμες.

Δυστυχώς, αυτή η στρατηγική δείχνει να έχει… σκουριάσει και τα αποτελέσματα τα δείχνει ο ίδιος ο χρόνος. Μια χρονιά, που όλοι οι ΑΕΚτζήδες περίμεναν εδώ και μια 20ετία, έχει τόσα ανοιχτά ζητήματα διχασμού, που κάνουν εξαιρετικά δύσκολη την οποιαδήποτε διάθεση για να γίνουν όλα και πάλι ορθολογικά.

Κρατάς Μάνταλο αλλά φέρνεις ηγέτη