Μπουρούσης: «Είμαι ΑΕΚ»

Αναλυτικά η συνέντευξη από το sdna.gr:

– Πώς περνούν οι ημέρες στο ξενοδοχείο;

«Είναι ένα ακατάστατο δωμάτιο, σε ενα ξενοδοχείο όπου περικλείεται η ζωή μας. Πολύ ξενοδοχείο, αλλά το γουστάρουμε και το αγαπάμε…»

-Η στωικότητα και η ψυχραιμία που έχεις εδώ και τόσο καιρό από που προκύπτει;

«Δεν ήταν εύκολο να κερδίσουμε τη Ρεάλ για Τρίτη συνεχόμενη φορά. Ο κόσμος το χάρηκε. Η ομάδα δε φτιάχτηκε για αν πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις. Αν έλεγες σε κάποιον στην αρχή της σεζόν ότι θα ήμασταν στον ημιτελικό του Κόπα ντελ Ρέι, δε θα το πίστευε. Ούτε καν θα το συζητούσε. Πρέπει να μείνουμε όμως προσγειωμένοι. Η ομάδα έχει δείξει καλά στοιχεία στη διάρκεια της σεζόν…»

-Γιατί έβγαλες γλώσσα στον πάγκο της Ρεάλ μετά από ένα τρίποντο στον ημιτελικό;

«Δε σημαίνει τίποτα… Είπαν κάτι από τον πάγκο περισσότερο ως χιούμορ, υποτίθεται ότι με αποδοκίμασαν την ώρα που σούταρα και απλά τους κοίταξα. Αυτά είναι δικά μας, είναι αντιδράσεις μεταξύ φίλων. Με αγαπάνε, τους αγαπάω πολύ και δεν ήταν κάτι που χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Εχω δεθεί με τη Ρεάλ. Ημουν σωστός σε όλα από την πρώτη στιγμή που πήγα μέχρι και την τελευταία στιγμή που έφυγα. Είμαι πολύ χαρούμενος που διατηρούνται αυτές οι σχέσεις. Οπως βλέπεις κι εσύ υπάρχει αμοιβαία αγάπη μεταξύ μας».

-Οσο κι αν έχεις αλλάξει, διότι έχεις αλλάξει, κάποια πράγματα είναι ανεξήγητα… Είναι δυνατόν να έχεις άριστες σχέσεις με τον Λάσο;

«Δεν τσακώθηκα. Ούτε έγινε κάτι. Το λέω εγώ, το λέει και ο ίδιος. Μου αρέσει που υπάρχει αυτό το βίντεο που το πήραν οι δημοσιογράφοι και το έκαναν σόου. Κλασσικό είναι αυτό. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Αυτά συμβαίνουν χίλιες φορές μέσα στις ομάδες. Με αγαπάει, τον αγαπάω… Μετά το ματς με τη Ρεάλ, συναντηθήκαμε στο εστιατόριο, μου έδωσε συγχαρητήρια και του είπα: «Τυχερός είσαι, θα έπρεπε να σουτάρω και τρίτο τρίποντο, αλλά δε σούταρα. Ειλικρινά τους εύχομαι το καλύτερο. Δεν κρατάω καμία κακία».

-Πρόταση να επιστρέψεις σου έκανε;

«Οχι ρε συ… Τώρα μεγάλωσα»

-Θα επέστρεφες στη Ρεάλ;

«Εννοείται. Θα πρέπει να είσαι τρελός να μην επιστρέψεις σε μία ομάδα που ανήκει σε ανώτερο επίπεδο»…

-Τι θυμάσαι από τη Μαδρίτη;

«Τις γνωριμίες με τους παίκτες του ποδοσφαίρου, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ανήκες σε έναν οργανισμό, που όπου κι αν κυκλοφορούσες σε αναγνώριζε ο κόσμος, σε χαιρετούσε, σε θαύμαζε και στο έδειχνε. Οι Μαδριλένοι αγαπούν τους παίκτες. Εκεί δεν είσαι ο Μπουρούσης. Είσαι παίκτης της Ρεάλ. Και σου φέρονται σαν να είσαι βασιλιάς. Το ίδιο συμβαίνει και στο Μιλάνο, που τυχαίνει να πηγαίνω κάποιες φορές ως επισκέπτης. Ακόμα θυμούνται».

