Στον… ψυχίατρο για τον Αραούχο!

Συνεδρία πρώτη…

Ήταν 21 Νοεμβρίου του 2010… Πρέπει να βρεις το χρονικό σημείο που αλλάζει η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, που αλλάζει η ζωή του, που ορίζεται το μέλλον του. Ένα τέτοιο απόγευμα συνέβη: «Απόλυτη τεχνική, απόλυτη ταχύτητα, απόλυτη ακρίβεια, εκπληκτική αποτελεσματικότητα! Ένα υπέροχο γκολ από τον Αραούχο». Ο Σέρχιο ήταν 18 χρονών. Είχε κάνει το ντεμπούτο του με την Μπόκα Τζούνιορς ένα χρόνο πριν και στο ματς με την Άρσεναλ Σαράντι μπήκε αλλαγή στο παιχνίδι. Έκλεψε τη μπάλα έξω από την περιοχή, πέρασε δύο αμυντικούς, πλάσαρε ιδανικά και άνοιξε το σκορ για την ομάδα του. «Μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα ξεδιπλώθηκε όλο το ταλέντο του στο καλύτερο για εκείνον σενάριο. Έμοιαζε ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής κι όμως έβλεπες στο πρόσωπό του ότι ήταν απλώς ένα φοβισμένο παιδί!». 

Η οικογένειά του ήταν εκεί. Ο Γκιγιέρμο, η Μόνικα και οι τρεις αδερφές του σχεδόν έκλαιγαν στην κερκίδα, την ώρα που ο Αραούχο πετύχαινε το πρώτο γκολ στην καριέρα του. Ήταν πάντα δίπλα του και πάντα του εξηγούσαν πως πρέπει να παραμένει προσγειωμένος. Ήξεραν ότι το έργο τους από τώρα και στο εξής γινόταν πολύ πιο δύσκολο. Το ήξερε και ο ίδιος. «Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Η ομάδα Νέων, το παγκόσμιο κύπελλο κάτω των 17 ετών, η Μπόκα Τζούνιορς και τώρα να παίζω δίπλα στον Ρικέλμε και τον Παλέρμο που έχουν κερδίσει τόσα πολλά. Θυμάμαι ακόμα που τους έβλεπα στην τηλεόραση και σκεφτόμουν: «Πώς γίνεται να πετύχεις τόσα πολλά στην καριέρα σου;»».

Ήταν το σημείο άφιξης του Σέρχιο Αραούχο. Δεν υπήρχε επιστροφή, παρά μόνο ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά του. Ποτέ πια δε θα ήταν άγνωστος, ποτέ πια δε θα έπαιζε ποδόσφαιρο για να εκτονώσει την ενέργειά του, ποτέ πια δε θα μιλούσε για άπιαστα όνειρα. Ούτε καν θα χρειαζόταν να πανηγυρίζει κρυφά για την Μπόκα σε ένα σπίτι γεμάτο οπαδούς της Ρίβερ!

Συνεδρία δεύτερη…

Το αναπόφευκτο ταξίδι στην παιδική ηλικία. Εκεί που κρύβονται τα τραύματα, τα σημάδια, τα μυστικά και οι κώδικες συμπεριφοράς. Δεν υπάρχει ψυχολόγος, από τον Σίγκμουντ Φρόιντ μέχρι την κυρία Παναγιώτα της γειτονιάς, που να μην ψάξει να βρει κατάλοιπα από την τρυφερή ηλικία του ανθρώπου. Ο Γκιγιέρμο Αραούχο ήταν ο δυνατός του σπιτιού. Ο πατέρας του Σέρχιο, προπονητής στην πρώτη του ομάδα και εκείνος που μέχρι και σήμερα τον εκπροσωπεί σε όλες τις διαπραγματεύσεις. Η Μόνικα, η Έρικα, η Βηθλεέμ και η Αλντάνα ήταν οι τρεις αδερφές του, σε μια εξαιρετικά δεμένη οικογένεια.

«Εννέα μηνών περπάτησα και μόλις συμπλήρωσα ένα χρόνο ζωής πήρα μια μπάλα ως το πρώτο μου δώρο. Τυπικό, θα έλεγα», διηγείται ο Σέρχιο που έβλεπε το ποδόσφαιρο ως έναν παιδότοπο που έπρεπε να εκτονώνεται. «Από την πρώτη τάξη στο σχολείο ήμουν αεικίνητος. Οι δάσκαλοί μου ξεκαθάρισαν ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να τρέχω και να βγάζω την ενέργειά μου. Οι γονείς μου με έγραψαν στο παιδικό ποδόσφαιρο, σχεδόν με το ζόρι. Είχα πάει και ένα χρόνο πριν, αλλά μόλις στο βαρέθηκα σταμάτησα». 

