Restart ΤΩΡΑ!

Ο #psyxiatRos Γιώργος Μανταίος γράφει για τα κακώς κείμενα της ΑΕΚ, μετά και την ήττα στο ΟΑΚΑ από τον Άρη

Εύκολη η δουλειά του αρθρογράφου όταν η ομάδα πάει κατά διαόλου. «Διώξε αυτούς και πάρε άλλους», «Δώσε λεφτά, πάρε παίκτες», «Μανόλο πάρ΄το αλλιώς», είναι βέβαιο ότι θα συνοδεύουν τον πρωινό καφέ και τις συζητήσεις των αναγνωστών (θα λέγαμε και το βραδινό ποτό, αλλά το lockdown μας τα χάλασε). Μαζί φυσικά με τις τυποποιημένες σε τέτοιες περιπτώσεις «παροτρύνσεις» προς τους ποδοσφαιριστές, να βγάλουν τη φανέλα επειδή είναι βαριά και δεν την αντέχουν.

Αυτά είναι τα εύκολα, είναι όμως και τα επικίνδυνα γιατί έχουν ήδη γίνει χωρίς να φέρνουν αποτέλεσμα.

Ας το πάρουμε εμείς αλλιώς, λοιπόν, γιατί τα τελευταία χρόνια ο Μελισσανίδης έχει κάνει όλα όσα αναφέραμε και μάλιστα παραπάνω από μία φορές. Κι αυτό φυσικά είναι το λάθος του, η έλλειψη σταθερού πλάνου που πληγώνει συστηματικά την ΑΕΚ. Και έχει διώξει αυτούς (Οικονόμου, Λαμπρόπουλο, Χουλτ) για να πάρει άλλους (Νεντελτσεάρου, Χνιντ, Ινσούα) και λεφτά έδωσε και πήρε παίκτες (Λιβάι Γκαρσία, Νταντσένκο) και ο Μανόλο άλλαξε πολλές φορές από 3-5-2 σε 4-3-3 και 4-2-3-1. Έφυγαν από την ΑΕΚ και παίκτες που ήταν καλοί αλλά «δεν άντεχαν τη βαριά φανέλα» (Γιακουμάκης, Μπακασέτας) και μάλλον δεν το μετάνιωσαν.

Από σήμερα –ή μάλλον από χθες- όλος αυτός ο ζωντανός οργανισμός που λέγεται «ΑΕΚ» πρέπει να προχωρήσει σε απόλυτο restart. Δεν θα υποδείξουμε από εδώ παίκτες που πρέπει να φύγουν ή παράγοντες της ΠΑΕ που δεν επιτελούν σωστά το έργο τους. Παπαγαλάκια που στοχοποιούν εργαζόμενους δεν τα γίνουμε. Ας τους βρει ο διοικητικός ηγέτης. Ας πάρει τις γενναίες αποφάσεις που επιβάλλουν οι καιροί, γιατί οι μεσοβέζικες λύσεις απλώς δεν λειτούργησαν. Δεν χρειάζεται ούτε ανάθεμα, ούτε εντοπισμός αποδιοπομπαίου τράγου για να του φορτώσουμε τις ευθύνες. Η ΑΕΚ χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή πλάνου, διαφορετική θεώρηση της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Η υπόθεση Ίβιτς αρχίζει πλέον να εξελίσσεται (όχι απλώς σε λάθος, αλλά) σε… κακούργημα. Η έλευση ενός τεχνοκράτη ή ακόμα και η επιστροφή του Ίλια, είναι επιτακτική ανάγκη και μαζί με τον Κονέ να αναλάβουν, ως απόλυτα «αφεντικά» του ποδοσφαιρικού τμήματος, να ξεδιαλύνουν το ρόστερ από κάποιους που είναι πλέον προφανές ότι δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν. Δεν έχουν κίνητρο, έκλεισαν τον κύκλο τους. Το λάθος δεν πρέπει να διορθωθεί με άλλο λάθος. Οι μαζικές ανακατατάξεις στο ρόστερ από ανθρώπους που δεν έχουν σοβαρές προσβάσεις στη μεταγραφική αγορά, θα φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσμένουν οι φίλοι της ΑΕΚ.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει η αγωνιστική κριτική για να εστιάσουν άπαντες στο restart; Ασφαλώς και όχι. Αυτό που έκανε ο Μανόλο Χιμένεθ τις τελευταίες δύο εβδομάδες, ειλικρινά δεν το έχω ξαναδεί ποτέ στα 20-τόσα χρόνια που ασχολούμαι με αυτό το ρημαδοεπάγγελμα. Στις 27 Ιανουαρίου κατεβάζει την ομάδα χωρίς δημιουργικό χαφ, η ΑΕΚ δεν πατάει περιοχή για 45 λεπτά, βρίσκεται πίσω στο σκορ στο ημίχρονο, κάνει τρεις μαζεμένες αλλαγές και τελικά χάνει 0-2. Δύο εβδομάδες μετά, στις 7 Φεβρουαρίου, κάνει ακριβώς το ίδιο, με ακριβώς την ίδια κατάληξη! Μόνο τα δοκάρια άλλαξαν: δύο με τον ΠΑΣ Γιάννινα, ένα χθες με τον Αρη. Ατυχία; Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Πόσα προβλήματα, πόσες παθογένειες θα είχαν σπρωχτεί κάτω από το χαλί εάν η μπάλα έστριβε μερικά εκατοστά δεξιά, χθες στο σουτ του Μαχαίρα.

Ο Μανόλο κλείνει 40 μέρες στην τέταρτη θητεία του στην ΑΕΚ και έχει ήδη «σπαταλήσει» τα πρώτα ημίχρονα σε πέντε αγώνες: με Ολυμπιακό, Παναιτωλικό, ΠΑΣ Γιάννινα, Απόλλωνα (ρεβάνς) και Αρη. Πέντε ημίχρονα που η Ένωση ήταν σα να μην κατέβηκε στο γήπεδο, ενώ σε άλλα δύο ματς (με Ατρόμητο και στο πρώτο ματς κυπέλλου με τον Απόλλωνα) ήταν απλώς ανεκτή. Εδώ όμως έχει 100% λάθος όποιος αρχίσει να συζητάει αλλαγή προπονητή. Γνωρίζαμε όλοι πολύ καλά ότι μαζί με την αύρα που φέρνει πάντα ο Μανόλο, μαζί με την ικανότητά του να συμμαζεύει να αποδυτήρια, να ξημεροβραδιάζεται στα Σπάτα και να βγάζει ψυχή από τον πάγκο, παίρνεις «πακέτο» και τα χούγια του. Κατ΄άλλους, εμμονές, όπως αυτή που επιδεικνύει με τον Μουαμέρ Τάνκοβιτς. Διότι, Μανόλο, όταν ψάχνεις κάτι απρόοπτο για να αφυπνιστεί η ομάδα σου από τον λήθαργο, βάζεις τον απρόβλεπτο, τον παίκτη που με μία ενέργειά του μπορεί να «ξεκλειδώσει» μια άμυνα. Με τον Λιβάγια απόντα και το Γκαρσία απόλυτα μπλοκαρισμένο, ο «Τάνκο» ήταν λογική και αυτονόητη επιλογή, όχι φυσικά στο 79΄…