Fear does not exist in this dojo

Ο #psyxiatRos Γιώργος Μανταίος γράφει για την… τύχη της ΑΕΚ που την γλίτωσε από το κάζο αλλά και για το τι έχει συμβεί και αυτή η ομάδα που κάποτε θεωρείτο υπόδειγμα ορθής αμυντικής λειτουργίας έχει δεχτεί στους τελευταίους επτά επίσημους αγώνες της τόσα γκολ

Οι μεγαλοστομίες και οι πανηγυρισμοί για δήθεν «μεγάλη καρδιά», «βαριά φανέλα» και λοιπά απευθύνονται σε παιδάκια. Άπαντες οι γνώστες του ποδοσφαίρου συμφωνούν ότι το χθεσινό πατατράκ αποφεύχθηκε για έναν και μόνο λόγο: τύχη. Για όσους δεν κατάλαβαν, φάρδος! Αυτό αφορά αποκλειστικά την καραμπόλα στο γκολ του Αλμπάνη, από ένα ακίνδυνο σουτ. Αν δεν είχε βρει η μπάλα στο πόδι του Χουσίνο, τα Σπάτα θα θύμιζαν σήμερα επιτάφιο…

Όσα συνέβησαν μετά, είναι θέματα για άλλη συζήτηση. Ας τα αναφέρουμε, ακροθιγώς.

Κατ΄αρχάς υπάρχει το αστείο και ανύπαρκτο πέναλτι που δόθηκε εναντίον της ΑΕΚ. Ένας διαιτητής που αγνοεί την απόλυτη σαφήνεια των κανονισμών και δεν γνωρίζει ότι παράβαση υφίσταται μόνο όταν το χέρι βρίσκεται σε αφύσικη θέση, είναι ένας διαιτητής επικίνδυνος. Ελπίζω ότι ο Κλάτενμπεργκ θα επισημάνει αυτό το λάθος στην ανάλυσή του, όπως είχε κάνει και με τον άλλον ανεκδιήγητο ρέφερι, εκείνον που έλεγε ότι στο ματς Ατρόμητος-Ολυμπιακός δεν υπήρχε παράβαση στο χέρι του Σεμέδο επειδή «ήταν από πολύ κοντά». Άλλη εξοργιστική άγνοια κανονισμού.

Επίσης, πόντος, πανάξιος και καθαρός, στον Γιώργο Αθανασιάδη που έπιασε το πέναλτι και γλύτωσε την ΑΕΚ από μέγα κάζο, πόντος και για τον Λιβάι που είδε ότι οι Λαρισαίοι πετούσαν αετό και «σφράγισε» τη νίκη με την κούρσα και την ασίστ στον Σιμάνσκι.

Αλλά από εκεί και πέρα, η κριτική μας θα πρέπει να αφορά όσα έγιναν πριν την καραμπόλα Αλμπάνη, πριν από το 2-3.

Διότι η ΑΕΚ, ειδικά επί Μανόλο Χιμένεθ, δεν συνηθίζει να «πετάει στα σκουπίδια» προβάδισμα δύο τερμάτων. Για την ακρίβεια μας είχε συνηθίσει να «κλειδώνει» τα ματς στο 1-0. Τώρα τι έχει συμβεί και αυτή η ομάδα που κάποτε θεωρείτο υπόδειγμα ορθής αμυντικής λειτουργίας έχει δεχτεί στους τελευταίους επτά επίσημους αγώνες της τα υπερδιπλάσια γκολ (11) από τον Αστέρα Τρίπολης (5) και τα υπερτριπλάσια από τον Παναθηναϊκό (3), είναι άκρως ανησυχητικό και το καμπανάκι ενόψει play off χτυπάει πλέον σε ρυθμό και ένταση παλιού χειροκίνητου ξυπνητηριού.

