Το καράβι παρεκκλίνει, τα βράχια είναι ευδιάκριτα

Αν μπορούσε να παρομοιάσει κάποιος μια ομάδα με ένα καράβι, τότε η ΑΕΚ είναι ένα κρουαζιερόπλοιο το οποίο πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε το ταξίδι του για την κορυφή, όμως τελευταία η φουρτούνα το οδηγεί στα βράχια και ο καπετάνιος δεν απαντά στα σήματα κινδύνου. Πολλά τα ερωτήματα στον #Psyxiatro από την Πένυ Μακρή

Αν με ρωτούσες πριν από 6-7 χρόνια για τη Βασίλισσα και για το μέλλον της σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι ακολουθώντας την οι στιγμές θα ήταν αξέχαστες, με έντονα συναισθήματα, συγκινήσεις, χαρές, λύπες, νεύρα και ότι μπορεί να προκύψει σε έναν ζωντανό οργανισμό που λειτουργεί ταυτόχρονα με την καρδιά μας και αναλόγως ορίζει τους χτύπους της.

Έχω σταματήσει να κάνω αναδρομή στο δύσκολο παρελθόν της Α2 και της Β’ Εθνικής, όσοι τα ζήσαμε ξέρουμε πώς είναι να βλέπει την ΑΕΚ να βρίσκεται μετά από χρόνια σε έναν τελικό Κυπέλλου κόντρα σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης και να το σηκώνει, όταν άλλοι αγνοούσαν που βρισκόταν για τρία χρόνια και εμφανίστηκαν στα χρόνια της εξυγίανσης να απολαύσουν τις χαρές.

Ξεφεύγουμε όμως από το θέμα. Πριν από 6-7 χρόνια λοιπόν, όταν ακόμα αγωνιούσαμε για το αν η ΑΕΚ θα καταφέρει να εξασφαλίσει το πιστοποιητικό για την Α1 και ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν εκείνος που τελικά έδωσε τη λύση, ο Μάκης Αγγελόπουλος περίπου ένα μήνα μετά μας έκανε να αναθαρρήσουμε, αναλαμβάνοντας να οδηγήσει ξανά το πλοίο στην κορυφή, με τις καλύτερες των προϋποθέσεων και με ένα βιογραφικό ενωσίτικο και καθαρό, που δεν έδινε δικαίωμα για αμφισβητήσεις.

Στενός φίλος του Τίγρη και με πλάνο για την απογείωση της Βασίλισσας, ήταν ο άνθρωπος που την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στην κατάκτηση του BCL, του Διηπειρωτικού και των δύο Κυπέλλων Ελλάδος, με μια πορεία γεμάτη περηφάνεια, μακριά από τη μιζέρια και τα εφιαλτικά προηγούμενα χρόνια. Συλλογιστικά δεν τα λές καθόλου άσχημα 4 τρόπαια μέσα σε λίγα χρόνια, ασχέτως με τις συνθήκες και τις διοργανώσεις. Ένας «άθλος» που κάποιοι τον υποτιμούν, αλλά είπαμε, είναι εκείνοι που δεν έμαθαν ποτέ το όνομα του Κόροιβο και τον αποκαλούν ακόμα Κορόιβο.

Η στήριξη στο πρόσωπό του αδιαμφισβήτητη. Μπορεί το ΟΑΚΑ να μην κατακλυζόταν σε όλα τα ματς, ειδικά σε εκείνα τα … «αδιάφορα» της Basket League (όμως ποιας ομάδας γέμιζε το γήπεδο, χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία), όμως για τον Μάκη Αγγελόπουλο η ψήφος εμπιστοσύνης ριχνόταν με κλειστά μάτια. Μπορεί ο ίδιος και δικαίως να περίμενε περισσότερη, κυρίως με την παρουσία του κόσμου στα εντός έδρας παιχνίδια, όμως η ομάδα δεν έμενε ποτέ μόνη της.

