Εν όψει Ευρώπης, ζητούμενο η ψυχολογία

Λίγες ώρες μετά το διπλό στο Αγρίνιο και λίγα 24ωρα πριν από τον πρώτο “τελικό” της Ευρώπης, το ζητούμενο για την ΑΕΚ. που ήταν η ανεβασμένη ψυχολογία, επετεύχθη. Οι κιτρινόμαυροι έδειξαν… σφυγμό, έδειξαν ότι είναι πρώτα απ’ όλα ομάδα στα αποδυτήρια και τώρα θα πρέπει να δείξουν και ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Γράφει ο PsyxiatRos Βαγγέλης Κατσαΐτης

Ξεκάθαρα η πρώτη επίσημη εικόνα που είχε ο ΑΕΚτζής για την ομάδα του, για τη νέα σεζόν, ήταν η εμφάνιση στο τελικό κυπέλλου της… περσινής σεζόν. Και η αλήθεια είναι πως η ψυχολογία του έπεσε στα τάρταρα με αυτό που αντίκρισε! Δεν θέλει και πολύ σαν ιδιοσυγκρασία οπαδού ο ΑΕΚτζής να τα βάψει μαύρα, αλλά για να λέμε και την αλήθεια βοήθησαν πολύ εκείνη την βραδιά ο Καρέρα και οι παίκτες του.

Ήθελε μια βαθιά ανάσα η ΑΕΚ

Μπαίνοντας όμως επίσημα στη νέα σεζόν, η ψυχολογία ήταν το ζητούμενο για όλη την “οικογένεια της ΑΕΚ”, από τον τελευταίο υπάλληλο της ΠΑΕ, μέχρι τον τελευταίο οπαδό της ομάδας που είχε στο μυαλό του την εικόνα του Κυπέλλου 2019-20. Πηγαίνοντας λοιπόν στο Αγρίνιο, σε μια έδρα που είναι πάντα επικίνδυνη για στραβοπάτημα, όλοι είχαν ανάγκη για μια ανάσα, για μια ανακούφιση απ’ αυτό που θα δουν το οποίο βέβαια θα έπρεπε πάση θυσία να συνοδευτεί και από τους τρεις βαθμούς της νίκης.

Για να είμαι ειλικρινής, το ζητούμενο για την ψυχολογία ήταν αρχικά να έρθει η νίκη και να μπει η ΑΕΚ με το δεξί στη νέα σεζόν. Διότι με ανεβασμένη αυτοπεποίθηση θα πρέπει να πάει η Ένωση στην έδρα της Σεντ Γκάλεν και την αυτοπεποίθηση την χτίζουν πρώτα απ’ όλα οι νίκες και μετά οι εμφανίσεις.

Το Βράδυ του Σαββάτου λοιπόν, η ΑΕΚ τα κατάφερε και ανέβασε την ψυχολογία της, πήρε τη νίκη σε ένα εκτός έδρας ματς, μπήκε με το δεξί στο νέο πρωτάθλημα και πλέον καλείται σε λίγες μέρες να κάνει το πρώτο βήμα για να “φτιάξει” ακόμα περισσότερο την ψυχολογία της. Πως φτάσαμε όμως εδώ, σε αυτή την… ανατροπή συναισθημάτων;

Οι 4 “λόγοι” της ανεβασμένης ψυχολογίας

– Παναγιώτης Τσιντώτας: Δεν είναι τυχαίο ότι από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου Παγκοσμίως, ο τερματοφύλακας είχε στην πλάτη του το Νο1. Είναι από τους πιο σημαντικούς παίκτες για μια ομάδα, παρότι μπορεί να μην παίξει στον αγώνα ακόμα και ένα ολόκληρο παιχνίδι. Ειδικά στις μεγάλες ομάδας, ο τερματοφύλακας μπορεί να είναι θεατής για 89′ λεπτά και στο 90′ να πρέπει να δείξει ότι είναι παρών! Ο Τσιντώτας δεν χρειάστηκε να το κάνει στο 90′, αλλά το έκανε στην πιο δύσκολη φάση που μπορεί να τύχει σε έναν γκολκίπερ, στο πέναλτι.

