Και τώρα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς αυτούς

Η απόφαση του Χριστόφορου Μπακαούκα να αποσυρθεί από την ενεργό δράση με έκανε να μαζέψω σκέψεις και να τις βάλω σε αυτό το κείμενο. Δεν είναι μόνο ο «Μπάκα», είναι και ο κόουτς, ο Γιάννης Αρβανίτης που επίσης από τη νέα σεζόν δεν θα είναι στην άκρη του κιτρινόμαυρου πάγκου.

Ένας ένας, οι άνθρωποι που έφεραν το χάντμπολ της ΑΕΚ στην κορυφή -κι έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους όταν το είχε μεγάλη ανάγκη αυτός ο σύλλογος- αποχωρούν. Ήταν αρχικά ο Δημήτρης (σ.σ. Καφφάτος), ακολούθησαν ο Φάνης με τον Γιώργο και τώρα ο Χριστόφορος και ο Γιάννης.

Δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και άλλοι εντός κι εκτός του παρκέ που έβαλαν το λιθαράκι τους και μας έκαναν να αγαπήσουμε το χάντμπολ. Άνθρωποι που αγαπούσαν και αγαπούν την ομάδα και πάντα έβαζαν πλάτη στα δύσκολα για το καλό της ΑΕΚ. Κάποιοι από αυτούς ήταν και οι παραπάνω.

Το «πώς» και το «γιατί» για τις αποχωρήσεις αυτών των παικτών είναι ένα άλλο, μεγάλο, θέμα. Αγωνιστικά ο Χριστόφορος θα μπορούσε να έβγαζε ακόμα μια σεζόν, αλλά αυτό το τηλέφωνο που περίμενε, δεν ήρθε ποτέ. Η σκέψη να παίξει σε άλλη ομάδα και όχι στην αγαπημένη του ΑΕΚ δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό του κι έτσι αποφάσισε να αποσυρθεί.

Η Ένωση αλλάζει σελίδα και ο χρόνος θα δείξει, με τι γράμματα θα γραφτεί. Η προηγούμενη ήταν γραμμένη με χρυσά γράμματα, αν και είχε κάποια… μελανά σημεία. Σε αυτό το νέο εγχείρημα όμως, η ΑΕΚ θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τα δικά της παιδιά. Αυτό από μόνο του είναι το μεγαλύτερο στοίχημα.

ΥΓ: Όσο και αν έψαχνα να βρω κάτι που να μην ακούγεται κλισέ, πάντα το μυαλό μου κατέληγε στο «Εις το επανιδείν» γι’ αυτά τα παιδιά. Γιατί σίγουρα κάπου, κάποτε θα ξαναβρεθούν οι δρόμοι μας.