Από τη Ρόδο μέχρι την Πάτρα και από την Βενετία μέχρι τη Βραζιλία, ο κόσμος ήταν πάντα εκεί και η στήριξή του σε εκείνον δεν έλειψε ποτέ. Τα «άκουγαν» όλοι οι γύρω του, αλλά ποτέ ο ίδιος. Η ατάκα άλλωστε «Μάκη στα τρώνε» έχει γράψει στην ιστορία και αποδεικνύει ότι εκείνος ήταν πάντα στο απυρόβλητο, καθώς προσπαθούσε να μάθει τα… κατατόπια της μπασκετικής «σχολής», κάνοντας παράλληλα τα πάντα ώστε να δημιουργήσει ένα σύνολο δυνατό, προοπτικές για το μέλλον, με τα μεγαλύτερα ταλέντα που κυκλοφορούσαν και φυσικά να τιμήσει τη μεγάλη ιστορία της ομάδας, δημιουργώντας μια ταινία – κόσμημα που θα την ακολουθεί αιώνια.

Μέχρις εδώ καλά…

Στις 16 Φεβρουαρίου του 2020 η Βασίλισσα κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος στην Κρήτη κόντρα στον Προμηθέα, η συνέχεια γνωστή με τις εξελίξεις της πανδημίας να προλαβαίνουν το πρωτάθλημα και όλα όσα συνέβησαν την περασμένη σεζόν. Κάποια «σύννεφα» είχαν ξεκινήσει να υπάρχουν με bans που γινόντουσαν κατά διαστήματα λόγω οφειλών, ωστόσο η ΑΕΚ φαίνεται ότι τα διαχειριζόταν και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η προοπτική της δημιουργίας γηπέδου στα Λιόσια έδωσε άλλη πνοή στην ομάδα και στον κόσμο της, ωστόσο η στασιμότητα εξαιτίας διαφόρων λόγων, δεν είναι πλέον αυτή που απασχολεί.

Η αγωνιστική εικόνα της ομάδας αλλά κυρίως οι τελευταίες εξελίξεις που προέκυψαν με αφορμή την αποχώρηση του Νίκου Ρογκαβόπουλου προβληματίζουν και αγχώνουν. Φέρνουν μνήμες που προσπαθούμε να ξεχάσουμε…

Η απόφαση ενός νέου ταλαντούχου παίκτη να αποχωρήσει από την ομάδα η οποία τον πίστεψε από τα μικρά του και τον έντυσε από νωρίς στα κιτρινόμαυρα για να τον δουλέψει και να αποτελέσει τη βάση της, προφανώς και δεν οφείλεται μόνο στα αγωνιστικά λεπτά που παίρνει. Ένα εξώδικο δεν στέλνετε γιατί ένας παίκτης δεν παίρνει τη συμμετοχή που θέλει και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας. Το αν ο Ρογκαβόπουλος είχε πάρει «εγγυήσεις» ότι θα δουλευτεί περισσότερο ή θα πάρει περισσότερα λεπτά τη φετινή σεζόν είναι άλλο θέμα από τις οφειλές προς το πρόσωπό του και πώς αυτές μεγάλωναν μέρα με τη μέρα.

Οι παίκτες, μετά τον σάλο πήραν τα οφειλόμενα, όμως δεν ισχύει το ίδιο και για τους εργαζόμενους. Και μπορεί άπαντες να είμαστε με την ΑΕΚ, όμως για να λειτουργήσει η ΑΕΚ κάποιοι άνθρωποι εργάζονται ολημερίς και αυτοί, δεν είναι οι υψηλόμισθοι. Δεν είναι ο Λάνγκφορντ, ή ο Ματσιούλις, ή ο Λοτζέσκι, για να πει κάποιος «εντάξει δεν έχουν ανάγκη και να καθυστερήσουν οι μισθοί τους». Για να δουλέψει ένας μηχανισμός πρέπει όλα τα γρανάζια να λειτουργούν το ίδιο.

Το ότι ένας παίκτης μπορεί να στείλει εξώδικο και να προκαλέσει πρόβλημα στην ομάδα γι αυτό τον πληρώνω, δεν σημαίνει ότι αυτός που δεν πρωταγωνιστεί εντός παρκέ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται το ίδιο. Δεν μου φταίει λοιπόν ο Ρογκαβόπουλος που αποφάσισε να θέσει τον εαυτό του εκτός, συμφωνώ ότι ήταν λάθος το timing. Όμως δεν είναι ο μόνος που έχει παράπονα. Δεν είναι ο Ρόγκα που επηρέασε όλη την ομάδα και εκείνη έχασε στην Τουρκία. Απλήρωτος ήταν εκείνος, απλήρωτοι ήταν και οι υπόλοιποι μέχρι λίγες ώρες πριν από το ματς με την Τουρκ Τέλεκομ.

