«Εμείς τους φίλους μας τους προσέχουμε…», απευθύνεται με συνωμοτικό ύφος προς τον ιδιοκτήτη του Γραφείου Τελετών (τον υποδύθηκε ο Αντώνης Αντωνίου) ο «παράγοντας της ΑΕΚ» (που υποδύθηκε ο Βούρος), όταν έσπευσε με τον συνεργάτη του για να τον πείσει να περάσει η μαύρη κούρσα («μη τη λες νεκροφόρα»), έξω από το ξενοδοχείο «Απέργης» στο Κεφαλάρι, όπου είχε καταλύσει η αποστολή της μετέπειτα «Βασίλισσας», για να τη δει ο προληπτικός Γιώργος Αμερικάνος και αναθαρρήσει εν όψει του Τελικού με Σλάβια.
Ο Γιάννης Βούρος ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας και απέστειλε προς το aekbc.gr το παρακάτω άρθρο για τα τρίχρονα από την Avant Premiere της ταινίας-έπος.
1968: Η χρονιά μιας αθλητικής εποποιίας
Γράφει ο Γιάννης Βούρος*
1968… μια χρονιά που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όσων ήμασταν σε ηλικία που όχι μόνο βιώναμε αλλά και κατανοούσαμε λίγο ή πολύ τις στιγμές της.
Εγώ, πιτσιρικάς 13 ετών έπαιζα ακόμη στις γειτονιές των εργατικών κατοικιών της Νέας Φιλαδέλφειας. Ανέμελα παιδικά χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας όπως συνηθίζουμε να λέμε, με μια μπάλα στο χέρι, με την τσάντα του σχολείου στην πλάτη, με τις βόλτες στο αγαπημένο μας άλσος, τα πρώτα μας φλερτ και με τις απογευματινές επισκέψεις για μερικές ματιές πάνω από το μαντρότοιχο του Νίκος Γκούμας προκειμένου να ξεκλέψουμε στιγμές από τις προπονήσεις της αγαπημένης μας ποδοσφαιρικής ΑΕΚ.
Μια χρονιά που οι απανταχού ΑΕΚτζήδες θα την θυμόμασταν για την κατάκτηση του 4ου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την παρέα των Παπαϊωάννου, Σταματιάδη, Σοφιανίδη, Σκευοφύλακα, Σεραφείδη, αν δεν έπεφτε πάνω της η λάμψη της πρώτης υπέρλαμπρης ελληνικής αθλητικής εποποιίας σε ομαδικό σπορ.
Η εποποιία του 1968, η εποποιία του παγκόσμιου Γιώργου Αμερικάνου, του Χρήστου Ζούπα, του Γιώργου Τρόντζου, του Λάκη Τσάβα, του Αίαντα Λαρεντζάκη, του Στέλιου Βασιλειάδη, του Αντώνη Χρηστέα, του Νίκου Νεσιάδη, του Πέτρου Πετράκη, του Ανδρέα Δημητριάδη. Μία αμιγώς ελληνική ομάδα που έθεσε εκτός διοργάνωσης παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος (Ισπανούς, Βέλγους, Ιταλούς) φτάνοντας στο μεγάλο τελικό κόντρα σε ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης.
Γεγονότα γνωστά σε πολλούς που αξίζει όμως τον κόπο να τα επαναλαμβάνουμε ώστε να μπορούν και οι νεότεροι αθλητές και φίλαθλοι να κατανοήσουν πλήρως το τι ακριβώς συνέβη εκείνους τους μήνες, εκείνες τις μέρες.
Ποιο ήταν αυτό το αθλητικό μεν, μοναδικό δε γεγονός που πρόσθεσε αχτίδες φωτός στη ζωή των ελλήνων που από το 1967 ζούσαν στο σκοτάδι της χούντας των συνταγματαρχών.
Στιγμές και γεγονότα η λάμψη των οποίων δεν γινόταν να περιοριστεί μόνο στα τετράστιχα της ιστορίας αλλά 50 χρόνια μετά τον Ιανουάριο του 2018 έμελε να γίνουν ταινία.
Όχι στην τύχη, αλλά από ένα μοναδικό και άκρως κιτρινόμαυρο όνειρο του προέδρου της ΚΑΕ ΑΕΚ Μάκη Αγγελόπουλου που υλοποιήθηκε παίρνοντας «σάρκα και οστά» με το σενάριο και τη σκηνοθεσία του εξαιρετικού Τάσου Μπουλμέτη. Μία ταινία για την ΑΕΚ, που κατάφερε ωστόσο να καθηλώσει όσους αγαπούν πραγματικά τον αθλητισμό, όσους αντιλαμβάνονται τι σήμαινε εκείνη η ασύλληπτη για την αθλητική Ελλάδα επιτυχία.
Μία ταινία που είχα την χαρά και την τιμή να συμμετάσχω, μία ταινία που βλέποντάς την νιώθεις πως ξαναζείς εκείνα τα γεγονότα της παιδικής σου ηλικίας. Πόσω μάλλον να είσαι κομμάτι της. Ξαναζωντανεύουν μέσα σου σαν φιλμ οι μνήμες ενός κατάμεστου από 80 χιλιάδες, όχι οπαδούς αλλά έλληνες φιλάθλους, Παναθηναϊκού Σταδίου, μνήμες από την κοσμοπλημμύρα στους δρόμους της Αθήνας, μνήμες από στιγμές μοναδικές και αξέχαστες για όσους τις έζησαν, μνήμες όμως που μέσω αυτής της πραγματικά ξεχωριστής παραγωγής ζωντάνεψαν και θα παραμείνουν στο διηνεκές μέσω της κινηματογραφικής τεχνολογίας.
Ιστορικά γεγονότα που λάμπρυναν τα αθλητικά ιστορικά μας βιβλία, γεγονότα που άνοιξαν δρόμους, γεγονότα που αποδεικνύουν αυτή την μονότονη ίσως… αλήθεια που εκστομίζουμε πολλές φορές, πως όταν υπάρχει σύμπνοια και είμαστε ενωμένοι είτε ως ομάδα είτε πολύ περισσότερο ως κοινωνία και ως λαός μπορούμε όντως να πετύχουμε θαύματα.
*Δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας
*Στη βασική φωτό, ο Γιάννης Βούρος και ο Τάσος Μπουλμέτης στην πρεμιέρα του «1968»
