Ανάμεσα στους παίκτες της ΑΕΚ που αγωνίστηκαν σε εκείνο το ιστορικό φιλικό στο Βελιγράδι ήταν και ο Μπράνκο Μιλοβάνοβιτς, ο οποίος πριν από μια πενταετία διετέλεσε και τεχνικός διευθυντής της Ένωσης, ενώ τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως επικεφαλής του τμήματος σκάουτινγκ της Λας Πάλμας. Ο «Μίλο» περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο στο gazzetta.gr όσα βίωσε, έχοντας ανεξίτηλα χαραγμένες εκείνες τις εικόνες στο μυαλό του. Η ΑΕΚ στην οποία αγωνιζόταν πήγαινε στη δική του πατρίδα για να δείξει αλληλεγγύη στις φρικτές στιγμές του πολέμου που βίωναν οι συμπατριώτες του.
«Η ΑΕΚ πρόσφερε κάτι μοναδικό που κανείς άλλος στον κόσμο δεν έκανε. Η ΑΕΚ έχει κάτι διαφορετικό και γι’ αυτό την έχω μέσα στην καρδιά μου. Πέρασα από αρκετές ομάδες, αλλά την ΑΕΚ έχω μέσα στην καρδιά μου. Τόσο εγώ, αλλά και τα παιδιά και όλη η οικογένειά μου. Η ΑΕΚ άπλωσε το χέρι στη Σερβία σε δύσκολες στιγμές, όταν όλοι οι υπόλοιποι μας βομβάρδιζαν. Σε τέτοιες στιγμές βλέπεις ποιος είναι αδερφός και φίλος σου και ποιος θέλει να σε βοηθήσει», αναφέρει ο Μιλοβάνοβιτς.
«Ο Μελισσανίδης ήθελε να βοηθήσει τη Σερβία, ακούγαμε τα αεροπλάνα να πετάνε από πάνω μας»
Εμπνευστής αυτού του εγχειρήματος ήταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Όπως περιγράφει ο «Μίλο», ο διοικητικός ηγέτης της Ένωσης είχε εκφράσει στον ίδιο την επιθυμία αυτού του ταξιδιού, το οποίο όσο δύσκολο κι αν φαινόταν, έγινε τελικά πραγματικότητα.
«Ήταν μια μεγάλη κίνηση από τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Αυτός είχε βοηθήσει για να γίνει αυτό το ταξίδι και αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας. Θυμάμαι ότι είχε έρθει και με είχε ρωτήσει: “Μίλο πως μπορούμε να βοηθήσουμε τη Σερβία; Να πάμε να παίξουμε εκεί;”. Εγώ δεν το πίστευα, έλεγα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Ο Μελισσανίδης ήθελε να βοηθήσει τη Σερβία εκείνες τις στιγμές».
Ο ίδιος θυμάται ακόμα τον ήχο των αεροπλάνων να πετούν στον αέρα με το που έφτασαν στο Βελιγράδι και όλοι στην κιτρινόμαυρη αποστολή ήξεραν ότι μετά τη λήξη του αγώνα έπρεπε να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πριν οι βόμβες αρχίσουν ξανά το καταστροφικό τους έργο με τη δύση του ηλίου.
«Φύγαμε από την Αθήνα με αεροπλάνο για τη Βουδαπέστη και από εκεί πήραμε λεωφορείο για το Βελιγράδι. Φτάσαμε στη Σερβία και ακούγαμε τα αεροπλάνα να πετάνε από πάνω μας. Ήταν πολύ επικίνδυνα. Το γνωρίζαμε. Μετά το τέλος του αγώνα έπρεπε να φύγουμε γρήγορα γιατί όταν βράδιαζε ξεκινούσαν να πέφτουν οι βόμβες», τονίζει ο Μιλοβάνοβιτς.
«Ο κόσμος φώναζε “ΑΕΚ” και “Ελλάδα” και μας πρόσφερε ψωμί και αλάτι»
Η πιο συγκλονιστική, ωστόσο, στιγμή της περιγραφής του είχε να κάνει με την υποδοχή που επιφύλασσαν οι Σέρβοι στην αποστολή της ΑΕΚ, οι οποίοι την ευγνωμονούσαν για την κίνηση αλληλεγγύης προσφέροντας ψωμί και αλάτι για καλωσόρισμα όταν τα λεωφορεία πέρασαν τα σύνορα.
«Στη Σερβία μας περίμενε ο κόσμος φωνάζοντας “ΑΕΚ” και “Ελλάδα”. Από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα οι άνθρωποι από τα χωριά μας περίμεναν στον δρόμο. Έδειχναν την αγάπη τους και μας ευχαριστούσαν. Ήθελαν να μας δώσουν πράγματα και μας πρόσφεραν ψωμί και αλάτι για να μας καλωσορίσουν. Φτάνοντας στο Βελιγράδι, επισκεφτήκαμε τον πρόεδρο της Σερβίας. Η ΑΕΚ παρέδωσε διάφορα πράγματα ως βοήθεια από την Ελλάδα και έπειτα φύγαμε για το γήπεδο».
«Μπήκαν στο γήπεδο και μας αγκάλιαζαν, οι Έλληνες και οι Σέρβοι είναι αδέρφια»
Αν και οπαδός του Ερυθρού Αστέρα, ο Μιλοβάνοβιτς έγινε δεκτός με ανοικτές αγκαλιές από τους φίλους της Παρτίζαν. Όπως και όλοι οι ποδοσφαιριστές και οι άνθρωποι της αποστολής της ΑΕΚ από τους φιλάθλους που μπήκαν στο γήπεδο για να τους ευχαριστήσουν.
«Ήταν κάτι απίστευτο. Εγώ είμαι με τον Ερυθρό Αστέρα και έβλεπα τους οπαδούς της Παρτίζαν στο γήπεδο να φωνάζουν και το δικό μου όνομα! Πριν το παιχνίδι κρατήσαμε ένα πανό που έγραφε “σταματήστε τον πόλεμο”. Κάποια στιγμή οι φίλαθλοι μπήκαν μέσα και διέκοψαν τον αγώνα. Άρχιζαν να μας αγκαλιάζουν, να μας λένε ευχαριστώ, να μας ευγνωμονούν».
Για τον Μιλοβάνοβιτς, του οποίου οι γονείς που έμεναν στο εμπόλεμο Βελιγράδι βρίσκονταν καθημερινά σε κίνδυνο, το ταξίδι αυτό της ΑΕΚ έδειξε για άλλη μια φορά ποιος στάθηκε ως φίλος και αδερφός τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι βομβάρδιζαν την πατρίδα του.
«Η οικογένειά μου βρισκόταν στην Αθήνα. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου όμως ήταν στο Βελιγράδι. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Δεν περιγράφεται τι νιώθεις στο μυαλό και στην καρδιά σου. Οι Έλληνες ήταν οι μόνοι που ήθελαν να μας βοηθήσουν. Γι’ αυτό οι Έλληνες και οι Σέρβοι είναι αδέρφια».
