Ο «Μ»έσι της ΑΕΚ

Με το Σέρβο τεχνικό διευθυντή δεν έχω μιλήσει παρά μόνο μία φορά, κι αυτή (στον πληθυντικό) σε πηγαδάκι δημοσιογράφων κατά την αναμονή κάποιου ποδοσφαιριστή στο αεροδρόμιο. Έχω μιλήσει, όμως, με όλους τους παίκτες που ήρθαν αυτό το καλοκαίρι στην ΑΕΚ, όταν ακούστηκαν ή γράφτηκαν για πρώτη φορά τα ονόματά τους, στον Τύπο.

Όταν η μπάλα “έκαιγε”, δηλαδή. Όταν είχαν προτάσεις κι από την ΑΕΚ, αλλά κι από άλλες ομάδες. Ενδεχομένως όχι τόσο ανώτερες από άποψη ονόματος, αλλά σίγουρα σε πολύ ανώτερα πρωταθλήματα από το ελληνικό. Άρα και πιο δύσκολο να αποκτηθούν.

Με τον Γκάλο, τον Άρθο, τον Μπαρόχα, τον Βάργκας, τον Ντίντακ, τον Μπουονανότε, τον Σιμόες. Εσχάτως και τον Γκουστάβο Πογιέτ.

Αλλά και με 2-3 που δεν ήρθαν τελικά, αν και βρέθηκαν κοντά. Η πρώτη αναφορά όλων ήταν στον Μπράνκο, όχι στον Μιλοβάνοβιτς. Κι αυτό έχει τη δική του σημειολογία. Όταν, δηλαδή, προσφωνείς το συνομιλητή σου με το μικρό του όνομα. Ειδικά όταν δεν τον γνωρίζεις παρά μόνο μερικές ημέρες ή ώρες.

Στο τέλος, όταν έπεφταν οι υπογραφές δηλαδή, καταλάβαινες ότι ο Μιλοβάνοβιτς είχε ένα μαγικό τρόπο να τους πείθει. Δεν ξέρω πως, αλλά είχε τον τρόπο του. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι εξ’ αυτών, είναι βέβαιο, στην αρχή ήταν διστακτικοί.

Εξοικονόμησε χρήματα από τη θέρμανση του σπιτιού σου με τις ιταλικές σόμπες pellet KARMEK ONE από το polykatastima.net

Όχι λόγω ΑΕΚ ή ελληνικού πρωταθλήματος τόσο. Περισσότερο λόγω της κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής στη χώρα μας. Ειδικά μετά την επιβολή των capitalcontrolsτο καλοκαίρι, όποιος μίλησε με ποδοσφαιριστή υποψήφιο στόχο της Ένωσης (όχι μόνο της ΑΕΚ, κι άλλων ελληνικών ομάδων), μόνο αυτός μπορεί να καταλάβει πως σκεφτόταν τη χώρα μας.

Η μοναδική κι απόλυτη επαφή των ποδοσφαιριστών με την οντότητα “ΑΕΚ”, ήταν ο Μιλοβάνοβιτς. Αυτός που έκαμψε τις αντιρρήσεις, διασκέδασε τους φόβους, προσέφερε μια έννοια ασφάλειας σε ένα γενικό πλαίσιο ανασφάλειας. Αυτό αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν ακούγεται από παίκτες που δεν ντύθηκαν στα “κιτρινόμαυρα”.

Δικαίως τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα πάνω στον Πογιέτ, τον Βάργκας, τον Μπουονανότε, τον Γκάλο. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Ωστόσο, όποιος γνωρίζει, καταλαβαίνει ότι το 50% (ίσως και παραπάνω) – το υπόλοιπο είναι το οικονομικό σκέλος – της απόκτησής τους είναι αποκλειστικά έργο Μιλοβάνοβιτς.