Καφετζόπουλος: «Τον ΠΑΟΚ δεν τον ξέραμε καν στην Κωνσταντινούπολη»

Η ατάκα του Έλληνα ηθοποιού μεταξύ άλλων σε συνέντευξη που παραχώρησε

Διαβάστε παρακάτω το απόσπασμα από τη συνέντεξη του Αντώνη Καφετζόπουλου στο oneman.gr

Μου ‘χε κάνει εντύπωση κάτι που είχατε πει για τη ‘Γλυκιά Συμμορία’, ότι ήταν να παίξετε εκεί, και ότι σας πούλησε, ότι ουσιαστικά σας έκλεψε το σενάριο ο Νικολαίδης και έτσι δεν του μιλήσατε ποτέ πάλι.

Η ιδέα ήτανε της Κατερίνας. Ήταν ενθουσιώδης και μας μάζεψε μια μέρα, εμένα, την Όλια, τον Ρέτσο και είπε να κάνουμε μια ταινία να παίζουμε εμείς. Και αρχίσαμε να συζητάμε σε ποιον σκηνοθέτη να απευθυνθούμε. Οι περισσότεροι θέλανε τον Νικολαΐδη, οπότε είπαμε  “πάμε στον Νικολαΐδη”. Πήγαμε, αρχίσαμε να λέμε διάφορες ιδέες και κάποια στιγμή έγινε ένας καυγάς γιατί ο Νικολαΐδης τα κατέθετε στη Βιβλιοθήκη όσα λέγαμε για να υπάρχει το copyright. Μπορεί να έκανε και καλά δηλαδή… Η Κατερίνα το πήρε προσωπικά, τσακωθήκαμε κτλ.

Και μετά έκανε μια ταινία που έμοιαζε με αυτό που συζητούσατε; 

Ε, ναι, υπήρχαν αρκετές ιδέες, που έμοιαζαν.

Πάμε λίγο πίσω, είναι κάπως αφελής η ερώτηση μου. Όσο ήσασταν στην Κωνσταντινούπολη, ήσασταν ΑΕΚ;

Ναι, βέβαια. Εκεί γεννιόμασταν ΑΕΚ. Όλοι.

Δηλαδή ξέρατε τι γινότανε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ξέρατε εκεί με ποια ομάδα έπαιζε η ΑΕΚ την Κυριακή;

Ναι, ναι, τουλάχιστον ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, τα ξέραμε ότι “υπάρχουν”.

Ήμασταν όλοι ΑΕΚ και νομίζω ότι εξακολουθεί αυτό ακόμη. Πριν δύο τρία χρόνια είδα τον Πατριάρχη να λέει στην καθαρεύουσα “Η ΑΕΚ δεν είναι ομάς, είναι ιδέα”(γέλια).

Δεν είχαμε επιλογή. Ξέραμε ότι είμαστε ΑΕΚ.

ΠΑΟΚτσήδες δεν υπήρχαν;

Όχι. Δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε ο ΠΑΟΚ.

Το σπίτι σας στην Πόλη το έχετε ξαναδεί από τότε;

Ναι. Το 2012 πήγα πάλι. Όλα ήτανε εκεί που τα άφησα.

Και έμενε ένας άγνωστος μέσα;

Ε, ναι. Δεν ήταν δικό μας σπίτι έτσι κι αλλιώς, στο νοίκι μέναμε. Δεν είχαμε ιδιοκτησία, η οικογένειά μου ήτανε φτωχή. Δεν ήταν όλοι οι Κωνσταντινουπολίτες πλούσιοι.

Ο πατέρας σας τι δουλειά έκανε;

Υπάλληλος ήταν, πούλαγε αυτοκίνητα στην αντιπροσωπεία της Ρενώ.

Αγόραζε ο κόσμος;

Κοίτα, η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ πιο εξελιγμένη από την Αθήνα. Και νομίζω ότι ακόμα είναι (γέλια).

Η μητέρα σας;

Οικιακά. Δούλεψε όταν ήταν νέα, αλλά όταν γεννήθηκα αποφάσισε να αφοσιωθεί στην οικογένεια. Ήταν τραπεζοϋπάλληλος.

Όταν ήρθατε στην Ελλάδα το ’64, είχατε και αυτήν τη βαριά πολίτικη προφορά;

Βέβαια. Το πρώτο διάστημα, στην 1η γυμνασίου, κατάλαβα ότι δεν είναι καλή ιδέα να ξεχωρίζεις και σ’ ένα εξάμηνο μιλούσα αθηναίικα. Έχω γενικά μια ευκολία με τις γλώσσες, οπότε τα έμαθα πολύ γρήγορα. Αλλά μπορώ να μιλήσω ακόμα άνετα πολίτικα. Όπως στο ‘1968’.

Νιώσατε ποτέ πρόσφυγας εδώ;

Τα παιδιά σου κάνανε λίγη πλάκα στην αρχή και μετά ξεχνιότανε το θέμα. Με κάποιους δεν τα πήγαινες ποτέ καλά και με κάποιους ήσουνα φίλος ανεξάρτητα από που ήσουν. Υπήρχαν όμως μερικοί καθηγητές, κυρίως Πελοποννήσιοι (γέλια), αυτοί της Παλιάς Ελλάδας…

Μου λέγανε “ο Τουρκομερίτης” και “πώς μιλάς έτσι;”… σε συνδυασμό με ότι προσπαθούσαμε να αφήνουμε λίγο μαλλί τότε, γιατί μπορεί στο σχολείο να το μαζεύαμε, αλλά έξω το αφήναμε για να μοιάζουμε λίγο με τον Lennon, με τον McCartney, κάπως έτσι ας πούμε (σ.σ. μου δείχνει).

Μόνο οι καθηγητές σας σάς έκαναν να νιώσετε ξένος;

Όχι, γενικά υπήρχε. Το κράτος σε αντιμετώπιζε έτσι, τουλάχιστον για 15 χρόνια… Ήταν εχθρικό ας πούμε. Όταν πήγαινες δηλαδή να κάνεις κάποια δουλειά, το σύστημα ήταν εχθρικό, γιατί εμείς δεν είχαμε ελληνική υπηκοότητα, είχαμε τουρκική, δηλαδή τίποτα, γιατί με την Τουρκία δεν υπήρχε πια σχέση. Σε κάνανε να αισθανθείς ξένος.

Φαντάζομαι πώς θα αντιμετωπίστηκαν οι 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες το ’22, όταν έφτασαν σε μια χώρα των τεσσάρων εκατομμυρίων. Τρομακτικό.