Η ψυχή που αναζητούσαμε βρέθηκε

Σε μια χρονιά που τα πάντα πάνε από το κακό στο χειρότερο στο γενικό πλαίσιο και η ποδοσφαιρική ΑΕΚ συνηθίζει να μοιράζει λύπες, η Βασίλισσα δήλωσε «παρούσα» για να μας βγάλει από την κατήφεια και να θυμίσει τι σημαίνει ψυχή και… καρύδια. Στον #Psyxiatro η Πένυ Μακρή…

Στα δύσκολα φαίνονται οι ομάδες και αυτό απέδειξε η Βασίλισσα το βράδυ της Τρίτης κόντρα στη Στρασμπούρ, σε ένα ματς που όχι μόνο δεν το φοβήθηκε, αλλά έκανε να τη φοβηθούν, με το αίμα να βράζει και την ψυχή να περισσεύει!

Μια ΑΕΚ των χιλίων προβλημάτων που από την αρχή της σεζόν δεν έχει καταφέρει να αποβάλει από πάνω της την κακοδαιμονία, έδειξε την κατάλληλη στιγμή, στο σωστό timing, ότι είναι εδώ για να διεκδικήσει τον τίτλο της στην Ευρώπη, τον οποίο έχει απαρνηθεί 3 χρόνια, αλλά παραμένει βασική διεκδικήτρια του.

Ήταν από εκείνα τα απογεύματα που η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά από το κανονικό της και αυτή τη φορά όχι από νεύρα, αλλά από την αδημονία να μπει το καλάθι του Μωραίτη, να βγει η άμυνα του Λίνου, να… διδάξει ο δάσκαλος Μαυροειδής και ο Κιθ Λάνγκφορντ να επανέλθει στα δεδομένα του.

Σε μία αναμέτρηση δύσκολη εξ’ αρχής, λόγω των πολλών απουσιών (Σλότερ, Μορέιρα, Γκίκα, Ζήση, Γιάνκοβιτς και Ματσιούλις), τα πράγματα φάνηκαν να γίνονται δυσκολότερα στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο φωτεινός πίνακας έδειχνε 9 πόντους διαφορά, όμως κανείς δεν «μάσησε». Τουναντίον, μπορεί ο πάγκος να ήταν «άδειος» από επιλογές, όμως η ψυχή ξεχείλιζε, αποδεικνύοντας ότι δεν παίζει μόνο ρόλο το «όνομα» αλλά θέλει και καρύδια για να μπορέσεις να σηκώσεις το βάρος της ομάδας.

Και αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Δημήτρης Μαυροειδής, ο οποίος από «αρχηγός των αποδυτηρίων» και με περιορισμένο ρόλο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά πάντα πανέτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του, επέστρεψε ξανά στα βασικά του καθήκοντα και το ευχαριστήθηκε όσο κι εμείς. Η παρουσία του αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από απαραίτητη τόσο για την ψυχολογία της ομάδας, όσο και για την αγωνιστική της πρόοδο, ειδικά τώρα που κάτω από τη ρακέτα οι επιλογές είναι μηδαμινές και η εμπειρία του καθοριστική.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Λίνο Χρυσικόπουλο. Το λάθος που πήγε να γίνει με την απομάκρυνσή του ευτυχώς αποφεύχθηκε και τελικά το πιο σωστό ήταν ότι οι δυο πλευρές έκαναν πίσω, ξέχασαν τα κακώς κείμενα και συνεχίζουν μαζί. Ο Λίνος χρειάστηκε χρόνο για να προσαρμοστεί, ωστόσο δεν έκρυψε ποτέ τη δυνατότητα που έχει να είναι αποτελεσματικός τόσο κοντά στο καλάθι, όσο και μακριά από αυτό. Και αυτό έπραξε στο ματς με τη Στρασμπούρ, με τα μεγάλα σουτ που πέτυχε αλλά και την καθοριστική συμβολή του στην άμυνα.

Για τον Κιθ Λάνγκφορντ τα λόγια είναι περιττά. Ένας παίκτης που όταν έχει τα κέφια του δεν τον σταματάει κανείς, αλλά και όταν δεν τα έχει (βλ. ΠΑΟΚ), βρίσκει τον τρόπο να τραβήξει τα φώτα πάνω του, καθώς δεν φοβάται την ευθύνη της τελευταίας προσπάθειας.

 Σε γενικές γραμμές, όλοι είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Ο Δημήτρης Μωραίτης με το τρίποντό του στην 4^η περίοδο που μας έκανε να χάσουμε τη φωνή μας, ο άτυχος Κίνγκσλεϊ Μόουζες, που πριν από τον τραυματισμό του ήταν αποτελεσματικός στα… μαζέματα,  ακόμα και ο Κώστας Γόντικας, ο οποίος ναι μεν δεν έχει βρει τα πατήματά του, αλλά δήλωσε «παρών», ερχόμενος από τον στρατό, απροπόνητος και βοήθησε στην άμυνα.

Η ψυχή ανήκει στους παίκτες, που το πίστεψαν, το πάλεψαν και το έδειξαν στο παρκέ. Η ατάκα του Μήτσου μετά το τέλος της αναμέτρησης, ότι «θα δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, μέχρι να πεθάνουμε μέσα στο γήπεδο», μπορεί να ακούγεται… ρετρό αλλα είναι ακριβώς αυτό που ζητάμε. Αυτό που ψάχνουμε και αγνοείται όλη τη χρονιά. Η νίκη πιστώνεται στον Ηλία Παπαθεοδώρου και τον τρόπο που διαχειρίστηκε το ματς. Η ΑΕΚ είναι εντός στόχων και φέτος είναι η μεγαλύτερη της ευκαιρία να κυνηγήσει το κάτι παραπάνω, ειδικά εντός συνόρων.

Κρατάμε την ψυχή, γουστάρουμε τη μαγκιά και ελπίζουμε στη γρήγορη επιστροφή όλων…