Τυχεροί που δεν υπάρχει χρόνος…

Και εκεί που λες «οκ ότι έγινε έγινε, ας τελειώσουμε με το διπλό να κατακτήσουμε την δεύτερη θέση και να μπούμε δυνατά σε Κύπελλο και πλέι οφ», μπαπ-μπαπ διπλό χαστούκι ξεγυρισμένο, από αυτά που τα τρως και σαστίζεις όχι γιατί πονάς, αλλά γιατί έγινες περίγελος μπροστά σε άλλους…

Το ματς στην Λιβαδειά ήταν πραγματικά το αποκορύφωμα αυτής της τραγικής πορείας που ξεκίνησε η ΑΕΚ τους τελευταίους δύο μήνες (όχι ότι πριν έλαμψε με την μπάλα της) και φάνηκε ανίκανη τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου να χειριστεί την κρίση της και να μπορέσει να την ξεπεράσει.

Παίκτες χαμένοι στην… μετάφραση και στο διάστημα, προπονητής που θαρρείς του κλέψανε το μαγικό ραβδάκι (που δεν είχε) και πλέον δεν μπορεί να περάσει μια ιδέα του ούτε στον μεταφραστή, διοίκηση χαλαρή και δίχως το παραμικρό  ίχνος σκέψης να τιμωρήσει την αγωνιστική αλαζονεία με ένα πρόστιμο έστω, δείγμα ότι «παιδιά, οκ περάσαμε από Γ και Β, αλλά πλέον είστε όλοι στην ΑΕΚ και αν δεν βγαίνετε ματωμένοι από το χορτάρι δεν θα έχετε καλή εβδομάδα».

Πραγματικά η ΑΕΚ το τελευταίο διάστημα δείχνει να ζει στον δικό της κόσμο, δίχως να δείχνει πως η ομάδα κυνηγάει κάτι, παλεύει κάτι, έχει στόχους, είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα για φέτος και το φωνάζει βρε αδερφέ! Τίποτα… Νωθρότητα, ωχ αδερφισμός και ένας κόσμος που περιμένει επιτέλους το γ@μημένο το χαμόγελο, να συνεχίζει να τρώει χαστούκια σαν αυτό της Λιβαδειάς και πιο πριν της Καλλονής, του Παναιτωλικού και πάει λέγοντας.

Που είναι το ποδοσφαιρικό θράσος;

Η εικόνα της ερυθρόλευκης φιέστας δεν είναι για θαυμασμό, δεν είναι για αναγνώριση στον αντίπαλο, αλλά είναι εικόνα για προβληματισμό, εικόνα για ατομική και ομαδική αξιολόγηση, εικόνα για θυμό και πείσμα, για ποδοσφαιρικό εγωισμό και για την ερώτηση στον καθένα που φοράει τον δικέφαλο στο στήθος: «Γιατί έχασα την ευκαιρία να ήμουν σήμερα εγώ που θα σήκωνα την κούπα και αντ’ αυτού να τρώω τρία από την Λιβαδειά που έχει ωραία σουβλάκια;»

Θράσος ρε, τσαμπουκάς, πάθος για αγωνιστική εκδίκηση «δίψα για τίτλους». Δεν είστε στην Ξάνθη, δεν είστε στον Πανιώνιο, ούτε καν στον ΠΑΟΚ! Είστε σε μια ομάδα που σας επιτρέπει η ιστορία και το μέγεθος της στον Τελικό Κυπέλλου να πάρετε τον πρώτο σας τίτλο σαν ποδοσφαιριστές.  Τώρα θα φανεί αν μπορείτε ή όχι…

Η φιλική επίσκεψη (γιατί όποιος ξέρει φιλική την χαρακτηρίζει) των οπαδών στο ξενοδοχείο μετά το 3-0 ήταν μια πρώτη εικόνα για το τι μπορεί να ακολουθήσει στο τέλος της χρονιάς. Η αποθέωση από την αποδοκιμασία δεν είναι ούτε μισό τσιγάρο δρόμος…

Όποιος νομίζει πως μπορεί να λέει είμαι ποδοσφαιριστής στην ΑΕΚ και είναι ωραία, να δέχεται την αναγνώριση και την προβολή που του αρμόζει λόγω του μπροστά ονόματος στην φανέλα και όχι του πίσω και να είναι όλα καλά, δυστυχώς είναι τρομερά γελασμένος.

