Ντικούδης: «Όλη εκείνη η χρονιά ήταν υπέροχη!»

Αναλυτικά οι δηλώσεις του Δήμου Ντικούδη στο basket.gr:

«Εκείνη η ομάδα είχε τη σφραγίδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ήταν ένας προπονητής που είχε κερδίσει πολλούς τίτλους και έβαλε τις βάσεις για να φτιάξει μια ομάδα που θα κέρδιζε επίσης πολλούς τίτλους. Με πολλούς νέους Έλληνες παίκτες, που είχαμε όλοι μεγάλη δίψα για να φτάσουμε ψηλά. Και να σηκώσουμε κούπες. Ήμουν τυχερός που έζησα αυτή την περίοδο». 

Με προπονητή τον Ετόρε Μεσίνα και παίκτες όπως ο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, ο Αντουάν Ριγκοντό, ο Σαούλιους Στομπέργκας, ο Νίκος Οικονόμου στα ντουζένια τους ήταν προφανές πως είχε το πρώτο λόγο στα προγνωστικά. «Το προηγούμενο καλοκαίρι έτυχε να κάνουμε μαζί τους προετοιμασία στην Ιταλία. Μοιραζόμαστε το ίδιο γήπεδο και παίξαμε και κάποια φιλικά μαζί τους, αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα είναι το… τουπέ που είχαν. Ήταν μια ομάδα με μεγάλο μπάτζετ και πολλές… πριμαντόνες στη σύνθεσή της, που μας αντιμετώπιζαν πολύ αφ’ υψηλού. Αυτό το κρατήσαμε τότε και το θυμηθήκαμε μετά στον τελικό». 

Στον τελικό που έγινε στη Λοζάνη. Μια ήσυχη ελβετική πόλη στις όχθες της ειδυλλιακής λίμνης της Γενεύης, η οποία για ένα διήμερο αναστατώθηκε από τους φασαριόζους οπαδούς τόσο της Κίντερ, όσο φυσικά και της ΑΕΚ. «Λίγες μέρες πριν από αυτόν τον τελικό είχαμε παίξει έναν άλλον τελικό. Αυτόν του Κυπέλλου Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό. Είχαμε κερδίσει, είχαμε πάρει και εκείνη τη κούπα και ο κόσμος είχε “ζεσταθεί”. Είχαν έρθει πολλοί φίλοι της ΑΕΚ στη Λοζάνη και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν πραγματικά υπέροχη».

Η ΑΕΚ νίκησε με 83-76 και πανηγύρισε τη δεύτερη ευρωπαϊκή κούπα της μετά από εκείνη του 1968. «Μέσα σε λίγες μόνο μέρες παίξαμε δύο τελικούς με αντιπάλους δύο μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Παναθηναϊκό και την Κίντερ, και τους κερδίσαμε και τους δύο. Αυτό ήταν δουλειά του Ίβκοβιτς. Κατάφερνε να βγάζει το 100% των δυνατοτήτων μας όταν παίζαμε με θεωρητικά καλύτερους αντιπάλους και κερδίζαμε, ενώ δεν ήμαστε το φαβορί. Το Σαπόρτα ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος της ΑΕΚ μετά το 1968, οπότε ήταν κατά μία έννοια σημαδιακός. Και η αγάπη που εισπράξαμε από τον κόσμο ήταν πολύ μεγάλη. Δεν θα ξεχάσω τι έγινε στο αεροδρόμιο όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα. Τρομερές στιγμές! Όλη εκείνη η χρονιά ήταν υπέροχη».