Κακιούζης: «Ήμουν και παραμένω ΑΕΚ»

Αναλυτικά το κομμάτι της συνέντευξης που παραχώρησε στο «contra.gr» και αναφέρεται στην ΑΕΚ:

Αισθάνεσαι δικαιωμένος που επέλεξες τότε την ΑΕΚ, παρότι σε ήθελαν κι άλλες μεγάλες ομάδες;

Η ΑΕΚ είναι η ομάδα μου. Ήμουν ΑΕΚ, είμαι ΑΕΚ και θα είμαι ΑΕΚ. Αυτό δεν αλλάζει. Η επιθυμία μου ήταν να μεταγραφώ στην ΑΕΚ, αλλά δεν εξαρτιόταν από εμένα. Θεωρώ πως καθοριστικό ρόλο έπαιξε η επίσκεψη της Original στα γραφεία του Ιωνικού. Τότε αποφασίσαμε πως θα πάω στην ΑΕΚ. Όπως προείπα, δεν ήταν επιλογή μου, αλλά απόφαση της ομάδας. Ήμουν ανάμεσα στην ΑΕΚ, τον Πανιώνιο, αλλά και σε άλλες ομάδες. Πιστεύω πως καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι οπαδοί της ΑΕΚ. Θυμάμαι πως από πολύ μικρός πήγαινα με τον πατέρα μου και βλέπαμε την ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, μία φορά είχα φύγει κρυφά από το σπίτι και είχα πάει στην Τούμπα, στο 2-2 με τον ΠΑΟΚ το 1992, όταν είχαμε πάρει το πρωτάθλημα! Βέβαια, μετά έγινε… μπάχαλο στο σπίτι (σ.σ. γέλια).

Τελικά το να αγωνίζεσαι στην ομάδα της καρδιάς σου είναι ευχή ή κατάρα;

Και τα δύο. Άλλωστε, τα… έζησα. Τη λέξη “κατάρα” όπως και τη λέξη “πόλεμος” τις θεωρώ πολύ άσχημες για να τις χρησιμοποιούμε τόσο εύκολα. Γενικά, η λέξη “πόλεμος” για εμένα συνεπάγεται με απώλεια ζωής, πίκρα, στεναχώρια… Επομένως, το να λέμε “πάμε να πολεμήσουμε” σε έναν αγώνα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου θεωρώ πως είναι ηλίθιο. Είναι κλισέ εκφράσεις, αλλά επειδή το λεξιλόγιό μας είναι τόσο πλούσιο, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε άλλες λέξεις.

Όσον αφορά στην ΑΕΚ, ένιωθα να πετάω στα σύννεφα εκείνη την περίοδο, καθώς αγωνιζόμουν στην ομάδα που λάτρευα από μικρό παιδί. Ο κόσμος μ’ αγαπούσε, αλλά κι εγώ τον αγαπούσα. Όπως σου είπα, ήμουν ΑΕΚ και είμαι ΑΕΚ. Και τώρα πηγαίνω στο γήπεδο και βλέπω τους αγώνες με τα πιτσιρίκια. Αλλά έζησα και μεγάλη στεναχώρια. Φαντάσου, έζησα την απόλυτη χαρά και την απόλυτη στεναχώρια την ίδια στιγμή. Όταν πήραμε το πρωτάθλημα είχα αποφασίσει την ίδια ώρα πως θα φύγω.

Οι σχέσεις σου με τον Νίκο Χατζή ήταν λίγο… Γκάλης-Γιαννάκης; Τελικά, μιλούσατε ή όχι;

Μιλούσαμε, αλλά εγώ προσωπικά δεν ήμουν ποτέ εξωστρεφής. Ήμουν ψυχρός. Για παράδειγμα, όταν κάναμε ασκήσεις με βάρη, ενώ κάποιοι έκαναν χαβαλέ, εγώ ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος επειδή τη θεωρούσα πολύ σημαντική προπόνηση. Γινόμουν αγενής, δεν ήθελα να μου μιλάει κανένας. Έκανα πλάκα κατά τη διάρκεια της προπόνησης, αλλά παράλληλα ήμουν και απόμακρος, επειδή θεωρούσα πως έπρεπε να υπάρχει ένα όριο. Σε ό,τι αφορά στον Νίκο, απλά ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες.