Η δεύτερη απόπειρα θα ήταν πιο πετυχημένη. Ο Σέρχιο δεν ένιωθε και δεν ένιωσε ποτέ πίεση από την οικογένειά του για να πετύχει στο ποδόσφαιρο. Ήξερε από μόνος του ότι αυτό θα ήταν το μέλλον μου. «Είναι πάντα μαζί μου, με συμβουλεύουν και μου μιλάνε ανοικτά για τα θετικά και τα αρνητικά. Πάντα δούλευαν για να μην μας λείψει τίποτα. Υλικά και συναισθηματικά. Είναι άσχημο να σε πιέζουν οι γονείς σου, γιατί αν δεν το θες δε θα το κάνεις. Ευτυχώς δεν πέρασα ποτέ κάτι τέτοιο. Διασκέδαζα με το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, νομίζω γεννήθηκα για να παίζω ποδόσφαιρο και δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου».

Συνεδρία τρίτη…

Μια μεγάλη αλλαγή μπορεί να βλάψει το παιδί ενώ ακόμα διαμορφώνει χαρακτήρα. Μπορεί να προκαλέσει σοκ, να το οδηγήσει στην απομόνωση και να μην αντέξει την πίεση. Ο Σέρχιο Αραούχο δεν ήθελε να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια, παραδέχεται ότι αν δεν ήταν η Μπόκα εκείνη που τον καλούσε, δε θα αποδεχόταν ποτέ. «Δεν με ενδιέφερε να πάω στο γήπεδο των έντεκα. Έπαιζα οκτώ χρόνια στην Ατλάντα ποδόσφαιρο σάλας και πάντα ένιωθα υπέροχα. Διασκέδαζα τόσο πολύ! Το 5Χ5 σε αναγκάζει να σκέφτεσαι και να ενεργείς γρήγορα, να έχεις καλό συγχρονισμό. Κι αν είσαι γρήγορος, είσαι ιδανικός».

Η πρόσκληση ήρθε μέσω του κολλητού του. Ο Νίκο Γκονζάλες, μέσος της Λας Πάλμας σήμερα, βρισκόταν στις ακαδημίες της Μπόκα. Ζήτησε μια μέρα από τον Ραμόν Μαντόνι να έρθει να δει τον φίλο του. «Του είπα ότι πρέπει να έρθει να δει τον Σέρχιο, γιατί κάνει απίστευτα πράγματα με τη μπάλα και ταιριάζει στο προφίλ της Μπόκα. Όταν τον είδε για πρώτη φορά, δε δίστασε στιγμή. Ήρθε σε μένα και μου λέει: «Νίκο, δεν χρειάζεται καν να σου απαντήσω. Ο Σέρχιο είναι φαινόμενο».

Ο Ραμόν Μαντόνι ήταν εκείνος που τον ανακάλυψε. «Αν δεν ήταν η Μπόκα, δε θα έμπαινα ποτέ στον πειρασμό», εξηγεί ο Αραούχο, που στην πορεία της ζωής του θα ανταπέδιδε τη χάρη στον Γκονζάλες, προτείνοντάς τον στην Λας Πάλμας!  Στους «Γενοβέζους» γνώρισε πολλούς προπονητές, εμπνεύστηκε από πολλούς παίκτες, όμως δύο τον σημάδεψαν περισσότερο απ’ όλους. Ο Άλφιο Μπαζίλε, που του έδωσε την πρώτη ευκαιρία και ο Κλαούντιο Μπόργκι που προσπάθησε να τον κάνει πιο σκληρό.

«Μου θυμίζει τον εαυτό μου στην ηλικία του. Είχα το ίδιο στυλ και το ίδιο σώμα, αλλά πρέπει να αποφασίσει: Θέλει να είναι ένα εύθραυστο πιόνι ή ένας ποδοσφαιριστής». O Αργεντινός τεχνικός, που είχε αναλάβει την Μπόκα το 2010, τού έλεγε τα ίδια και χειρότερα κατ’ ιδίαν. Τον υποβίβαζε στη Β’ ομάδα όταν ένα λάθος που έκανε είχε ως αποτέλεσμα να ηττηθεί η Μπόκα από την Σαν Λορέντζο. «Ο Μπόργκι με έχει σημαδεύσει για όλη μου τη ζωή. Καταλάβαινε τι δεν πήγαινε καλά με μένα και με συμβούλευε. Η δεύτερη ομάδα με έκανε να πεισμώσω. Κατάλαβα ότι πρέπει να δουλέψω σκληρά και να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία που μου δίνεται».

