Μυτιλήνη: Εκεί που πρέπει να σταθούν οι θρησκευτικοί ηγέτες

Οι περισσότερες από τις πλάκες χωρίς ονόματα. Αντί για όνομα, με λαδομπογιά γραμμένη σε αυτές τις πλάκες η μοναδική ταυτότητα του νεκρού. «ΑΦΓΑΝΟΣ», «ΑΓΝΩΣΤΟΣ». Κι ένας αριθμός με την ημερομηνία ταφής.

Φαίνεται άλλωστε πως ο αριθμός και η ημερομηνία ταφής αντιστοιχεί με δείγμα DNA που έχει κρατηθεί κατά την ιατροδικαστική διαδικασία σε περίπτωση που κάποια στιγμή κάποιος συγγενής τους θελήσει να αναζητήσει ο χαμένο μέλος της οικογένειας του.

Ο Χρήστος Μαυραχείλης είναι αυτός που φροντίζει το νεκροταφείο και αυτούς τους ανθρώπους που κατέληξαν εδώ με αυτόν τον άδικο τρόπο.

Σε κάποιους άλλους υπάρχει ένα λουλούδι που έχει πια ξεραθεί ή ένα παιχνίδι, για να συνοδεύσει σε μια καλύτερη ζωή ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.

Άλλοι, πιο τυχεροί ετάφησαν με μια αξιοπρεπή μαρμάρινη επιγραφή που έφερε σκαλισμένο το όνομά τους. Όπως διαβάζουμε στα τοπικά μέσα, το τμήμα του νεκροταφείου του Αγίου Παντελεήμονα με τους απόρους και τους μουσουλμάνους, ήταν αυτό που χρησιμοποιήθηκε για την ταφή των προσφύγων.

Ο συγκεκριμένος χώρος στο κοιμητήριο των Φιλανθρωπικών Καταστημάτων Μυτιλήνης υπήρξε ανέκαθεν χώρος ταφής ανθρώπων που δεν “άξιζαν” μια δίκαιη ταφή. Μέχρι και σήμερα εδώ έθαβαν όσους από την Εκκλησία χαρακτηρίζονται «αιρετικοί», τους «μάρτυρες του Ιεχωβά», πάμφτωχους μοναχικούς τρόφιμους του Γηροκομείου.

Φαίνεται πως στο σημείο εκείνο, το 1936, με μια κουβέρτα μετέφεραν και παράχωσαν τον μεγάλο λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ. Άλλωστε η μεγάλη του αξία αναγνωρίστηκε μετά.

Με σπασμένες μαρμάρινες πλάκες σηματοδοτούνται ταφές μουσουλμάνων στην πλειονότητά τους και ελάχιστων χριστιανών.