Αυτή είναι η μεγάλη απογοήτευση…

Το βράδυ του Σαββάτου η ΑΕΚ, σε ακόμα ένα φετινό ματς, δεν κατάφερε να πάρει αυτό που άξιζε, παρότι δεν ήταν σε σούπερ βραδιά. Απέναντι της η γνωστή κατάσταση με την διαιτησία που ούτε τώρα μπόρεσε να ξεπεράσει.

Σε μια βραδιά που πάλεψε, έβγαλε αγωνιστικό πλάνο, διέθετε τσαμπουκά και πέτυχε δύο γκολ, τελικά ολοκλήρωσε το ματς με δέκα παίκτες, βάζοντας στο σακούλι της έναν βαθμό. Στα “τρόπαιᔨτου αγώνα, ένα πέναλτι ορισμός στα βιβλία των μαθητευόμενων διαιτητών, μια αποβολή που κατά το ήμισυ είναι πέρα για πέρα άδικη (η πρώτη κίτρινη δεν δίνεται ούτε για πλάκα) και ένα γκολ καθαρό που κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν για επιθετικό φάουλ, όταν τα συγκεκριμένα μαρκαρίσματα στην περιοχή σε κάθε γέμισμα, γίνονται εκατοντάδες φορές παγκοσμίως.

Καμιά φορά, η εικόνα της ομάδας μπορεί να σε απογοητεύσει τόσο που και εσύ ο ίδιος να πεις “Ε όχι ρε, παίξατε σκατά, το πέναλτι σας μάρανε”. Αλλά όταν βλέπεις ένα σχέδιο και μια προσπάθεια, δεν γίνεται να καταπιέις την αδικία.

Δεν άλλαξε το παραμικρό…

Δυστυχώς για εμάς (και στο εμάς βάζω όλο το υπόλοιπο ελληνικό ποδόσφαιρο), παρότι υπήρξαν όνειρα και προσδοκίες για κάτι καλύτερο, δεν άλλαξε το παραμικρό όσον αφορά την διαπλοκή και την αλητεία στο ποδόσφαιρο μας.

Όπως ήταν πριν κάποια χρόνια επί “Χο χο χο”, έτσι παραμένει και τώρα. Παρά την είσοδο ισχυρών επιχειρηματιών, όπως ο Δημήτρης Μελισσανίδης και ο Ιβάν Σαββίδης, με τον πρώτο να είναι δυνατός οικονομικά και να ξέρει το συγκεκριμένο ελληνικό ποδόσφαιρο από την καλή και από την ανάποδη και τον δεύτερο να προέρχεται από μια χώρα που κάτι τέτοιους τους έχουν για πρωινό (αν δεις τα χέρια του Ιβάν, βλέπεις και το παρελθόν του), καμιά διαφορά δεν υπήρξε στο τελικό προϊόν που κάποια κανάλια και εφημερίδες μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα για την προστασία του.

Ο αντίπαλος από την άλλη πλευρά, μας κάνει πλακίτσα και σφυρίζει αδιάφορα, όντας ο κυρίαρχος του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Ούτε τα δικαστικά, ούτε τα σκάνδαλα, ούτε τίποτα δεν τον αγγίζουν, με όλους εμάς να λέμε πως δε γίνεται, κάποια στιγμή θα το φάει το κεφάλι του, αλλά στην ουσία, τρώμε εμείς τα…. του, χρόνια τώρα και μάλιστα στην πιο αισχρή τους έκδοση!

Αυτή λοιπόν, είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση, όταν τόσα χρόνια περιμένεις τον άνθρωπο που θα μπει μπροστά και θα προστατέψει την ομάδα σου, θα αλλάξει το παιχνίδι και θα τους στείλει όλους από εκεί που ήρθαν, αλλά στο τέλος βρίσκεσαι πάλι στον ίδιο παρανομαστή.

Τι να σχολιάσεις μετά για μπάλα; Για ποιο σύστημα στη Νέα Σμύρνη; Για ποια απόδοση του Μάνταλου; Δεν γίνεται ρε παιδιά, ξενερώνεις. Είναι ανθρώπινο! Μου γράφουν στα social γιατί δεν γράφεται για την διαιτησία, δεν λέτε τίποτα; Η απάντηση μου είναι πέρα για πέρα αληθινή και ξεκάθαρη.

Δεν με λένε Μελισσανίδη, δεν έχω εγώ την πορεία που έχει κάνει αυτός στην ζωή γενικά και στο ποδόσφαιρο ειδικά. Το μόνο που έχω, είναι αυτός προκειμένου να καθαρίσει για την ομάδα του. Κάποτε είχα Δημητρέλο και Αδαμίδη και έλεγα ο ίδιος “Που να πας με αυτούς ρε;” Τώρα όμως δεν μπορώ να το πω, τώρα έχω το μεγαλύτερο “χαρτί” που θα μπορούσα να έχω προκειμένου να αγωνιστώ στο συγκεκριμένο (εξ αρχής βρώμικο) παιχνίδι και να παλέψω για την αλλαγή (επιτέλους) και τη νίκη. Προς το παρόν, η παρτίδα δείχνει να χάνεται, ελπίζω όχι και το παιχνίδι.

ΥΓ: Μου άρεσε η ΑΕΚ απέναντι στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, μου άρεσε το πάθος και το πείσμα για νίκη. Μου θύμισε άλλες εποχές που η φάση ήταν “Σήμερα, ότι και να γίνει θα χάσεις, εύκολα ή δύσκολα οι κιτρινόμαυροι θα πανηγυρίσουν” και στο τέλος το έκαναν και πράξη. Βέβαια, στο τέλος άλλο ήταν το αποτέλεσμα, αλλά τα εξηγήσαμε παραπάνω.