-Ποιος είναι ο πιο cool τύπος της ποδοσφαιρικής Ρεάλ;

«Ο Μόντριτς!».

-Ρονάλντο τι τύπος είναι;

«Τον έχω γνωρίσει. Βρεθήκαμε κι εκτός γηπέδου σε φιλανθρωπικά, γεύματα, ή έξω σε μαγαζιά. Είναι μία χαρά παιδί και κατά τη γνώμη μου είναι λογικό να μοιάζει λίγο απόμακρος με τον κόσμο. Φυσιολογικό είναι. Οταν όμως σε ξέρει και τον γνωρίσεις, είναι μία χαρά τύπος».

-Τι είναι αυτό που κάνει τον Μπουρούση φέτος τον πιο κυρίαρχο σέντερ της Ευρώπης;

«Αρχικά να πω ότι ο χαρακτηρισμός με τιμά ιδιαίτερα. Αλλά Ακόμα και στον ημιτελικό με τη Ρεάλ ήμουν ο μοιραίος παίκτης εξαιτίας δύο λαθών που έκανα στην άμυνα κι αντί για hedge out, ρίσκαρα, προσπαθώντας να μπω στο μυαλό των αντιπάλων και τους περίμενα πίσω μπας και τους ψαρέψω για να βγάλουμε την άμυνα. Συμβαίνουν αυτά. Χωρίς την ομάδα και τους συμπαίκτες δεν μπορείς να κάνει τίποτα. Ειμαι καλά όμως, αισθάνομαι πάρα πολύ καλά, πατάω γερά και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για την ομάδα».

-Ησουν ποτέ ξανά ηγέτης σε μία ομάδα;

«Εγώ δεν αισθάνομαι ηγέτης. Και δεν ήμουν ποτέ».

-Είτε το θες, είτε όχι στην Κάχα είσαι! Και βγαίνει αυτό σε κάθε φάση σχεδόν!

«Δεν το δέχομαι. Αλλοι είναι οι ηγέτες. Σε όλη την καριέρα μου ποτέ δεν ήθελα να είμαι σταρ. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου είναι να βοηθήσω την ομάδα»

-Ναι αλλά στην Κάχα σε ψάχνουν σε κάθε επίθεση…

«Ναι, αν παίζεις 25 λεπτά είναι λογικό να ξεχωρίσεις. Και στο Μιλάνο με έψαχναν. Στον Ολυμπιακό, εντάξει, δεν ήμουν εγώ ο σταρ, υπήρχαν άλλοι σταρ. Εγώ ήμουν σταρ όταν υπήρχαν καταστάσεις κι έβγαινα εγώ μπροστά. Τότε ημουν σταρ»…

Σε αυτό το σημείο ο Γιάννης βάζει τα γέλια… Οχι ειρωνικά, ούτε όμως κι ανέκφραστα.

-Εχεις μετανιώσει που το έκανες;

«Οχι βέβαια. Είναι εμπειρία ζωής. Μαθαίνεις»

-Γιατί όταν σκοράρεις τελευταία, δείχνεις τον ουρανό;

«Ε, αυτό έγινε κάποιες φορές στα τελευταία ματς. Είναι κάτι δικό μου, προσωπικό. Ολοι ξέρουν, δε θέλω να το συζητάω».

-Δείχνεις ότι υπήρχε πολύ έντονη σχέση με ισχυρό δέσιμο μεταξύ σας

«Εντάξει, ήταν, πέρα από πεθερός, ένας πολύ καλός φίλος».

-Τι ψάχνει ο Μπουρούσης στη συνέχεια της καριέρας του;

«Την υγεία μας. Τα παιδιά μας να είναι καλή. Να τα βλέπουμε να μεγαλώνουν. Υγεία πάνω απ’όλα. Υγεία, γιατί δυστυχώς βλέπεις τι γίνεται και τι έγινε πρόσφατα. Εγώ θα ήθελα να πω συλλυπητήρια στην οικογένεια του Παντελή. Συγκλονίστηκα. Δεν τον γνώριζα προσωπικά ιδιαίτερα, παρά μόνο πέντε λεπτά είχαμε συναντηθεί. Ακουγα όμως τα τραγούδια του όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο εξωτερικό. Για όλους εμάς που παίζουμε μακριά από την Ελλάδα, τα τραγούδια αυτών των παιδιών και των παλαιότερων καλλιτεχνών φυσικά, είναι η παρέα μας. Εχω συγκλονιστεί. Χάνεις τα λόγια σου και δεν μπορείς να πεις τίποτα. Η ζωή δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Υγεία και πάλι υγεία».

-Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις;

«Οχι! Να μετανιώσω γιατί; Για κάτι που έκανα;»

-Η για κάτι που δεν έκανες…

«Δε μετανιώνω για τίποτα. Ολα αυτά είναι εμπειρίες που σε κάνουν πιο δυνατό και μαθαίνεις από τη ζωή».

-Είναι ιδέα μου, ή όντως έχεις αλλάξει πολύ;

«Κάποιοι λένε ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι του ανθρώπου. Αλλοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Η αλήθεια είναι ότι πάντα προσπαθείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Να αλλάξεις σε κάποια πράγματα και όχι μόνο σε αγωνιστικά θέματα. Εχει να κάνει με αυτά που ζεις, με αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου. Εμένα, την τελευταία πενταετία, έχουν συμβεί πολλά πράγματα στη ζωή μου. Και καλά και αρνητικά. Ηρθαν τα δύο παιδιά μου, «εφυγε» ο πεθερός μου… Πάντα προσπαθείς να ατενίζεις την πραγματικότητα, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος χωρίς να ξεπερνάς τα όριά σου».

-Πόσο σημαντική είναι η συμβολή της γυναίκας σου στην αλλαγή σου;

«Πολύ μεγάλο ρόλο έχει παίξει. Αφενός, να΄ναι καλά το κορίτσι, μου έχει φέρει στη ζωή μου δύο υγιέστατα κοριτσάκια, τα προσέχει πάρα πολύ, είναι καλή μητέρα και από εκεί και πέρα με βοηθάει, όπως μπορεί και πρέπει να βοηθάει μία γυναίκα έναν άντρα. Πάντως δεν είναι το αφεντικό στο σπίτι, όπως λέγεται για τα ζευγάρια».

-Ενας ισχυρός άντρας, μπορεί να έχει δίπλα του μία πολύ ισχυρή γυναίκα; Δένει το σχήμα αυτό;

«Σου είπα πριν. Μοιάζει στον πατέρα της. Γίνεται, γιατί να μην γίνεται. Ομως, εγώ δεν μπορώ, θέλω να κάνω αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Μέσα σε όρια φυσικά».

-Δεν υπάρχει παντόφλα δηλαδή…

«Φυσικά και υπάρχει παντόφλα. Γιατί να μην φάω παντόφλα; Δεν μαγειρεύω βέβαια, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι σπουδαία μαγείρισσα και τρώμε πολύ καλά στο σπίτι».

-Στο μυαλό σου υπάρχει ΝΒΑ;

«Στο ΝΒΑ είχα μία ευκαιρία να πάω. Εκανα μία επιλογή τότε και τη στήριξα. Στο Μιλάνο, συνέβη στη δεύτερη χρονιά μου, αλλά η ομάδα δεν μπορούσε να με δώσει. Προσπάθησα φέτος το καλοκαίρι να πάω σε μία ομαδα, δυστυχώς δε γινόταν λόγω της Εθνικής να πάω εκεί, να κάνω αυτά που έπρεπε και δεν ευδοκίμησε. Με βλέπουν, αν υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον θα το κοιτάξω».

-Πιστεύεις ότι θα υπάρξει;

«Ε, που να το ξέρω αυτό; Είμαι σε μία ηλικία πια. Πατάω στα 32 και του χρόνου θα είμαι 33. Μεγαλώνουμε. Κι όσο μεγαλώνεις πέφτει η απόδοση, αλλάζουν και οι ρόλοι».