Εννοείται πως μιλούσαμε. Είναι δυνατόν να μην μιλάμε; Απλά, τα ενδιαφέροντά μας ήταν διαφορετικά. Επειδή ήρθαμε την ίδια εποχή στην ΑΕΚ μάς θεωρούσαν… Διόσκουρους. Δεν γινόταν να είχαμε κακή σχέση. Μπορεί να είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, αλλά φυσικά και μιλούσαμε. Από εκεί και πέρα το τι γράφει ο καθένας δεν με αφορά. Έχω την άποψή μου για κάποια πράγματα που έγιναν στην ομάδα, όμως ότι γίνεται μέσα στην ομάδα μένει εκεί.

Σ’ είχε ενοχλήσει που δεν έγινες εσύ αρχηγός, τότε, στην ΑΕΚ;

Δεν ήταν επιλογή μου, αλλά παρόλα αυτά δεν με είχε πειράξει. Είναι τυπικό το θέμα του ποιος θα είναι αρχηγός σε μία ομάδα.

Δεν είναι σημαντικό όμως για έναν παίκτη να γίνεται αρχηγός;

Εξαρτάται πώς λειτουργεί κάποιος σε μία ομάδα. Μπορεί να είναι αρχηγός, αλλά κάποιος άλλος να έχει ηγετικό ρόλο στην ομάδα και να λειτουργεί ως τέτοιος. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ΑΕΚ. Γενικά, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Προσωπικά, έζησα το “απόλυτο” ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Στην ΑΕΚ γνωρίζω πολύ καλά τι έκανα τόσο μέσα στο παρκέ όσο κι εκτός. Ειδικά όταν είχαμε τα τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Πώς ήταν η συνύπαρξή σου με τον Γιάννη Ιωαννίδη;

Όταν είσαι μόλις 19 ετών δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Ο κόουτς Ιωαννίδης είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να σου μεταδίδει τις πληροφορίες. Σου φώναζε και παράλληλα σου περνούσε κι αυτά που ήθελε. Ο κάθε προπονητής έχει τον τρόπο του, κι εγώ, όταν γίνω προπονητής θα έχω τον δικό μου. Εγώ απομόνωνα τα άσχημα και κρατούσα μόνο αυτά που αφορούσαν το μπάσκετ. Όσα με ενδιέφεραν προκειμένου να γίνω καλύτερος στο μπάσκετ.

Άλλωστε, οι οδηγίες του Ιωαννίδη για το πώς θα ακολουθήσω έναν παίκτη στην άμυνα ή πώς θα παίξω μπάσκετ ήταν απίστευτες. Απίστευτες. Και είχα την τύχη στην αρχή της καριέρας μου να έχω τον Τζούροβιτς, τον Ιωαννίδη και τον Ίβκοβιτς. Ήμουν τρομερά τυχερός γιατί κι οι τρεις μου μετέδωσαν σημαντικά πράγματα, τα οποία έβαλα στη συνέχεια στο παιχνίδι μου.

Πως ήταν ο Ίβκοβιτς ως προπονητής;

Θεωρώ πως με τον Ίβκοβιτς έγινε το “μπαμ” στην καριέρα μου. Δούλεψα όλο το καλοκαίρι, πίστεψε πάρα πολύ σ’ εμένα και εξελίχθηκα σημαντικά. Μην ξεχνάς πως όταν άρχισα την καριέρα μου έπαιζα στο “4” και μέσα σε δύο καλοκαίρια, ύστερα από παρότρυνση και εντολή του Ιωαννίδη, μετατράπηκα σε “3άρι”.

Είχες πει πως ο μεγαλύτερος συλλογικός τίτλος που κατέκτησες ήταν με την ΑΕΚ; Γιατί;

Γιατί ήταν το πρώτο πρωτάθλημα που κατέκτησα στη ζωή μου. Κι αναφέρομαι στο πρωτάθλημα, γιατί πριν είχαμε κατακτήσει το Σαπόρτα και το Κύπελλο Ελλάδας. Ο πρώτος τίτλος είναι πάνω απ’ όλα, όμως το πρωτάθλημα και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, το μετέτρεψαν σε κάτι ξεχωριστό.

