Όλα χάνονται, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα…

Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά λένε και δεν έχουν και άδικο εδώ που τα λέμε. Αναμφισβήτητα όταν χάνεις μια τέτοια ευκαιρία, σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι, σε ένα τόσο ευάλωτο χρονικό σημείο, οι γνωστοί – άγνωστοι του καναπέ θα σε ισοπεδώσουν, θα σε βρίσουν, ή στην καλύτερη θα αγανακτήσουν μη γνωρίζοντας φυσικά σε πόσο δύσκολη στιγμή βρίσκεται εκείνη την ώρα ένας ποδοσφαιριστής κι ας έχει όλο το τέρμα άδειο.

Από την άλλη υπάρχουν κι αυτοί (που τσακώνονται με τους άλλους) που προσπαθούν να πείσουν με την δική τους άποψη και γνώμη ότι ο Μάνταλος, δεν χρειάζεται πολύ σκληρή και καθημερινή δουλειά ακόμα, για να γίνει αυτός που πρέπει να γίνει και να μην χάνει αυτά που πρέπει να βάζει με κλειστά τα μάτια.

Η αλήθεια είναι πως ο αρχηγός της ΑΕΚ είναι από τους ποιο ποιοτικούς Έλληνες ποδοσφαιριστές στη χώρα μας, όσον αφορά τη τεχνική του κατάρτιση και όχι μόνο. Το ότι δεν χρειάζεται όμως να δουλεύει στο 1000% σε κάθε προπόνηση για να γίνει καλύτερος, επειδή είναι ήδη… «παιχτάρα» δεν το καταλαβαίνω. Έχουν περάσει «παιχτάρες» και… παιχταράδες από την ΑΕΚ και το να λαμβάνεις κοινή αποδοχή απ’ όλο το φίλαθλο κοινό σημαίνει ότι είσαι πραγματικά αρεστός σαν ποδοσφαιριστής. Σαν χαρακτήρας μπορεί να είσαι ότι να’ ναι αλλά πάνω απ’ όλα να είσαι ο ποδοσφαιριστής που ακόμα και στο τετ α τετ που δεν χάνεται, αν το χάσεις δεν θα σου πει κανείς τίποτα.

Αν λοιπόν το έχανε ο Ριβάλντο, ο Σκόκο, ο Λυμπερόπουλος, ο Νικολαΐδης, ο Κατσουράνης, κανείς δεν θα έλεγε πως… «το παιδί δεν κάνει»! Ο κόσμος της ΑΕΚ έχει αγανακτήσει από μέτριους ποδοσφαιριστές (και όχι δεν είναι μέτριος ο Μάνταλος), και για τον λόγο αυτό έχει απαιτήσεις για καλές μεταγραφές, για παίκτες που θα σηκώσουν την ομάδα στα δύσκολα, για ποδοσφαιριστές με ισχυρές προσωπικότητες που θα την οδηγήσουν στην στέψη του πρωταθλήματος και όχι μόνο.