Θέλει μαγκιά να παίζεις στην ΑΕΚ

«Ξενέρα», μία λέξη πολλά συναισθήματα μαζί…. Αυτή ήταν η λέξη που με χαρακτήριζε το βράδυ της Τετάρτης. Όχι για την ήττα, αλλά για τη συνολική εικόνα της ΑΕΚ, με κάποιες εξαιρέσεις.

Ένας Αραβίδης «ψυχωμένος» που έκανε ότι μπορούσε όταν η μπάλα έφτανε στα πόδια του, και ένας Μπαρόχα πανέτοιμος για τα δύσκολα, ο οποίος έδειξε δείγματα μεγάλου τερματοφύλακα, ότι δηλαδή χρειάζεται η ομάδα.

Αυτές ήταν οι εξαιρέσεις, μαζί με τον Μάνταλο, ο οποίος μπήκε και με μαεστρία άλλαξε την εικόνα της Ένωσης και λίγο έλειψε να «κλέψει» τον έναν βαθμό στην Τούμπα. Από εκεί και πέρα… το χάος.

Και επαναλαμβάνω, δεν θα σταθώ στο πως στήθηκε η ομάδα, αλλά στην ψυχολογία των παικτών της. Φοβισμένοι, άτολμοι και κυρίως… αδιάφοροι για τη φανέλα που φοράνε. Χωρίς τσαμπουκά, απώλεια πάθους και δίχως καμία συνεννόηση η ΑΕΚ έκανε τον ΠΑΟΚ να μοιάζει με Μπαρτσελόνα σε ένα γήπεδο που έχει ζήσει και χειρότερα και δεν φοβήθηκε ποτέ.

Που είναι η ΑΕΚ που πέρσι στο Καραϊσκάκη έσταζε αίμα; Μια ομάδα αντικειμενικά κατώτερου επιπέδου που βασικά δεν υποτίμησε τον εαυτό της και κόντραρε στα ίσια τον πρωταθλητή Ελλάδος. Μάλλον έμεινε εκεί…

Για να παίζεις στην ΑΕΚ χρειάζεται μαγκιά και αυτή χάθηκε στη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Ευθύνες έχουν όλοι και εκτός από τα σχήματα καιρός είναι να δουλευτεί και η ψυχολογία και η νοοτροπία της ομάδας, η οποία υποτίθεται ότι επέστρεψε για να πρωταγωνιστήσει και όχι για να είναι θεατής σε τέτοια ντέρμπι.

Το χαστούκι ήταν δυνατό και καλώς ήρθε νωρίς…

ΥΓ. Το ότι η ΑΕΚ δεν άξιζε τη νίκη δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να της αφαιρεί τη δυνατότητα να προηγηθεί, με έναν διαιτητή που έκλεισε τα μάτια σε πεντακάθαρο πέναλτι. Από πότε άλλαξαν οι κανόνες διαιτησίας κ. Σιδηρόπουλε;