Στις… πλάτες του αρχηγού

Η σεζόν που φεύγει πίσω, άφησε ανάμεικτα συναισθήματα για τον Πέτρο Μάνταλο. Η πολύ καλή πορεία της ομάδας αλλά και ο σοβαρός τραυματισμός του, στα μέσα της σεζόν, δεν αφήνουν παρά μια γλυκόπικρη γεύση.

Αναμφίβολα όταν μια ομάδα «χάνει» έναν παίκτη της για αρκετό καιρό, τότε υπάρχει ακόμα ένας λόγος για τον οποίο θα αγωνίζονται με πάθος, ειδικά αν αυτός πρόκειται για το τον αρχηγό της ομάδας.

Το είδαμε φέτος αυτό από την ΑΕΚ, χάνοντας, όχι μόνο τον Μάνταλο, αλλά και τον δεύτερο αρχηγό της, Γιάκομπ Γιόχανσον, είχε τις λιγότερες απώλειες και… πτώσεις στην απόδοσή της, που θα μπορούσε να έχει.

Σαφώς η απουσία του Μάνταλου ήταν σημαντική, διότι θα μπορούσε να προσφέρει πολλά, διαθέτοντας στοιχεία πολύ ιδιαίτερα στην ομάδα, όμως δεν φάνηκε να είναι και καθοριστική. Μάλιστα, κατάφερε να επιστρέψει πριν την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων, παίζοντας ακόμη και στον τελικό.

Ακόμα και ο ίδιος ο «Πετράν» θα μπορούσε εύκολα να πει – βλέποντας τον εαυτό του – πως δεν ήταν ο ίδιος, με εκείνον πριν τον τραυματισμό. Δεν… έβαζε τα πόδια του στην φωτιά, δεν είχε τα ανάλογα τρεξίματα, και γενικότερα είχε μία απόδοση «επανένταξης» σε αγώνες κρίσιμους.

Ο αρχηγός θα έχει την ευκαιρία, όντας πρωταθλήτρια η ΑΕΚ, να ετοιμαστεί κατάλληλα το καλοκαίρι και την προετοιμασία της ομάδας στο Κίελτσε, ώστε να αφήσει οριστικά πίσω του τον τραυματισμό.

Δυναμώνοντας το πόδι του, αλλά και επανακτώντας την αυτοπεποίθησή του, θα είναι έτοιμος να ηγηθεί της ομάδας, μία χρονιά με αυξημένες απαιτήσεις. Η Ένωση στοχεύει και πάλι στο νταμπλ, αλλά και στην είσοδο στους ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης (γιατί όχι και στο Champion’s League) και σίγουρα έχει ανάγκη τον αρχηγό της.