«Εις το όνομα του ΑΕΚτζή πατρός μου»

Μια συγκινητική, καθαρά ΑΕΚτζήδικη ιστορία, για τον άνθρωπο που παρέδωσε το διαρκείας της πρωταθληματικής σεζόν 1967-68, στο Μουσείο της ΑΕΚ.

Ποιος ήταν ο Γεώργιος Μαλούδης, το πρωταθληματικό διαρκείας του οποίου, για τη σεζόν 1967-68, βρίσκεται πλέον ανάμεσα στα κειμήλια του Μουσείου της ΑΕΚ; Ο υιός του. Μιχάλης Μαλούδης μίλησε στην εφημερίδα SPORT DAY για τη συγκινητική πράξη του και το aek1924.gr, αναδημοσιεύει το κείμενο και τις σχετικές φωτογραφίες:

Ηταν ομολογουμένως «ανατριχιαστική» η στιγμή για τους ανθρώπους που έχουν ζήσει εκείνη την εποχή, όταν το εισιτήριο διαρκείας της σεζόν 1967-68 αναρτήθηκε στα Social Media της ΠΑΕ ΑΕΚ. Ηταν η χρονιά που η «Ενωση» είχε κατακτήσει το 4ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, δυστυχώς όμως, ο κάτοχός του δεν είναι πια ανάμεσά μας.

Το διαρκείας του αείμνηστου Γεωργίου Μαλούδη, αυτό το σπάνιο και πιθανότατα μοναδικό κειμήλιο, παρέδωσε προς χρήσιν του Μουσείου της ΑΕΚ, ο υιός του Μιχάλης. Με συγκίνηση αλλά και ευσυνηδησεία, «καθώς εκεί είναι η θέση του και εκεί θα ήθελε και ο ίδιος ο πατέρας μου να βρίσκεται» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, μιλώντας στη SPORTDAY, ο άνθρωπος που πήρε την απόφαση να αποχωριστεί το ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας αντικείμενο.

«Έπεσε από σύμπτωση στα χέρια μου πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, κοιτώντας παλιά αντικείμενα του πατέρα μου και το είχα προσθέσει στη δική μου συλλογή, με περιοδικά, φωτογραφίες, διάφορα. Πριν από μερικές ημέρες, ένας καλός φίλος μου έβαλε την ιδέα να ρωτήσω αν θα είναι χρήσιμο για το Μουσείο της ομάδας και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι ο Ανδρέας Δημάτος ενθουσιάστηκε από την ύπαρξη του. Εκανα αυτό που ένιωθα, για τον πατέρα μου, την οικογένειά μου και τη συνέχεια και συνέπεια της ιστορίας. Για την ΑΕΚ μας» εξηγεί ο Μιχάλης.

Ποιος ήταν όμως ο Γεώργιος Μαλούδης, ο άνθρωπος που φύλαξε ως κόρη οφθαλμού στο βάθος των δεκαετιών, αυτό το αντικείμενο; «Ηταν ο γιος δύο προσφύγων. Η γιαγιά μου ήρθε από την Πόλη και ο παππούς μου από το Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης. Εγκαταστάθηκαν στα προσφυγικά του Κερατσινίου το ’22 και το ’29, ήρθε στον κόσμο ο πατέρας μου, ξακουστός εμποροράφτης αργότερα». Οσο για το κιτρινόμαυρο «μικρόβιο»; Το «κόλλησε» ακολουθώντας τα βήματα των προσφύγων της εποχής στην αγκαλιά της «μάνας ΑΕΚ».

«Πάντα ένιωθε πολύ περήφανος που ήταν ΑΕΚτζής και αυτό μας το μετέδωσε. Οταν ήμουν πολύ μικρός, επειδή ζούσαμε στο Κερατσίνι, έλεγα ότι ήμουν Ολυμπιακός. Εκείνος θύμωνε, άλλα είχε υπομονή. Μετά καμάρωνε που είχα γίνει ΑΕΚ και με έπαιρνε μαζί του παντού. Ημουν στο Βελιγράδι το 1976, δίπλα του, όταν χάσαμε με 3-1 από τον Ερυθρό Αστέρα, όμως πήραμε τη μεγάλη πρόκριση που ήταν η αφετηρία για τη σπουδαία πορεία έως τους 4 της Ευρώπης. Μαζί του ήμουν και μέσα στο Καλλιμάρμαρο, όταν νικήσαμε τη Σλάβια, το 1968. Εχω τόσες πολλές δυνατές εικόνες και αναμνήσεις. Πάντοτε σε πνεύμα αθλητικό, μακριά από χουλιγκανισμούς.

Αγαπάμε αγνά την ΑΕΚ και την ιδέα της» τονίζει ο Μιχάλης, ο οποίος, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες, καμαρώνει με την κόρη του Αννα και τον εγγονό του Γιάννη. Τα μήλα έπεσαν κάτω από την κιτρινόμαυρη μηλιά του Γιώργου…