Και μάλιστα για δεύτερο συνεχόμενο ματς, το πρώτο ήταν ματς τίτλου, Ο Παναγιώτης λοιπόν, για ακόμα ένα ματς έδειξε πως θα είναι φέτος ο “φύλακας άγγελος” της εστίας της ΑΕΚ. Κόντρα στην αμφισβήτηση που έχει να αντιμετωπίσει και φυσικά στην ευκαιρία που έχει να αρπάξει, ο υψηλόσωμος “άσσος” της Ένωσης έπεσε στα βαθιά και σίγουρα έχει κερδίσει και με το παραπάνω την ευκαιρία και τον χρόνο, να πείσει και τον τελευταίο οπαδό του δικεφάλου πως αυτός θα είναι για την ομάδα του ο τερματοφύλακας που της αρμόζει.

– Πέτρος Μάνταλος: Αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς παίκτες στο ρόστερ της ΑΕΚ. Είναι δεδομένο πως το παιχνίδι του (προσωπικά κατά την προσωπική μου άποψη δυστυχώς), είναι καταλύτης για την απόδοση της ΑΕΚ και εκεί μπαίνει τελεία γιατί οι κιτρινόμαυροι χωρίς αυτόν δεν έχουν εναλλακτικό πλάνο. Φυσικά ένας προπονητής πήρε πρωτάθλημα χωρίς τον Μάνταλο, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Στο ματς του Αγρινίου, ο Πέτρος πέρασε σαν αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο και η ΑΕΚ άρχισε να ανεβάζει στροφές. Οι κάθετες του και η γρήγορη σκέψη στην τελική του, ανέβασαν την επιθετική τριπλέτα του δικεφάλου και στο τέλος με μια ασίστ και ένα γκολ σαν σε προπόνηση, ο Μάνταλος έγινε ο ένας εκ των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Σημαντική λεπτομέρεια στα δικά μου μάτια, είναι πως δεν φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Θα δείξει στην συνέχεια της σεζόν πως θα πάει η δική μου θεωρία.

– Σταύρος Βασιλαντωνόπουλος: Θα μπορούσε να λέγεται και Σταύρος ο “δανεικός”, αλλά ΟΚ. Ο (όχι νεαρός πλέον) δεξιός μπακ χαφ, δεξιός εξτρέμ και γενικά ψιλο ελβετικός σουγιάς, επέστρεψε από δανεισμό στην Πολωνία την σεζόν που μας πέρασε και όλοι έψαχνα ποια θα είναι η επόμενη του ομάδα. Σε αυτό το σημείο και ενώ ο Σταύρος δεν υπήρχε σε κανενός το κεφάλι σαν λύση στο ρόστερ της ΑΕΚ, ήρθε ο Καρέρα στο ματς με τον Παναιτωλικό και τον έχρισε βασικό στα χαφ με τον Σταύρο να τον δικαιώνει και όλοι να μιλάνε για ένα “μηχανάκι” που έτρεχε ακατάπαυστα σε όλο το γήπεδο. Με πίεση στον αντίπαλο, με κλεψίματα, με κουβάλημα της μπάλας και με ασταμάτητο ρυθμό.

Φυσικά υπήρξαν και λάθη, υπήρξαν και στιγμές που φαινόταν πως έχει λίγο χαθεί και θέλει κάποιος να τον καθοδηγήσει, αλλά σίγουρα ο Βασιλαντωνόπουλος απέδειξε πως δεν χρειάζεται να πάει στην… Λαμία για ακόμα μια σεζόν και πως πρέπει ο Ιταλός να του δώσει την ευκαιρία που τόσο ονειρευόταν από την μέρα που υπέγραψε με την ΑΕΚ. Έχει πολλά να δείξει και αν την πιάσει από τα μυαλά την ευκαιρία, θα έχει πολλά και να δώσει.