-Ενιωσες κάποια στιγμή ότι η καριέρα σου παίρνει την κάτω βόλτα;

«Γιατί να πάρει την κάτω βόλτα; Είναι νωρίς! Γιατί, επειδή δεν έπαιξα πέρσι 4 μήνες στη Ρεάλ; Στη Ρεάλ ήμουν. Δεν πήγα με μέσον εκεί. Το είπα και πολλοί το πήραν στραβά πάλι, λέγοντας: «Τι λέει πάλι ο Μπουρούσης». Νιώθω καλά, είμαι καλά και συνεχίζω. Κάποια στιγμή θα έρθει η κάτω βόλτα και σιγά σιγά θα αποσυρθούμε κι εμείς. Το μόνο που ξέρω εγώ από τη δική μου πλευρά, που γνωρίζω ότι δεν είμαι ο καλύτερος αμυντικός ή σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, είναι ότι προσπαθώ και προσπαθούσα πάντα για το καλό της ομάδας. Οσο μπορούσα, ό,τι είχα το έδινα. Και στην ήττα πονάω. Κ όταν λέμε πονάμε, πονάμε!».

-Ποια ήττα σε πόνεσε περισσότερο στην καριέρα σου;

«Της Εθνικής από τη Νιγηρία στη Βενεζουέλα. Πάρα πολύ. Γιατί ήταν λάθος το timing. Η τελευταία άμυνα, όλα! Σε συλλογικό επίπεδο κάποια παιχνίδια με έχουν πονέσει. Να πω ότι μας αδίκησαν οι διαιτητές; Τι να πω; Δε χρειάζεται. Τους έχουμε ξεχάσει αυτούς. Τώρα, που είμαι από μακριά, είναι λίγο ειρωνικό, αλλά γελάω. Κοίτα να δεις, λέω μέσα μου, που καθόσουν σαν μα…. (μην πω ολόκληρη τη λέξη) και ασχολιόσουν, αντί να κάνω τη δουλειά μου, όπως έκαναν οι περισσότεροι. Αυτό ήταν το κακό σε εμένα στην Ελλάδα. Ο χαρακτήρας αυτός δημιουργήθηκε στον Ολυμπιακό. Τα ήθελα και τα έπαθα όμως. Και πριν που με ρώτησες αν μετανιώνω κάτι, ναι, αυτό μπορεί να είναι κάτι που μετανιώνω. Ο τρόπος που χειρίστηκα κάποιες καταστάσεις δηλαδή όσο ήμουν στην Ελλάδα».

-Συμφωνείς ότι μετά το Πάσπαλι, ο κόσμος δυσκολεύεται να ταυτιστεί με κάποιον παίκτη;

«Νομίζω ότι έχει ταυτιστεί. Με τον Βασίλη Σπανούλη, με το Πρίντεζη…»

-Ο Σπανούλης κάποια στιγμή αισθάνθηκε τόσο παράξενα που έβγαλε γλώσσα…

«Την έβγαλε για τους Ολυμπιακούς; Δεν ξέρω. Το είδα, αλλά δεν ξέρω. Κι εγω έχω βγάλει γλώσσα, αλλά όχι επίτηδες. Τέλος πάντων, νομίζω ότι έχουν ταυτιστεί. Backtoback έχουν κάνει με τα παιδιά αυτά».

-Να σου πω την αλήθεια, δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι υπάρχει αυτή η ταύτιση…

«Κάνε ένα γκάλοπ τότε…»

-Σωστό κι αυτό… Ισως να κάνω!

«Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού έβρισε κάποια στιγμή τον Τζόρτζεβιτς. Εχει τύχει να πάω σε γήπεδο να βρίζουν τον Τζόρτζεβιτς. Ποιον; Τον Τζόρτζεβιτς».

-Γιατί θεωρείς ότι συνέβη αυτό;

«Δεν ξέρω. Αλλά όντως ο κόσμος έχει γαλουχηθεί με τέτοιο τρόπο που επιβάλλεται να κερδίζει όλα τα παιχνίδια, να είναι πάντα πρώτος. Απλά αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει.Και δεν το παίζω φιλόσοφος. Το βλέπεις κι εσύ που είσαι στην Ισπανία… Πως σκέφτεται ο κόσμος. Πως υποστηρίζει την ομάδα του».

-Σιγά μην αλλάξει…

«Εχουμε την καλύτερη χώρα στον πλανήτη. Πρέπει να αλλάξει όμως η νοοτροπία μας. Και το βλέπω αυτό στον εαυτό μου. Κατεβαίνω στην Ελλάδα το καλοκαίρι, ψάχνω να βρω ένα μέρος να παρκάρω για 10 λεπτά ως πολιτισμένος άνθρωπος. Δεν βρίσκω τίποτα. Ε, το αφήνω κι εγώ πάνω στο πεζοδρόμιο.  Μπαίνω στη νοοτροπία του Ελληνα κι εγώ».

