Περί πάγκου, γκέλας και… μουρμούρας

Σε έναν… μαραθώνιο όπως είναι το πρωτάθλημα πολλές φορές παίζει σημαντικό ρόλο πλην του αγωνιστικού τομέα και ο ψυχολογικός. Η ψυχολογία είναι ένα επιπλέον όπλο που επηρεάζει τόσο την δική σου ομάδα αλλά αντίστοιχα και τον αντίπαλο σου.

Δεν μπόρεσε να κρατήσει το «όπλο»

Για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός τόσο χρόνια και ειδικότερα τα τελευταία 4, κατάφερνε είτε με τον έναν τρόπο είτε με… τον άλλον, να νικάει τα παιχνίδια του ακόμα και όταν δεν ήταν καλός. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να συντρίβει την ψυχολογία των αντιπάλων του που περιμένανε την γκέλα για να πιστέψουν στον τίτλο, αλλά δυστυχώς δεν ερχόταν εύκολα το στραβοπάτημα. Αυτό ήταν έναν επιπλέον όπλο για τους ερυθρόλευκους…

Αυτό το όπλο λοιπόν, πήγε να κρατήσει στα «χέρια της» η ΑΕΚ το απόγευμα της Δευτέρας και δυστυχώς, εκ του αποτελέσματος, περισσότερο φοβήθηκε παρά φόβισε. Η ευκαιρία που είχε η Ένωση να τρομάξει τους αντιπάλους της, που θα βλέπανε από την 3^ηαγωνιστική μια ομάδα πάνω από το κεφάλι τους να μην αστειεύεται, ήταν τεράστια και δυστυχώς για αυτό το λόγο θεωρώ πως η ΑΕΚ έκανε τεράστια γκέλα και φυσικά ήταν η μεγάλη χαμένη της συγκεκριμένης πρωτόγνωρης αγωνιστικής για την ιστορία του Ελληνικού πρωταθλήματος.

Όχι λόγια, αλλά μόνο πράξεις στην ΑΕΚ

Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα  και αμέσως προχωράω στο θέμα που ξεχώρισα από την συγκεκριμένη άσχημη βραδιά, τους αναπληρωματικούς. Λόγω των δεδομένων (βλ. απουσίες), χρειάστηκε να μπούνε στο βασικό σχήμα και παιδιά που κάθονται στον πάγκο από την αρχή της σεζόν.

Εδώ θέλω να πω με αφορμή και το περιστατικό με τον Άραβα, πως είναι δικαίωμα για τον 

κάθε ποδοσφαιριστή να πιστεύει στις δυνατότητες του, να πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος να πιστεύει ότι αξίζει το κάτι παραπάνω. Αλλά…

Σε μια ομάδα όπως είναι η ΑΕΚ, τα λόγια πρέπει να είναι λιγότερα από τα έργα και η τελική εικόνα πρέπει πάντα να είναι αντάξια των όσων λέει και υποστηρίζει για τον εαυτό του ο κάθε ποδοσφαιριστής, προκειμένου να δικαιώνεται και να αποδεικνύει τα λόγια του.

Επανέρχομαι λοιπόν στον πρόλογο και στο ματς με τον Ηρακλή, ξεκίνησαν ως βασικοί κάποιοι αναπληρωματικοί και χρησιμοποιήθηκαν κατά την διάρκεια του αγώνα κάποιοι ως αλλαγή. Σε ποσοστό της τάξης του 90% δεν αποδείχτηκε σε κανένα σημείο του αγώνα πως ο Τιμούρ έχει αδικήσει κάποιον ποδοσφαιριστή του . Ξεκάθαρο και δίκαιο. Μπορεί να έκανε άλλες γκέλες ο κόουτς, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.

Μουρμούρα χωρίς… δικαιολογία

Χωρίς να θέλω να γίνω συγκεκριμένος, δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής στο ματς με τον Ηρακλή, ο οποίος να λογίζεται ως αναπληρωματικός και να είπες : «μα καλά, είναι δυνατόν να έχει αυτόν έξω;». Κανείς αναπληρωματικός δεν διέψευσε τον προπονητή του. Όλοι πλην μιας ίσως εξαίρεσης, ήταν κάτω του μετρίου και μάλιστα με εμφάνιση που σε έκανε να ανησυχείς σχετικά με την πληρότητα του πάγκου.

Και καταλαβαίνω όπως είπα και πριν πως ο καθένας μπορεί να υποστηρίζει ότι θέλει, αλλά όταν είσαι στην ΑΕΚ, την μια ευκαιρία που θα σου δοθεί, πρέπει να είσαι έτοιμος να δείξεις πως αξίζεις να είσαι βασικός και ακόμα παραπέρα, αξίζεις να βρίσκεσαι σε αυτό το ρόστερ. 

Υπάρχουν μουρμούρες, όπως σε όλες τις ομάδες, από αυτούς που δεν παίζουν, αλλά δυστυχώς, κανείς δεν απέδειξε τον λόγο για τον οποίο «νιώθει… αδικημένος. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς που αγωνίστηκαν την Δευτέρα, απέδειξαν πως… δεν κάνουν ούτε για την 18αδα!

ΥΓ: Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, επειδή πάντα κάποιοι θέλουν να βρίσκουν τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, με το σχόλιο μου δεν φωτογραφίζω τον Αραβίδη, απλά με αφορμή αυτό το επεισόδιο ανέλυσα μια γενική ατμόσφαιρα εντός της ομάδας σε συνδυασμό με την γκέλα της Δευτέρας. Δεν είναι μόνο ο Άραβας που νιώθει έτσι…

ΥΓ1; Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για ανάλυση στην εμφάνιση με τον Ηρακλή. Ο Ολυμπιακός σε 4 μέρες φιλοξενεί την ΑΕΚ και εκεί δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο δύο λέξεις: «Συγκέντρωση και πάθος».

ΥΓ2: Ακόμα και η ΑΕΚ της Δευτέρας (χωρίς να επαναληφθεί αυτή η εικόνα) απέναντι στον φετινό Ολυμπιακό, δεν πάει για κανένα άλλο αποτέλεσμα παρά μόνο για τη νίκη.