Η απάντηση «παντού τα ίδια συμβαίνουν. Και ο Παναθηναϊκός χρωστάει και ο Ολυμπιακός χρωστάει (δίνω παράδειγμα)» δεν καλύπτει κανέναν και πρώτα από όλα τους ίδους παίκτες, όπως αποδείχτηκε.

Μπορεί στην ΑΕΚ να τα είχαν υπολογίσει διαφορετικά, ωστόσο πλέον η κάνουλα έχει κλείσει και αυτό γιατί χάθηκε και το Final 8 του BCL τον Οκτώβριο, η κατάκτηση του οποίου θα έδινε «ανάσα» στην ομάδα, αλλά και ο στόχος του φετινού BCL, ο οποίος χάθηκε άδοξα, με μια ΑΕΚ να παραπαίει «χτυπημένη» από τραυματισμούς, κορονοϊό και επιλογές που αποδείχτηκαν ότι δεν ήταν οι καλύτερες, σε μια χρονιά που η ομάδα είχε υποθετικά βατούς στόχους, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων.

Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, πέρα από μερικές «εκλάμψεις» μέχρι τώρα στη σεζόν, δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, με τα άσχημα αποτελέσματα να «πληγώνουν» την ομάδα σε κρίσιμες στιγμές. Και μπορεί το Final 8 να ήταν νωρίς και η Βασίλισσα ενδεχομένως να μην ήταν έτοιμη, ωστόσο στη συνέχεια αποκλείστηκε από το Κύπελλο (με ότι κι αν συνέβη εκεί), κόντρα στο πραγματικά αξιοθαύμαστο Λαύριο, από το BCL, ένας από τους βασικούς στόχους για πάρα πολλούς λόγους και πλέον έχει απομείνει το πρωτάθλημα, το οποίο αποτελούσε μια τεράστια ευκαιρία για την Ένωση, δεδομένης της απουσίας του Ολυμπιακού αλλά και της κατάστασης του ΠΑΟ, την οποία ωστόσο δύσκολα θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί αν δεν αλλάξουν τα δεδομένα άρδην εντός των αποδυτηρίων. Με το Σούπερ Καπ δεν θα μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ, μια διοργάνωση που διεξήχθη για πρώτη φορά και ελπίζω ότι αποτέλεσε απλά μια καλή προετοιμασία της ομάδας για τη δύσκολη συνέχεια.

Το μόνο που δεν απασχολεί κανέναν είναι να ακούει για «παππούδες» και γιαγιάδες. Οι απαντήσεις δίνονται στο παρκέ και δυστυχώς η ΑΕΚ, εκ των αποτελεσμάτων δηλαδή, δεν έχει δώσει καμία μέχρι στιγμής. Τα «εν οίκω» μπορεί να είναι «μή εν δήμω», όμως δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς την κατάσταση που επικρατεί, η οποία δημιουργείται τόσο από τα οικονομικά θέματα, όσο και από τις ήττες. Φάνηκε και από την υπόθεση Χρυσικόπουλου, ο οποίος από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε να αποχωρεί και στη συνέχεια παρέμεινε. Είναι πολλά τα δείγματα που συνθέτουν μια προβληματική κατάσταση την οποία ο μοναδικός που μπορεί να λύσει είναι ο Μάκης Αγγελόπουλος και ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

Του δόθηκε το κλειδί της ΑΕΚ με κλειστά τα μάτια, στηρίχθηκε ακόμα και όταν υπήρξαν αντιδράσεις σε διάφορες επιλογές του. Στα λάθη του και στα σωστά του. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Αν τώρα έχουν έρθει ξανά τα δύσκολα και πάλι θα στηριχθεί, όμως η σιγή ασυρμάτου δεν οδήγησε πουθενά. Το καράβι έχει παρεκκλίνει και τα βράχια είναι ευδιάκριτα. Ο μοναδικός που μπορεί να το σώσει από τη σύγκρουση είναι ο καπετάνιος του. Ούτε οι βοηθοί του, πολλώ δε μάλλον οι μούτσοι του.