
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την ΑΕΚ που ήξερε τι ήθελε και πως να το πάρει, τις αστείες κραυγές κατά της διαιτησίας και τη δυσκολία παραδοχής της ήττας σε συνθήκες κανονικότητας όταν έχεις μάθει αλλιώς.
H αποδοχή της ήττας απαιτεί θάρρος και αίσθηση δικαιοσύνης. Πως μπορείς όμως να τα έχεις αυτά όταν στέκεσαι όρθιος μπροστά από τον πάγκο για 90 λεπτά και ωρύεσαι για χέρια που δεν έγιναν; Για φάσεις που έβλεπες ανάποδα από το κανονικό. Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη! Εν πολλοίς και ασέβεια, αυτή που ο Τάκης Λεμονής επέδειξε χθες (13/4) απέναντι στην ΑΕΚ και στον προπονητή της, μιλώντας εν θερμώ για όσα φαντάστηκε ότι συνέβησαν.
Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του να γαντζωθεί από τη θέση, να αποδείξει ότι αξίζει τη δουλειά και μετά το καλοκαίρι, να πείσει ότι είναι κάτι παραπάνω από υπηρεσιακός. Τι να κάνουμε όμως που στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα; Τι να κάνουμε που κάποιες φορές ο αντίπαλος προπονητής είναι πιο ικανός ή περισσότερο διαβασμένος
Κάνοντας το άσπρο μαύρο δεν κερδίζεις κάτι περισσότερο από το να πείσεις ότι είσαι αναξιόπιστος. Υπάρχει λοιπόν και η ρεβάνς. Η πρόκριση δεν τελείωσε και ο Λεμονής έχει ακόμα μία ευκαιρία. Αν τα καταφέρει, ο πρώτος που θα του το πιστώσει θα είμαι εγώ. Δίχως φαντασιοπληξίες και ξεπεσμένες δικαιολογίες. Με αποδοχή της ανατροπής και του αποκλεισμού.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
Advertisement