Ντύσου κιτρινόμαυρα και πάρε το κασκόλ σου

Αξέχαστα εκείνα τα ταξίδια. Στο ίδιο αεροπλάνο με τον ιδιότροπο (αλλά και περιβόλι να τον ακούς) Γιάννη Ιωαννίδη, τη μία να σε κοιτάζει καχύποπτα και την επόμενη να έρχεται πίσω στη γαλαρία, να ανάβει τσιγάρο (!) και να σου αφηγείται ιστορίες. Τον έτρωγε πάντοτε η παγωμένη στάση των οπαδών, τον πίκραινε και δεν το έκρυβε. Ο Ξανθός μιλούσε σε κάθε ευκαιρία για το μπασκετικό κόσμο της ΑΕΚ προτού έρθει σε αυτήν, όταν όμως την ανέλαβε, διαπίστωσε μία διαφορετική πραγματικότητα.

Θυμάμαι σαν τώρα τα θυμωμένα λόγια του κατά την επιστροφή από το Παρίσι και τη βαριά ήττα από τη Ρασίγκ, του Μάλκοβιτς τότε. «Φτιάχνουμε κάτι μεγάλο και ο κόσμος απέχει, δεν το καταλαβαίνει, δεν το αγκαλιάζει. Έρχονται μόνο εκείνοι στα μπλε καθίσματα. Είχα άλλη εικόνα στο μυαλό μου. Αυτή η ομάδα μπορεί τα πάντα κι ας χάσαμε σήμερα με 30 πόντους». Βασικά ο Ιωαννίδης είχε ένα μύθο στο μυαλό του, ταξίδευε πολλά χρόνια πίσω, στο 1968. Το κοινό της ΑΕΚ είχε αλλάξει στο πέρασμα των 30 χρόνων και οι σπουδαίες ποδοσφαιρικές ομάδες από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μετά, είχαν συνεπάρει το μυαλό και την προσοχή του.

Ήταν ένας στοιχειωμένος μύθος αυτός για τον μπασκετικό κόσμο της Ένωσης. Όντως απείχε της προσπάθειας, έδινε ένα σχετικά δυναμικό παρών στα μεγάλα (ελληνικά και ευρωπαϊκά) ματς και για τα άλλα αδιαφορούσε. Υπήρχαν αγώνες της Α1 με 1.000 άτομα στο ΟΑΚΑ ενώ η ομάδα πλησίαζε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, είναι εύκολο να διακρίνω ότι δεν υπήρχε το απαραίτητο δέσιμο με τον Γιάννη Φιλίππου, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Αλλά γι αυτό δεν μπορεί ποτέ να ευθύνεται μόνο ο ένας…

Στο σήμερα…

Οι οπαδοί της ΑΕΚ ήθελαν ανέκαθεν ο διοικητικός ηγέτης να είναι «αρρωστάκι» όπως εκείνοι. Να παρασύρεται από το συναίσθημα, να μην φοβάται να σπαταλήσει χρήματα, να λέει ναι στις υπερβάσεις κάνοντας τη μία πίσω από την άλλη. Γενικώς να περνάει το σαφές μήνυμα ότι η ομάδα είναι πάνω από την επιχειρηματική δράση και το εταιρικό συμφέρον του. Να το πράττει δίχως να βαρυγκωμεί, να δίνει συνεχώς εξετάσεις αγάπης και αφοσίωσης για να κερδίσει τη δική τους εμπιστοσύνη.

Και κάπως έτσι εμφανίστηκε στη ζωή της Βασίλισσας ο Μάκης Αγγελόπουλος. Απέναντι σε ένα καχύποπτο κοινό, κόντρα στη μόνιμη αμφισβήτηση μετά από κάθε ήττα, με την αίσθηση ότι περαστικός θα είναι και αυτός ή κάποιο σκοπό θα έχει επειδή δεν είναι μεγιστάνας. Για μία ολόκληρη σεζόν, την περυσινή, ήταν για πολλούς ένας τυχοδιώκτης. Ωστόσο εκείνος είχε κάτι διαφορετικό να καταθέσει: Τόλμη και καρδιά! Χωρίς να βγάλει κιχ για την αποχή, για την κριτική, για τη δυσπιστία.

Σήμερα ο Αγγελόπουλος αντιπροσωπεύει αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ο «ένας από εμάς». Να μην φανώ βιαστικός ή ιερόσυλος, όμως έτσι όπως την πηγαίνει τη δουλειά, σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να γίνει ο Μπάρλος της μπασκετικής ΑΕΚ. Ξοδεύει δίχως να διστάζει, ψάχνει για το καλύτερο, μεγαλώνει την ομάδα ημέρα με την ημέρα. Δεν θυμάμαι μπασκετικό παράγοντα να έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τον κόσμο της ΑΕΚ. Και πλέον οι καιροί έχουν αλλάξει. Το ποδόσφαιρο δεν μονοπωλεί το ενδιαφέρον διότι αγωνιστικά είναι πίσω. Είναι καιρός να δημιουργήσει η Ένωση το μπασκετικό κοινό που έχασε. Να αναβιώσει τον ξεχασμένο μύθο.

Απόψε δεν χωρούν δικαιολογίες. Ας έχει χαλασμό Κυρίου, ας κολλήσουμε σε ουρές αυτοκινήτων. Σήμερα ντύνεσαι κιτρινόμαυρα, παίρνεις το κασκόλ σου και μπουκάρεις στο κλειστό με εισιτήριο και όχι με τζαμπατζιλίκια. Το κάνεις για την ΑΕΚ, για τον Μάκη αλλά και επειδή ως οπαδός το χρωστάς απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σου. Για να την ξαναδείς Βασίλισσα.