-Στην Ισπανία δεν το έχεις κάνει ποτέ αυτό;

«Μα στην Ισπανία υπάρχει χώρος, υπάρχουν πάρκινγκ. Εδώ στην Ελλάδα τίποτα».

-Το καλοκαίρι ο Διαμαντίδης σταματάει…

«Είναι πολύ μεγάλη μου τιμή που έπαιξα μαζί του. Ηταν ένας από τους παίκτες που στην γενιά μου ανέδειξε το μπάσκετ. Οπως ο Παπαλουκάς, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης και τα άλλα παιδιά. Αναψαν τη σπίθα ώστε να έρθει ξανά ο κόσμος και να γεμίσει το γήπεδο και να βλέπουμε ωραίες ομάδες. Τότε ήταν που ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός μπήκαν στην πρίζα να ξαναφτιάξουν καλές ομάδες».

-Στο τέλος του Ευρωμπάσκετ τι εννοούσες όταν είπες ότι κάποιοι χαίρονται με τις αποτυχίες της Εθνικής;

«Δε θέλω να μιλήσω ακόμα. Θα το πω όταν έρθει η ώρα. Ξέρω πολύ καλά γιατί το είπα όμως».

-Η Εθνική σε έχει ανάγκη. Οχι μόνο που είσαι σούπερ, αλλά ακόμα κι αν δεν ήσουν καλά…

«Τώρα παίζω καλά. Το καλοκαίρι δεν ξέρουμε πως θα είμαι. Αλλά δεν είναι μόνο ο Μπουρούσης η Εθνική. Η Εθνική πρέπει να προχωρήσει. Πολλοί παίκτες έχουν σταματήσει, αλλά η Εθνική έχεις χρέος να συνεχίσει. Πρέπει να βρεθούν οι νέοι παίκτες που θα κουβαλήσουν το φορτίο. Το έχω πει πολλές φορές και μάλιστα σε μίτινγκ παικτών. Πρέπει να βρεθούν νέοι κι αυτοί όμως, να πονάνε την ομάδα. Οχι, πάμε στην Εθνική κι επειδή υπάρχουν οι άλλοι που είναι μεγαλύτεροι, δεν μας νοιάζει».

-Ε τώρα πρέπει να σε ρωτήσω… Τι εννοείς;

«Δεν μιλάω για παίκτες απαραίτητα. Σου μιλάω ειλικρινά ότι είναι λίγο αυτοί που πονούν, ή πόνεσαν την ομάδα και δεν ήταν εκεί για κανένα συμφέρον. Εύχομαι να βγω ψεύτης. Πλησιάζει η ώρα που θα φανεί»

-Με τον Κατσικάρη έχεις μιλήσει;

«Ε, ναι τι να πούμε όμως μωρέ; Τα γνωστά. Με τον κόουτς η σχέση μας είναι ιδιαίτερη. Είμαστε 16 χρόνια μαζί. Είναι ο πρώτος άνθρωπος μαζί με τον συγχωρεμένο τον Γιώργο Αμερικάνο (να’ναι καλά εκεί που είναι) που με πήγε στην ΑΕΚ, ο οποίος ασχολήθηκε μαζί μου. Εχουμε άλλη σχέση».

-Είσαι δύσκολος άνθρωπος;

«Εγώ; Αν είμαι δύσκολος;»

-Ναι εσύ!

«Μα δε βλέπεις; Στον Ολυμπιακό, στο Μιλάνο, στη Ρεάλ… Ετσι δε λένε όλοι; Οτι έφευγα επειδή είμαι δύσκολος άνθρωπος; Χιούμορ κάνω. Ολοι έχουμε τα χούγια μας, ας μη γελιόμαστε».  