Ένα θέμα είναι ο Νταντσένκο για τον οποίο δεν υπάρχει λόγος να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Ο άνθρωπος δεν είναι μπακ, δεν την ξέρει τη θέση, από τη στιγμή που μπήκε γκρεμίστηκε όλη η αμυντική συνοχή και η ΑΕΚ έγινε ομάδα της τριάρας. Ένα δεύτερο θέμα είναι ο Ζίγκα Λάτσι, η απειρία του οποίου φάνηκε και χθες στο 80΄, όταν φεύγει το φορ στην πλάτη του. Με τον πιτσιρικά η ΑΕΚ έχει πάρει ένα ρίσκο και πολύ καλά κάνει. Δεν μπορείς να περιμένεις από παιδί 18 ετών να σου βγάλει ολόκληρη σεζόν χωρίς τέτοιου είδους λάθη, που οφείλονται 100% στην έλλειψη παραστάσεων και όχι στις ατομικές του ικανότητες. Τρίτο θέμα ο Αθανασιάδης, που φυσικά υποκλινόμαστε επειδή κράτησε τη νίκη στη Λάρισα, όμως έχει δεχτεί εννέα γκολ στα τελευταία έξι ματς πρωταθλήματος. Με τα στόπερ δεν θα ασχοληθώ γιατί ο Χιμένεθ έχει μάθει να δουλεύει και να φέρνει αποτελέσματα με Κολοβέτσιο, Λαμπρόπουλο, Τζανετόπουλο, Τσόσιτς, θα τα καταφέρει και με Νεντελτσεάρου, Σβάρνα, Λάτσι.

Πάμε στο τέταρτο θέμα που είναι το πιο σοβαρό απ΄όλα. Οι ανασφάλειες του Μανόλο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο προπονητής της ΑΕΚ μετέδωσε έναν αδικαιολόγητο πανικό στην ομάδα, με τις δύο αλλαγές αμέσως μετά το πρώτο γκολ της ΑΕΛ. Απέσυρε τον Ολιβέιρα ίσως στην καλύτερη εφετινή του εμφάνιση χωρίς κανείς να αντιληφθεί γιατί, έβγαλε ξανά τον Τάνκοβιτς, δίνοντας ταυτόχρονα σύνθημα οπισθοχώρησης με την αλλαγή σε 4-2-3-1. Ας αναλογιστούμε τι είχε συμβεί μέχρι τότε. Η ΑΕΚ κρατούσε πανεύκολα προβάδισμα δύο τερμάτων, δεν είχε απειληθεί από τους γηπεδούχους παρά μόνο σε μία κεφαλιά του Ακούνια στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου και έμοιαζε να έχει ήδη καθαρίσει το ματς.

Γιατί τόσος πανικός, όταν μείωσε η ουραγός ΑΕΛ, η οποία σκόραρε για πρώτη φορά μετά τις 3 Ιανουαρίου; Προφανώς και για την ανασφάλεια του Χιμένεθ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο Μελισσανίδης με τα «φύγε ‘συ, έλα ‘συ» και τον τρόπο με τον οποίο έχει διαχειριστεί τον Ισπανό από το 2017 και μετά. Ένας προπονητής πρέπει να νιώθει πρωτίστως σίγουρος για τη θέση του, ώστε να μεταλαμπαδεύει στους παίκτες του τη σιγουριά και την ασφάλεια. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πλήρη και απόλυτη απαγκίστρωση της δουλειάς του προπονητή από το αποτέλεσμα. Χθες στο Αλκαζάρ δεν υπήρχε κανείς λόγος να οπισθοχωρήσει η ΑΕΚ απέναντι σε μία πολύ μέτρια αντίπαλο, παρά μόνο ο φόβος του προπονητή ότι θα χρεωθεί το πιθανό «στράβωμα» του παιχνιδιού. Όχι! Δεν πρέπει να γίνεται πλέον αυτό. Δεν μπορεί η ΑΕΚ να παίζει με την ουραγό της Super League, με τη χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος, και να πανικοβάλλεται επειδή η αντίπαλός της μείωσε το σκορ.

Το ποδόσφαιρο είναι σκληρό άθλημα. Ο αντίπαλος μυρίζεται το φόβο σου και μπορεί να σε τελειώσει. Ακριβώς γι΄αυτό ο Χιμένεθ πρέπει να μετατραπεί σε δάσκαλο της Cobra Kai και να φωνάξει στους παίκτες-μαθητές του «fear does not exist in this dojo». Κυρίως πρέπει να το ασπαστεί κι ο ίδιος, γιατί τα play off πλησιάζουν και η τετράδα κάθε άλλο παρά διασφαλισμένη είναι.