Τα οικονομικά προβλήματα έπαιξαν ρόλο στην απόφασή σου;

Ήταν σημαντικός παράγοντας, αλλά δεν έπαιξε ρόλο στην απόφασή μου. Στο ξαναλέω: Ήμουν ΑΕΚ και παραμένω ΑΕΚ. Ακόμα κι όταν έφυγα χάρισα χρήματα στην ομάδα. Απλά ήθελα να φύγω. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα. Γιατί αν έπαιζε ρόλο το οικονομικό κομμάτι θα μπορούσα να είχα κυνηγήσει τα χρήματα δικαστικώς και στο τέλος να τα είχα πάρει κιόλας. Αλλά δεν με ένοιαζε. Χάρισα ένα συμβόλαιο κι ήθελα απλά να φύγω.

Αν είχαν κάνει κίνηση να σε κρατήσουν, θα σκεφτόσουν να παραμείνεις;

Αν είχαν κάνει έστω μία τυπική κίνηση δεν θα μπορούσα να φύγω, αφού είχα συμβόλαιο. Δεν τους ενδιέφερε. Όταν κατέθεσα προσφυγή έλεγαν: “Εντάξει μωρέ και τι έγινε;”. Μόνο όταν πήγε το χαρτί από τη FIBA άρχισαν τις διαδικασίες συμβιβασμού. Όμως, είχαν περάσει ήδη δύο μήνες… Εγώ παρέμενα επαγγελματίας. Παρόλα αυτά, οι κινήσεις τους μου επιβεβαίωναν κάθε ημέρα την ορθότητα της απόφασής μου.

Μόλις τους είπα: “Παιδιά, δεν θέλω τα χρήματα, θέλω απλά την ησυχία μου” σε πέντε λεπτά ήμουν ελεύθερος. Οι ομάδες είναι πάνω απ’ όλους. Από τον Μιχάλη, τον Ντέμη, τον Δημήτρη (σ.σ. Διαμαντίδη). Ο Παναθηναϊκός είναι πάνω από τον Δημήτρη. Υπάρχει και θα υπάρχει. Πριν τον Διαμαντίδη ήταν ο Μποντιρόγκα, μετά τον Διαμαντίδη θα υπάρξει κάποιος άλλος. Αυτές οι ομάδες είναι πάνω από προέδρους, πάνω από παίκτες, πάνω απ’ οτιδήποτε.

Θεωρείς πως αν ο κορμός εκείνης της ομάδας είχε παραμείνει θα μπορούσε να κάνει το βήμα παραπάνω;

Πιστεύω πως αν ο κορμός ήταν ο ίδιος θα είχαμε πάρει τα επόμενα χρόνια την Ευρωλίγκα. Ειδικά αν σκεφτείς την εξέλιξη που είχαν τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένοι παίκτες εκείνης της ομάδας. Είμαι πεπεισμένος πως θα παίρναμε την Ευρωλίγκα. Γενικώς, ως φίλαθλοι έχουμε την τάση της… αυτοκαταστροφής. Πάντα υπάρχει ένα “γιατί” κι ένας διχασμός δυστυχώς.

Τη νέα προσπάθεια της ΑΕΚ με μπροστάρη τον Μάκη Αγγελόπουλο πώς την βλέπεις;

Θα δείξει… Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Δείχνει πως είναι ένας άνθρωπος που έχει τη διάθεση και την οικονομική ευχέρεια κάνει την ΑΕΚ ξανά μεγάλη. Πιστεύω πως μόνο μέσα από τα λάθη αποκτάς εμπειρίες. Η περυσινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα διδακτική. Πρέπει να υπάρξει ένας κορμός κι από εκεί και πέρα χρειάζεται υπομονή. Οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Τόσο ο Ολυμπιακός όσο κι ο Παναθηναϊκός είναι έτη φωτός μπροστά. Πρέπει να γίνουν αργά και σταθερά βήματα, όπως συνέβη και στην εποχή του Φιλίππου.