–To δικό σου;

«Ε, είπαμε… Δεν είμαι καλός στην άμυνα, το είπαμε»

-Εκτός γηπέδου;

«Πλέον δεν ανέχομαι την ψευτιά και την κοροϊδία»

-Μιας και είμαστε στο δωμάτιό σου τώρα, και όλα επιτρέπονται, δεν είναι ύβρις απέναντι στο μπάσκετ να υπάρχει άνθρωπος που αρνείται την πρόταση του Πόποβιτς;

«Αν το καλοσκεφτείς… Εγώ θα το καταλάβω μόνο αν τελειώσω το μπάσκετ. Εγώ μπήκα στην ιδιοσυγκρασία του Ολυμπιακού. Και είχα στο μυαλό μου ότι πρέπει να πετύχω με τον Ολυμπιακό»

-Συγγνώμη, σε πήρε τηλέφωνο;

«Οχι, συναντηθήκαμε στο Βερολίνο. Είχε κανονιστεί τα ραντεβού από πριν. Δυο τρεις μήνες πριν. Είχε έρθει για το Φάιναλ Φορ».

-Κι έρχεται λοιπόν ο …άσχετος και σου λέει: «Γιάννη, σε θέλω στους Σπερς»…

«Κάπως έτσι. Εντάξει, το ήξερα από πριν. Ημουν ειλικρινής όμως. Είπα: «Κόουτς, ό,τι κι αν σου πω θα είναι λίγο για να περιγράψει την αλήθεια. Είναι όνειρο αυτό που μου συμβαίνει, αλλά θέλω να έχω την ευκαιρία να κερδίσω κάτι με τον Ολυμπιακό πρώτα, πριν κάνω αυτό το βήμα. Αν μπορέσω φυσικά».

-Το συναίσθημα για τον Ολυμπιακό παραμένει το ίδιο;

«Ναι, βέβαια. Εχω περάσει καλά. Ο κόσμος μπορεί να βρίζει. Δεν έπαιζα μόνο εγώ και δεν ήμουν σταρ. Ημουν νέο παιδί. Προσπαθούσα, μάθαινα, έβγαινε μπροστά σε λάθος στιγμές. Πάντως προσπαθούσα. Εχω καλές σχέσεις και την αγαπώ την ομάδα».

-Τι ομάδα είσαι;

«Είμαι ΑΕΚ. Αλλά τι ήμουν εννοείς, ή τι ομάδα είμαι;».

-…

«Θα σου πω ειλικρινά. Είμαι παιδί από την επαρχία, από την Καρδίτσα. Η οικογένειά μου, όλοι Παναθηναϊκοί, εκτός από τη  μητέρα μου που ήταν Ολυμπιακός. Εγώ έγινα ΑΕΚ επειδή δε γούσταρα την αντιπαλότητα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού σε καφετέριες και καφενεία. Ο αδελφός έχανε η ομάδα του κι έκλαιγε. Εγώ ήθελα να είμαι κάτι που να μην τσακώνομαι. Πλέον είμαι επαγγελματίας και δεν υπάρχει συναίσθημα».

-Μπασκετικά;

«Πάλι ΑΕΚ θα σου πω. Μου άρεσε πολύ ο Πρέλεβιτς όμως… Αλλά δεν έχει να κάνει… Ημουν ΑΕΚ αλλά ποτέ φανατικός. Και τον Αρη συμπαθούσα πάρα πολύ. Απλά ήθελα να είμαι κάτι που να μην τσακώνομαι».

-Αν ήσουν δημοσιογράφος ποιες τρεις ερωτήσεις θα έκανες στον Μπουρούση;

«Ε, αυτό θέλει σκέψη… Την επόμενη φορά θα σου απαντήσω».

-Τι σου λείπει περισσότερο από τη ζωή σου;

«Τίποτα! Εχω την οικογένειά μου και τα παιδιά μου. Αυτή η αγκαλιά όταν γυρνάς, είναι μεγάλη ευτυχία».

-Που θα κλείσεις την καριέρα σου;

«Ασε μωρέ τώρα, μην κάνουμε όνειρα…»

-Ε δεν είναι τίποτα… Μπορεί να το έχεις σκεφτεί…

«Ξέρεις τι λέω τώρα στη γυναίκα μου; Οτι θα πάμε να παίξουμε σε ένα ελληνικό νησί. Δεν ξέρω που… Ελλάδα θα είναι πάντως… Αγαπώ τη θάλασσα πολύ και μου αρέσει να είμαι δίπλα της. Εχει φρικάρει βέβαια η γυναίκα μου, αλλά θα τα βρούμε».