Τους βάλαμε 6 και αυτό μετράει!

Είναι αναπόφευκτο δυστυχώς για τους ρεπόρτερ της ΑΕΚ, να έρχονται αυτές οι δύσκολες στιγμές του χρόνου. Στιγμές που θα βρεθεί ο Μανόλο Χιμένεθ και θα στέλνει την μπάλα συστημένη στο παραθυράκι.

Στιγμές που ο Μήτσι, που έχει ξεμείνει μπάστακας μπροστά στο τέρμα μας από το πρώτο φιλικό που είχαμε παίξει στο Ζέεφελντ το 2009, θα παίρνει την μπάλα και θα σκοραρει. Έτσι είναι αυτά. Αλλά και εμείς δώσαμε τροφή για σκέψη. Η εικόνα του Αρναούτογλου κάτω από τα δοκάρια, παρέπεμπε σε τερματοφύλακα από το subbuteo της δεκαετίας του ’80. Με ίδιο καπελάκι και  ίδια ευλυγισία .

Ο ταχυδακτυλουργικές κινήσεις με τις οποίες Χωριανόπουλος και Βήχος εξαφανιζόντουσαν όταν επρόκειτο να κόμψουν την μπάλα, θα βάλουν τον Κόπερφιλντ σε σκέψεις. Οι τρεις φορες που βρήκε ο Βούλγαρης δίχτυα, θα αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης ανάλογο μ’ αυτό το κομήτη του Χάλει, που περνάει κάθε 439 χρόνια.

Το γκολ του Βογιατζάκη αλλάζει για πάντα την έννοια «φάρδος» και της δίνει άλλη διάσταση. Ο Τσακίρης, που ακόμα και τώρα που μιλάμε κάνει ακόμα τακουνάκια με την ψευδαίσθηση πως τα πετυχαίνει, θα τρέφει αιώνια ευγνωμοσύνη στον Τσίλη που σε δύσκολους καιρούς είχε το θάρρος και την σφυρίχτρα να υποδείξει πέναλτι προσβολή για τις μαϊμούδες. Και με την επιμονή του Μπίλιου να παίξει μπάλα, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Τώρα θέλετε και σκόρ έτσι; Εντάξει. 13-6 υπέρ των διασήμων. Λάθος. Υπέρ του τεχνικού τιμ. Αλλά για το τελευταίο γκολ θα αποφανθεί το CAS. Είχε σφυρίξει ο διαιτητής Τσίλης την λήξη.