Μου έλειψες, δεν ξέρεις πόσο…

Πόσα δάκρυα στα μάτια θα ξεπλύνουν όλα αυτά τα χρόνια που μείναμε άστεγοι; Πόσες συγκινήσεις σε μια βραδιά; Η ΑΕΚ επιστρέφει σπίτι της και όσοι δεν χαίρονται με αυτά τα δάκρυα χαράς των απανταχού ΑΕΚτζήδων, θα έρθει η ώρα που θα μας καταλάβουν ή δεν θα μας καταλάβουν ποτέ… Γράφει στους PsyxiatRous ο Πάνος Καλογερόπουλος

Ίσως έζησα ένα από τα πιο έντονα συναισθηματικά βράδια. Ίσως τα δάκρυα όλων μας, να μην τα καταλαβαίνουν μερικοί… Ίσως έχει έρθει τελικά εκείνη η στιγμή που όλοι ονειρευόμαστε να ξανά γυρίσουμε σπίτι μας, εκεί που μεγαλώσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Για μένα άλλωστε η Νέα Φιλαδέλφεια και το Νίκος Γκούμας, αποτελούν τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου.

Από 5 χρονών (το τελευταίο πρωτάθλημα) μέχρι και τα 15 δεν πρόλαβα να την ευχαριστηθώ, όσο θα ήθελα ή όσο την έζησαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Μεγαλώσαμε εκεί, αλλά στην καλή ηλικία μας το πήραν. Όλα έσβησαν με χαμόγελο τότε, και με δάκρυα χαράς το αποχαιρετήσαμε, καθώς κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα περάσουν σχεδόν 15 χρόνια για να ξανά πατήσουμε αυτά τα χώματα πλέον υπό άλλες συνθήκες.

Χτες γιορτάσαμε όλοι μαζί τη χαρά μας για την έκδοση της οικοδομικής άδειας. Χτες γιορτάσαμε όλοι μαζί, δακρύσαμε όλοι, και κάναμε μία ευχή. Τα επόμενα δύο χρόνια να μην σταθεί ξανά κανείς εμπόδιο… Όχι για εμάς, αλλά για τους παππούδες μας και τους προγόνους μας, που έχτισαν το παλιό γήπεδο σε αυτό το «μαγικό» οικόπεδο και σήμερα (κάποιοι από ψηλά) περιμένουν να ξανά γίνει πραγματικότητα.

Η «Αγιά Σοφιά» δεν θα είναι απλά ένα γήπεδο της ΑΕΚ. Θα πρεσβεύει την ιστορία των προσφύγων της Σμύρνης και του Πόντου, θα είναι η γνώση και η μάθηση για τη νέα γενιά ΑΕΚτζήδων και όχι μόνο. Θα είναι το νέο μας σπίτι, αυτό που θα μας φιλοξενήσει, αυτό που θα μας κάνει να ξανά γελάσουμε και να κλάψουμε από χαρά!

Υ.Γ: Το πόσο μου έλειψες, πραγματικά δεν ξέρεις πόσο…