Μια διδακτική ιστορία…

Υπήρξε επί προεδρίας Ντέμη ένας ποδοσφαιριστής στο κιτρινόμαυρο ρόστερ, ξένος, ο οποίος αποκτήθηκε σαν το αστέρι του πρωταθλήματος στην θέση που αγωνιζόταν, από μικρομεσαία ομάδα.

Απέναντι στην ΑΕΚ είχε κάνει τρομερά ματς και όλοι πετάξανε από την χαρά τους όταν η ΑΕΚ ανακοίνωσε και επίσημα την απόκτηση του. Πρωτοσέλιδα για πάρτη του.  Σας δίνω το προφίλ για να καταλάβετε πως δεν μιλάω για κάποιον που όπως ήρθε απαρατήρητος έφυγε και έτσι.

Στις φιλικές μας συζητήσεις λοιπόν, συζητούσαμε για διάφορα, ώσπου μια μέρα σε μια αντίστοιχη περίοδο κοιλιάς της ομάδας και με τους στόχους να τρέχουν, μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια που με άφησε άφωνο…

«Φίλε, συγνώμη που θα στο πω, αλλά δεν αντέχω αυτή την πίεση που έχει η ΑΕΚ. Δεν μπορώ καθόλου. Εγώ αυτό που θέλω, είναι να παίζω μπαλίτσα, να είμαι χαλαρός και να γυρνάω στην οικογένεια μου, δίχως το παραμικρό άγχος. Αυτό που γίνεται στην ΑΕΚ, είναι τρελό, απίστευτο. Δεν μπορούσα να φανταστώ όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, πως μπορεί να υπάρχει τέτοια πίεση σε μια ομάδα και σε έναν ποδοσφαιριστή. Ονειρευόμουν μικρός τον πρωταθλητισμό, αλλά δεν τον αντέχω τελικά και η ΑΕΚ ζει για τον πρωταθλητισμό…»

Όπως καταλαβαίνετε, έμεινα μ@λ@κ@ς , γιατί είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο στον οποίο η ΑΕΚ βασίζετε και τελικά αυτός δεν ήθελε να βρίσκεται στην ΑΕΚ. Γιατί; Γιατί δεν άντεχε την πίεση…

Για αυτό λοιπόν, όποιος δεν αντέχει, θα είναι μάγκας να το παραδεχτεί και να μείνει εκτός ομάδας. Οι υπόλοιποι που θα μείνουν μέσα σε αυτή, πρέπει να μην ηρεμήσουν μέχρι το τέλος Μαίου προκειμένου να δώσουν το χαμόγελο σε αυτό τον κόσμο, που σε όποιο γήπεδο και αν παίζουν οι κιτρινόμαυροι, θα είναι εκεί, είτε έχει κερκίδες, είτε έχει δέντρα, θα είναι εκεί. Αυτό ο κόσμος αξίζει ένα συγνώμη ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ, δηλαδή τον τίτλο του Κυπέλλου και την δεύτερη θέση.

ΥΓ1: Στην Β’ Εθνική είχε γίνει μια επίσκεψη στα αποδυτήρια με τον Μπαρμπόσα να μην καταλαβαίνει και με την ολοκλήρωση της να δηλώνει τρομοκρατημένος… Το ίδιο έγινε και χθες, αλλά η επίσκεψη δεν ήταν από το ίδιο πρόσωπο.

ΥΓ2: Βαρύ το κλίμα για Πογέτ εντός ΑΕΚ και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για ανατροπή. Η επιτυχία των στόχων στο 100%!

ΥΓ3: Ο Τζιμπούρ, είναι μια καλή ευκαιρία για να δοθεί μια προειδοποίηση στους παίκτες ενόψει της συνέχειας. Τον πετάς εκτός ομάδας και προπονείται στο πλαστικό μέχρι την ολοκλήρωση του συμβολαίου. Ούτως ή άλλως, αντιεπαγγελματία τον λες,  απαράδεκτο τον τον λες, αδιάφορο και ανίκανο τον λες, ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ ΔΕΝ τον λες…

ΥΓ4: Δεν στέκομαι στον τρόπο που μπήκαν τα γκολ, δεν στέκομαι στην καλύτερη χειρότερη εικόνα της ΑΕΚ σε σχέση με τις υπόλοιπες χειρότερες των τελευταίων ματς, δεν στέκομαι στην αβοήθητη ομάδα από τον πάγκο. Στέκομαι στον ποδοσφαιρικό τσαμπουκά που χρειάζεται προκειμένου να κερδίσεις τον Λεβαδειακό ή έστω να βάλεις ένα γκολ… Ήμαρτον!