Παππούς σε εγγονό: «Το μόνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η ΑΕΚ…»

Επηρεασμένος και συγκινημένος από το τεράστιο άρθρο του Γιώργου Τσακιρη, ο Πάνος Καλογερόπουλος εξιστορεί την δική του ιστορία, από την… πρώτη του φορά στο Ν. Γκούμας, εκεί που όλα ήταν διαφορετικά, εκεί που το χαμόγελο δεν έφευγε από το πρόσωπο.

Γράφτηκε στις 11/3/2017

10/4/1994 32^η αγωνιστική ΑΕΚ – Ξάνθη (2-2) Α’ Εθνική Ελλάδος

Ένα παιχνίδι πριν η ΑΕΚ στεφθεί και μαθηματικά πρωταθλήτρια για τελευταία φορά (μέχρι σήμερα) έμελλε να είναι και η πρώτη μου εμπειρία στο Ν. Γκούμας… Κάτι ήξερε ο παππούς και η θεία!

Με είχε προετοιμάσει άλλωστε για τα καλά ο παππούς. «Αύριο θα δεις από κοντά γιατί αγαπάμε όλοι στην οικογένεια τόσο πολύ την ΑΕΚΑΡΑ μας», μου είπε… Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με παππού με καταγωγή από την Πόλη και ρίζες από διωγμένους πρόσφυγες γονείς, δεν ήθελε και πολύ για να με πείσει για το πώς θα μεγαλώσω και ποια ομάδα θα αγαπώ.

Από τα όσα θυμάμαι από την ηλικία των 5, είχε ηλιόλουστη μέρα και από την προηγούμενη περίμενα πως και πως την… πρώτη μου φορά. «Μα καλά του φόρεσες κόκκινη μπλούζα;», είπε στην μητέρα μου ο παππούς μου λίγες ώρες πριν φύγουμε για τη Νέα Φιλαδέλφεια και αμέσως μου τύλιξε ένα κασκόλ γύρω από τον λαιμό.

Με τον ηλεκτρικό η διαδρομή πάντα μου φαινόταν ένα μικρό ταξίδι, άλλωστε το χρησιμοποιούσαμε συχνά για να φτάσουμε στα Άνω Πετράλωνα και από εκεί μετέπειτα για να πάμε στον Περισσό. Αυτή την διαδρομή άλλωστε ακολουθούσα και μεγαλώνοντας όταν ήρθαν στη ζωή μου κι άλλες «κιτρινόμαυρες» Κυριακές.

Φτάνοντας στον Περισσό όλος ο κόσμος, με κασκόλ και μπλούζες της ΑΕΚ ακολουθούσε έναν και μοναδικό συγκεκριμένο δρόμο… Αυτόν που οδηγούσε στο γήπεδο μας! Το Νίκος Γκούμας! Εισιτήριο δεν είχαμε, περιμέναμε στις ουρές κι εγώ ανυπομονούσα να μπω μέσα, να δω από κοντά πως είναι… Καθίσαμε, αν θυμάμαι καλά, απέναντι από την σκεπαστή. «Εκεί πάνε τα πιο μεγάλα παιδάκια», μου είχε εκμυστηρευτεί ο παππούς και παρέα με την θεία αλλά και πολλά πολλά σποράκια περιμέναμε να ξεκινήσει ο αγώνας.

Παίζαμε με την Ξάνθη και ήμασταν πολύ κοντά στο να πάρουμε και μαθηματικά το πρωτάθλημα, όμως το ματς δεν πήγε τόσο καλά και ήρθαμε ισοπαλία 2-2. Έχω όμως να σκεφτώ πολλές στιγμές από την ώρα του ματς… Την πρώτη ταχυκαρδία, αλλά και την πρώτη μούντζα σε διαιτητή! Κι όμως έχουν να μου το λένε ότι στο πρώτο μου παιχνίδι στο Νίκος Γκούμας ήμουν πολύ άτακτος κι ας μην ήξερα ακόμη ούτε να βρίζω, ούτε καν τους κανόνες της μπάλας!

Σήμερα, σχεδόν στα 30 ο παππούς μου έχει άνοια, πολλές φορές δεν μας γνωρίζει ή δυσκολεύεται να βρει τα ονόματα μας… Κάθε φορά όμως που τον επισκέπτομαι σίγουρα θα ανταλλάξουμε μια κουβέντα για την ΑΕΚ! «Η ΑΕΚ είναι το μόνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ», μου λέει…

Από τότε μέχρι σήμερα, άλλαξαν και δεν άλλαξαν πολλά… Έζησα τη Νέα Φιλαδέλφεια σε παιδική ηλικία, αλλά θα ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να την είχα ξανά! Να είχα ξανά εκεί το γήπεδο, εκεί που πρώτη φορά μου έμαθε ο παππούς μου πως είναι να αγαπάς αληθινά… Τότε ήταν και το τελευταίο αλλά κα το πρώτο πρωτάθλημα που είδα, εκεί… Παρέα με τον Παππού!

Υ.Γ: Επηρεάστηκα από το κείμενο του Γ. Τσακίρη στο gazzetta.gr, και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εμάς, θα έχουν αντίστοιχες όμορφες ιστορίες από τα τότε παιδικά χρόνια, δίπλα στην ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια… Στο γήπεδο μας!

Υ.Γ2: Την Κυριακή ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ στις 16:00 να ξανά θυμηθούμε εκείνες τις όμορφες στιγμές!