«Ερχόμαστε» γιατί ακόμα δεν φτάσαμε

Όταν δίνεις δικαιώματα είναι αναμενόμενο να δέχεσαι τη σκληρή κριτική, την κοροϊδία και τη γιούχα είτε προέρχεται εντός των τειχών της ΑΕΚ, είτε από τους αντιπάλους που βρίσκεις μπροστά σου.

Ανεχτήκαμε την πτώση στην Γ’ Εθνική, υπομένοντας την ξεφτίλα να αγωνιζόμαστε στα χωράφια και τα χωριά, ανεβήκαμε στην Β’ κατηγορία με την προσμονή της επιστροφής και με το μότο «Ερχόμαστε» να κολλά σε κάθε φράση της καθημερινότητας μας.

Φτάνοντας στη μεγάλη ημέρα της λύτρωσης, με την ΑΕΚ ένα ολόκληρο καλοκαίρι να προετοιμάζεται για να πρωταγωνιστήσει και να «χτυπήσει» τις μεγάλες δυνάμεις που τόσα χρόνια τη χλεύαζαν.

Και όλα αυτά στηριγμένα σε ένα.. ψέμα που «μύριζε» από το καλοκαίρι και… βρώμισε στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Με την ομάδα να «φωνάζει» για επιθετικό, να αγοράζει σεντερ μπακ – φάντασμα (ο Άρθο δεν έχει πάρει λεπτό συμμετοχής) και τις συγκρίσεις ανάμεσα στις προσθήκες των άλλων ομάδων (κυρίως του πρωτοπόρου) να κάνουν μπαμ, με την ΑΕΚ να κλείνει τα αυτιά της.

Αν αυτό εννοούσατε ως «Ερχόμαστε» τότε θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της λέξης. Πέρασαν 8 μήνες από το πρώτο ντέρμπι του Κυπέλλου στο Καραϊσκάκη και κατεβάζεις μια ομάδα που μπορεί να προοριζόταν ως η βάση για τη φετινή σεζόν (Τζανετόπουλος, Λαμπρόπουλος, Γιόχανσον, Μάνταλος, Μπαρμπόσα, Πλατέλλας , Αραβίδης), ωστόσο δεν πλαισιώθηκε από παίκτες επιπέδου ΑΕΚ Σούπερ Λιγκ, πέραν του Σιμόες, με αποτέλεσμα όλος ο προγραμματισμός να καταλήγει λάθος από το ξεκίνημα του.

Με διαφοροποιήσεις στην ενδεκάδα αυτές των Μπαρόχα, Ντίντακ, Γκάλο και του Πορτογάλου και αλλαγές, παίκτες κατωτέρου επιπέδου (Βλέπε Κρισάντους την ώρα που ο άλλος βάζει Φορτουνη) η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να σταθεί ούτε στην Τούμπα, πρώτο… κρούσμα, ούτε στο Καραϊσκάκη.

Μια ομάδα που καλείται να κάνει πρωταθλητισμό δεν νοείται να παίζει άμυνα με τα μάτια και να έχει έναν παίκτη στον πάγκο της που δεν έχει πάρει λεπτό συμμετοχής (Άρθο), όταν ένας άλλος είναι ντεφορμέ, ούτε και να περιμένει πάντα από έναν ποδοσφαιριστή (Αραβίδη), να την πάρει στις πλάτες του, όπως συνήθιζε σε κάθε ντέρμπι.

Η ευθύνη ξεκινά από την κορυφή, κατεβαίνει στην προπονητή και στο τέλος καταλήγει στους ποδοσφαιριστές. Ό, τι πληρώνεις παίρνεις… Αυτή είναι η αλήθεια.