«1968», για να θυμούνται… και να μαθαίνουν!

Ο #psyxiatRos Κώστας Κοσικίδης είδε την ταινία-έπος «1968» και γράφει τις εντυπώσεις που του άφησε και τα συναισθήματα.

Όπως ο κάθε ΑΕΚτζής που έζησε ή δεν έζησε λόγω ηλικιακά το άθλο του «1968» και της παρέας του Γιώργου Αμερικάνου και των άλλων θριαμβευτών, δεν θα μπορούσα να μην πάω να δω την ταινία-έπος του Τάσου Μπουλμέτη.

Μια ταινία που δεν θα μπορούσα να πάω με κάποιον άλλον, απ’ τον άνθρωπο που με έμαθε από μικρό τι σημαίνει «ΑΕΚ» και με πότησε με το κατάλληλο κιτρινόμαυρο …μικρόβιο που δεν ήταν άλλος απ’ τον πατέρα μου.

Πρεμιέρα την Πέμπτη και από το πρωί κλείσαμε τα εισιτήρια μας σε γνωστή αλυσίδα Κινηματογράφων στο Ρέντη (περίεργο μεν, αλλά ναι σε …κόκκινη περιοχή προτιμήσαμε να το δούμε), δείχνοντας φανερά ανυπόμονοι και οι δυο για την προβολή την συγκεκριμένης ταινίας, με τον πατέρα μου λίγο περισσότερο, λόγω του ότι είχε ζήσει εκείνη την εποχή, ακούγοντας το ματς απ’ το τρανζίστορ στο σπίτι.

Στην διαδρομή προς το σινεμά δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης για το πώς έζησε ο ίδιος εκείνη την επιτυχία. Φτάνουμε μπαίνουμε στην αίθουσα και η πρώτη εντύπωση, ήταν ίδια, αρκετοί προτίμησαν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ, προτιμώντας να πάνε με τον πατέρα τους, τον παππού τους κλπ, ενώ υπήρχαν και παρέες (από αγόρια και κορίτσια) στην σχεδόν γεμάτη αίθουσα.

Η ταινία άρχισε και απ’ την αρχή καταλάβαινες τι θα επακολουθήσει, όσο προχωρούσε η ταινία καταλάβαινες τι θα σου δώσει σε συναισθήματα και πως θα σε γεμίσει με γνώσεις, εμένα που είχα διαβάσει, είχα δει φωτογραφίες, είχα ακούσει κάποια αποσπάσματα της μετάδοσης του Βασίλη Γεωργίου, αλλά δεν είχα δει πράγματα για εκείνη την εποχή αλλά και λεπτομέρειες για εκείνη την βραδιά.

Δεν άργησε σχεδόν καθόλου να γυρίσω δίπλα και να δω τον πατέρα μου, βουρκωμένο για τα όσα έβλεπε στην μεγάλη οθόνη με τον ίδιο να ξανά θυμάται εκείνο το βράδυ της 4^ης Απριλίου του 1968.

Το ίδιο όμως δεν κατάφερα να αποφύγω κι ‘γω βλέποντας στην οθόνη το τι σημαίνει ΑΕΚ, όταν ο Γιώργος Μόσχος αποκαλύπτει το πρόβλημα υγείας του στα αποδυτήρια στο ματς του Μιλάνο, στο κολλητό του φίλο, Γιώργο Αμερικάνο όταν ο τελευταίος του την έπεσε για να τον …ξυπνήσει και εκεί όλοι αγκαλιάστηκαν και έδειξαν το ότι ΑΕΚ σημαίνει πάνω απ’ όλα οικογένεια και ΕΝΩΣΙΣ.

Η ΑΕΚ και η Ελλάδα έγιναν «πρωταθλητές Ευρώπης» και ένα «μπράβο ΑΕΚάρα μου» το είπαν πολύ από μέσα τους, με βουρκωμένα μάτια, μέσα σε αυτούς κι εμείς, κρατώντας με το ζόρι να μην ξεσπάσουμε σε λυγμούς.

Η ταινία έφτασε γρήγορα στο τέλος της χωρίς να το καταλάβουμε και έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, με την αφήγηση του δακρυσμένου Νίκου Μπαμπανικολού με την ατάκα στο τέλος «Κερδίσαμε, γιατί δεν μπορούσαμε να χάσουμε μπροστά σε 80.000 κόσμο», που στην κυριολεξία σε …αποτελειώνει, γιατί καταλαβαίνεις τι άθλο έκανε αυτή η ομάδα και τι κληρονομιά έχει αφήσει πίσω της, έχοντας μια τεράστια ιστορία.

Η ταινία και οι ερμηνείες ήταν απίστευτη με τον Τάσο Μπουλμέτη να συνδέει περίφημα αυτό το είδος ταινίας με τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών, βάζοντας μέσα σε αυτό εκτός από έντονες συγκινησιακές σκηνές, αρκετό γέλιο με αρκετές ατάκες που ξεχώρισαν.

Τα συναισθήματα που σου αφήνει στο τέλος η ταινία, είναι δυο. Πρώτον ότι θα ήθελες να μην τελείωνε ποτέ και να άκουγες ακόμα κι’ άλλες ιστορίες απ’ εκείνο το βράδυ, ενώ δεύτερο συναίσθημα είναι ότι θες να βάλεις τα κλάματα για να ξεσπάσεις, γι’ αυτό που πέτυχαν οι άθλητές της ομάδας του ’68, βαφτίζοντας την ΑΕΚ, Βασίλισσα της Ευρώπης.

Γυρίζοντας προς το σπίτι, γύρισε ο πατέρας μου και μου λέει, «κάτι τέτοια γεγονότα και ταινίες σου δείχνει γιατί γίναμε ΑΕΚ, αλλά και το ότι είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ». «Πατέρα, γίναμε ΑΕΚ γιατί δεν μπορούσαμε να γίνουμε κάτι άλλο…»!

Μάκη Αγγελόπουλε, σε ευχαριστούμε γι’ αυτό το αριστούργημα που μας χάρισες!!! Με την ευχή όλων να είναι, ότι το επόμενο Ευρωπαϊκό να το πάρουμε με σένα πρόεδρο!!!