Συνεδρία τέταρτη…

Επιτυχία και αποτυχία! Η ισορροπία του τρόμου για κάθε άνθρωπο. Κι όσο πιο νεαρός, τόσο δυσκολότερο να το διαχειριστεί. Το 2009, η Ρεάλ Μαδρίτης πλησίασε την Μπόκα Τζούνιορς. Δεν ήθελε ακριβώς να αποκτήσει τον Σέρχιο Αραούχο, αλλά ούτε και να μην τον αποκτήσει. Ήθελε να έχει τον πρώτο λόγο, αν αποφάσιζε η ομάδα της Αργεντινής να τον πουλήσει. Ο Κάρλος Μπιάνκι κάλεσε τον μικρό στο γραφείο του για να του εξηγήσει πως έχει η κατάσταση. «Υπέγραψα, αλλά με τον όρο να μην φύγω πριν τα 21 μου χρόνια. Η Ρεάλ ήταν σπουδαία ευκαιρία, αλλά το όνειρό μου ήταν να κερδίσω τίτλους με την Μπόκα πριν φύγω για την Ευρώπη. Αυτό ακριβώς μου είχε πει ο Ρικέλμε μια μέρα και θέλω να ακολουθήσω το παράδειγμά του».

Ο Αργεντινός μέσος θα έφευγε, τελικά, είκοσι ετών. Είχε κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Μόνο που ο προορισμός του δεν ήταν η Μαδρίτη. Ήταν η Βαρκελώνη. «Μια τέτοια ευκαιρία είναι πραγματικά απίστευτη. Είναι όνειρο για κάθε παίκτη και είμαι ευγνώμων που μου δίνεται μια τέτοια ευκαιρία». Στην Βαρκελώνη απέτυχε. Απέτυχε έστω να ολοκληρώσει τον διετή δανεισμό του και γύρισε άρον-άρον στην Αργεντινή ένα χρόνο μετά. Του έφταιγε η διαφορετική νοοτροπία, τον επηρέαζε η νοσταλγία για το σπίτι του, του έλειπε η οικογένειά του.

«Μου στοίχισε πολύ. Μιλούσα σχεδόν δέκα ώρες την εβδομάδα με τη μαμά μου στο skype. Άργησα πολύ να προσαρμοστώ», έλεγε επιστρέφοντας στην Αργεντινή, όπου βρήκε κλειστή την πόρτα του Κάρλος Μπιάνκι και παραχωρήθηκε δανεικός στην Τίγκρε. Μετά από μια σεζόν, ήρθε και η δεύτερη ευκαιρία. «Επηρεάστηκα πάρα πολύ την πρώτη φορά που απέτυχα στην Ισπανία, όμως η ζωή μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και δε θα επιτρέψω να συμβεί το ίδιο», δήλωνε άμα την άφιξή του στις Κανάριες Νήσους και στην πρώτη του σεζόν θα το αποδείκνυε και στο γήπεδο.

Στη δεύτερη, στην Primera Division πλέον, άρχισαν τα προβλήματα. Όσο οι μήνες περνούσαν, τόσο έπεφτε η αποδοτικότητα του Σέρχιο, τόσο αυξανόταν η πίεση, τόσο γέμιζε το μυαλό του με ερωτηματικά. Ο πατέρας του προσπαθούσε να διορθώσει την κατάσταση, όμως τα έκανε χειρότερα. Ο Αραούχο ένιωθε να βαριέται στην Λα Πάλμας, ένιωθε να χάνει το μαγικό του άγγιγμα και άκουγε φωνές την ίδια ερώτηση του δημοσιογράφου να επαναλαμβάνεται στο κεφάλι του.

 «Θα παίξω καλά, θα βοηθήσω την ομάδα και θα ανεβάσω ξανά την τιμή μου. Πρέπει να είσαι ήρεμος, γιατί τα πράγματα έρχονται όταν πρέπει να έρθουν».

Ο ψυχίατρος τι έχει να πει για όλα αυτά;