– Αντρές Σιμόες: Για το τέλος άφησα τον αρχηγό του Σαββάτου, τον πορτογάλο χαφ της ΑΕΚ που φόρεσε το περιβραχιόνιο και παρότι στο ρεπερτόριο του δεν έχει πολλές αρετές, στον αγώνα με τον Παναιτωλικό έκανε ένα από πιο έξυπνα, πιο μυαλωμένα και σταθερά παιχνίδια με την κιτρινόμαυρη φανέλα.

Σίγουρος για τις μεταβιβάσεις του, έβγαινε πιο μπροστά από την θεση του για να βοηθήσει την ομάδα του, ελλάτωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό την πάσα προς τα πίσω και φαινόταν πως ήταν μια φάση μπροστά από την εξέλιξη του αγώνα. Χαρακτηριστική φάση είναι η ασίστ που βγάζει στον Μάνταλο, ο οποίος διαβάζει από πίσω ολόκληρη την φάση του συμπαίκτη του (Ολιβέιρα), βλέπει γήπεδο, βλέπει τους συμπαίκτες του και την στιγμή που η μπάλα είναι διεκδικήσιμη, εμπλέκεται με πάσα με την μια ανάμεσα στα τόσα πόδια, προκειμένου η μπάλα να φτάσει στον αμαρκάριστο Μάνταλο, την στιγμή που οι συμπαίκτες του ζητούσαν πέναλτι.

Πραγματικά στα δικά μου μάτια, το παιχνίδι του Σιμόες πρέπει να αποτελέσει και για τον ίδιο μια ευκαιρία για μια νέα αρχή με την φανέλα της Ένωσης και σίγουρα στο παιχνίδι του Παναιτωλικού, το περιβραχιόνιο που φόρεσε στο μπράτσο του, το τίμησε και με το παραπάνω!

ΥΓ1: Για τον Μάσιμο Καρέρα δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι, ούτε να αναφερθώ προσωπικά για την επιλογή του στο πρώτο ημίχρονο και γι’ αυτό που δοκίμασε. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που είχε στο μυαλό του, έγινε πράξη και η ΑΕΚ πήρε τη νίκη. Να κατέβω με αυτό το σύστημα 3-5-2 να πιέσω στην επίθεση, να πιέσω για ένα γρήγορο γκολ και αν δεν μου βγει, να έχω τον Μάνταλο στον πάγκο και στην επανάληψη να γυρίσω το πλάνο και να πάρω τη νίκη. Το πέτυχε και με δεδομένες τις συνθήκες (απουσίες, νέους παίκτες, δύο ομάδες στην προετοιμασία) είμαι ικανοποιημένος. Αναμένω την ίδια συνέχεια….

ΥΓ2: Θα ήθελα να κλείσω με το συγκεκριμένο υστερόγραφο. Η σκηνή στον τελικό με τον Τσιντώτα να πιάνει το πέναλτι και ουσιαστικά να κρατάει την ΑΕΚ μέσα στην διεκδίκηση του τίτλου και κανείς από τους συμπαίκτες του να μην τον πλησιάζει, με στεναχώρησε πάρα πολύ. Η σκηνή που ο Τσιντώτας έπιασε το πέναλτι στο Αγρίνιο και όλοι έπεσαν πάνω του και έπεφταν μπουνιές, φωνές, αγκαλιάς με χαροποίησε ιδιαίτερα. Η ΑΕΚ είναι οικογένεια και μέσα από αυτή την οικογένεια βγήκαν τρομερές παρέες που έγραψαν τις δικές τους σελίδες στο κιτρινόμαυρο βιβλίο της ιστορίας του δικεφάλου. Για μένα λοιπόν, το Σάββατο ήθελα να δω μια παρέα, μια γροθιά και η φάση του πέναλτι με ηρέμησε πραγματικά. Αναμένω λοιπόν με ανυπομονησία τα επόμενα παιχνίδια