Θα ήθελες να αποτελέσεις μέρος αυτής της προσπάθειας;

Αμέ, γιατί όχι; Εγώ θα ήθελα, άλλοι δεν ξέρω… (σ.σ. γέλια) Στο ξαναλέω: Ήμουν και είμαι ΑΕΚ. Όμως, στο κομμάτι της δουλειάς είμαι κι επαγγελματίας. Αν μου ζητηθεί, σαφώς κι είμαι θετικός να προσφέρω στην ΑΕΚ. Αλλά, δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Δεν παίρνω εγώ τις αποφάσεις.

Πάντως, το 2013, η συμμετοχή σου στην προετοιμασία του Ολυμπιακού προκάλεσε αντιδράσεις στον κόσμο της ΑΕΚ.

Την προηγούμενη χρονιά, το 2012, είχα κάνει προετοιμασία με την ΑΕΚ. Παλαιότερα είχα κάνει με την Μπαρτσελόνα. Το 2013 στον Ολυμπιακό ήταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα. Ήξερα πως οι προπονήσεις θα ήταν κορυφαίου επιπέδου. Αντίθετα, η ΑΕΚ ήταν στην Α2. Ήθελα να προετοιμάσω το κορμί μου για το υψηλότερο επίπεδο. Έτσι το σκέφτηκα. Απ’ την στιγμή που δεν μπορούσα να πάω στην Μπαρτσελόνα ο Ολυμπιακός ήταν η κατάλληλη επιλογή. Ήταν στη χώρα μου, δεν θα χρειαζόταν να “ξενιτευτώ” για 1,5 μήνα και να μείνω μακριά απ’ την οικογένειά μου. Μίλησα με τον Μπαρτζώκα, ο οποίος μου είπε χαρακτηριστικά πως είναι τιμή τους να συμμετέχω στις προπονήσεις. Απλά έκανα προπονήσεις, τίποτα παραπάνω.

Όλα αυτά τα χρόνια σκέφτηκες την επιστροφή στην ΑΕΚ;

Διαρκώς, αλλά η ΑΕΚ ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Ούτως ή άλλως δεν μου κατατέθηκε ποτέ πρόταση για να επιστρέψω στην ομάδα. Άλλωστε, δεν σου κρύβω πως κι εγώ ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος στις ομάδες που αγωνιζόμουν. Εκείνη την εποχή η ΑΕΚ, δυστυχώς, ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα κι όταν, επί Δρόσου, ακούστηκε πως υπήρχε ενδιαφέρον, εγώ δεν είχα καμία επίσημη κρούση, ούτε πρόταση. Τα έβγαζαν απλά για να κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Αγωνίστηκες σε ιστορικές ομάδες της Ευρώπης. Πόσο εύκολο είναι να προσαρμοστείς στις συνθήκες κι αν ξεχωρίζεις κάποια απ’ τις ομάδες που αγωνίστηκες.

Για εμένα έχει σημασία μόνο το μπάσκετ. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ούτε βγαίνω ούτε ξενυχτάω. Η πόλη που θα ζούσα μόνιμα κι η ομάδα που είναι μέσα στην καρδιά μου, ανεξάρτητα από την ΑΕΚ, είναι η Σιένα. Ήταν η πρώτη ομάδα που αγωνίστηκα στο εξωτερικό μετά την αποχώρησή μου από την ΑΕΚ. Θυμάμαι τις πρώτες ημέρες στο ξενοδοχείο ήμουν λίγο… μουδιασμένος, αλλά όταν έμπαινα στο γήπεδο ξεχνούσα τα πάντα.

Πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας κι αυτό το έκανε ακόμα πιο ξεχωριστό. Είναι διαφορετικό να παίρνεις ένα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, που είναι μία παραδοσιακή δύναμη και βρίσκεται στην Αθήνα και διαφορετικό να το παίρνεις με τη Σιένα. Σε αντιστοιχία είναι σαν να το έπαιρνε μία ομάδα από τα Ιωάννινα. Όλοι οι κάτοικοι της Σιένα, περίπου 80.000 ήταν κάθε ημέρα στους δρόμους επί ένα μήνα, ύστερα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ευτυχισμένος ένιωθα. Η πόλη ήταν σαν… παραμύθι, ο κόσμος, το γήπεδο, όλα ήταν μαγικά. Μπορεί η Μπαρτσελόνα, στην οποία αγωνίστηκα, να είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος, αλλά για εμένα η Σιένα είναι κάτι ξεχωριστό στην καριέρα μου.